Sinds een jaar heb ik een relatie met iemand die eigenlijk haar hele leven al kampt met eetproblematiek. Eetbuien gevolgd door braken, in sommige periodes heftiger dan andere tot aan helemaal niet meer eten, met grote gewichtsschommelingen tot gevolg.

In de periode dat we samen zijn is het braken er in het begin geweest, maar sinds enige tijd is dat gestopt en nu zijn er alleen nog eetbuien.

Althans, dat is wat ik weet.

Want als ik iets geleerd heb dan is het dat een eetgestoorde er alles aan zal doen om haar gedrag te verbergen. "Dat is van mij", krijg ik dan te horen. Ik moet me er niet mee bemoeien als ik wikkels van enkele candybars in de auto vind, of merk dat er opeens een hoop eetbare dingen uit de kast verdwenen zijn.

Het is een mechanisme, dat begrijp ik heel goed. Ik heb genoeg "beschadigde" meisjes gekend voor ik mijn vriendin leerde kennen om te weten hoe zoiets werkt. Dit mechanisme vervult, in haar geval althans, een aantal rollen. Het is destructief, de bevestiging van een laag zelfbeeld. Maar het is ook troostend. Het vult een leegte. Het geeft ontsnapping.

Rationeel kan ik het allemaal verklaren en begrijpen. Maar om het van dichtbij te zien bij iemand van wie je intens veel houdt, is verscheurend.

Momenteel is ze veel bezig met haar gewicht. Ze is aangekomen door de eetbuien en vindt dat vreselijk. Het liefst zou ze weer braken en laxeren om maar zo snel mogelijk 15, 20 kilo kwijt te raken. Het zorgt voor een negatieve spiraal die maar moeilijk te stoppen is. Want juist het zwaarder zijn zorgt voor een (nog) lager zelfbeeld en depressie, wat weer leidt tot troost-eten.

Voor mij hoeft ze niet af te vallen, althans niet om het uiterlijk. Ik hou van haar om wie ze is, niet om wat ze is. Voor mij telt alleen dat ze gezond moet gaan leven en daar passen de eetbuien uiteraard niet bij. Ze heeft al een waarschuwing gekregen dat ze een verhoogde kans op diabetes heeft. Ik wil haar niet verliezen.

Het ergste vind ik de geheimzinnigheid, het taboe er omheen. Het is nauwelijks bespreekbaar, ondanks dat we over de meest moeilijke dingen hebben kunnen praten tot nu toe.

Maar dit roept elke keer een afweerreactie op, gevoed door de behoefte aan controle over "dit stukje van haar en niemand anders" en een dosis schaamte. Het zet af en toe onze relatie onder druk, wat ook weer niet bijdraagt aan stabiliteit en rust voor haar.

Ik heb niet de illusie dat door er over te praten de behoefte opeens weg zou zijn, maar ik geloof wel dat het ons dichter bij elkaar zou brengen zodat we samen kunnen zoeken naar een uitweg. Een uitweg die ze uiteindelijk zelf moet vinden én kiezen. Het enige wat ik kan doen is steunen.

Als ze me toelaat.

Marc