Je zou verwachten dat het begint met "Er was eens..." alsof het een sprookje is dat ik wil gaan vertellen, maar dat wil ik niet.

Want 4 jaar in mijn leven zijn geen sprookje geweest, hoewel het wel eindigde met een "ze leefden nog lang en gelukkig", maar dat was dan ook het enige moment in de vier jaar dat we weer dachten aan gelukkig leven.

We ja: Marthe en mijn ouders, maar ook ik. En dat laatste lijken ongelofelijk veel mensen te vergeten. De vier jaar dat we leefden in het land van Koning Anno was alsof we leefden met een dictator in huis: anorexia.

Hoewel ik met man en macht probeerde om mijn leven als veertienjarige puber voort te zetten, het lukte me niet. Ik leefde in twee werelden: thuis en niet-thuis. En een soort van niemandsland ertussen, als brug van het normale leven naar een leven dat geheel in het teken van anorexia is komen te staan.

Natuurlijk wisten mensen op school wat er thuis speelde, Marthe zat tenslotte op dezelfde school en was al een tijd niet meer aanwezig geweest. Vriendinnen van haar vroegen mij hoe het met haar ging. Ik antwoordde dan altijd netjes het juiste antwoord. Je kon namelijk zo'n vraag niet meer afdoen met "goed". Ook docenten waren altijd zeer benieuwd hoe het ging. Ja, ik werd op zich goed opgevangen. Maar het verschil tussen opvangen en daadwerkelijk weten wat er speelt is groot. En dat kwam ik keer op keer tegen, wat het verschil tussen de twee werelden alleen maar groter maakte.

Veel mensen probeerden zich zo ontzettend goed in te leven hoe het is om anorexia te hebben. Niet dat het iemand lukt, want het is een verschrikkelijke ziekte, die je zelf echt gehad moet hebben om het te begrijpen volgens mij. Zelfs mij lukt het nog niet en dat terwijl ik het van zo dichtbij heb meegemaakt. Maar anderen kunnen zich dus ook niet voorstellen hoe het is om met iemand te leven die anorexia heeft. Hoe je leven echt op zijn kop komt te staan.

Marthe was jong, een jaartje of 11 denk ik toen het begon. Niemand had het door op dat moment, want ze was als kind een beetje mollig en haar actie om niet meer zo veel te snoepen kon niemand daarom afkeuren. Heel subtiel heeft ze het aangepakt, zo subtiel dat niemand het echt doorhad. Tot het op een gegeven moment niet meer goed ging en we met het gezin bij de GGZ zaten.

Marthe en ik konden het ontzettend goed met elkaar vinden. We hadden dezelfde hobby's, samen fietsten we naar school toe, samen gingen we stadten. We deden ontzettend veel samen. Tot die bewuste dag: kliniek 1 deed zich aan. Gelukkig was het niet zo ver weg, in ieder geval vergeleken met kliniek 2, en konden we er vaak heen. Maar je wordt wel met je neus op de feiten gedrukt als je niet zelf een deur kan openen om binnen te komen, maar op een bel moet drukken zodat een verpleegster de deur kan openen: mijn zusje is echt ziek. Misschien had ik toen nog het gevoel dat het mijn zusje was. Op een gegeven moment verdween dat. Ik ging naar iemand die ik ontzettend goed kende, maar tegelijkertijd helemaal niet. Ze was een volkomen vreemde voor mij. Ik snapte haar denkwereld niet, hoe goed ik me ook probeerde in te leven.

In de loop der tijd werd dit alleen maar erger, want als je weet dat Marthe de sondevoeding eruit trekt, hartproblemen heeft, niet meer ongesteld wordt en misschien evenveel weegt als mijn oppaskindje, leef je in een wereld van leven en dood.

Ik zocht welke liedjes ik zou willen horen op haar begrafenis, ik heb gedichten geschreven die ik zou kunnen voordragen, ik heb bedacht wie er allemaal bij mocht zijn om afscheid te nemen.

Ik bedacht dit allemaal terwijl ik zelf in mijn eindexamenjaar voor mijn VWO diploma zat. Een jaar waar ik tegelijkertijd met de toekomst bezig was. Een jaar waar een examenstunt voorbereid moest worden, het blokken voor de eindexamens begon, met daarna de uren in een gymzaal ploeteren om dan met eindexamenfeesten alles los te laten en een nieuwe stap in je leven te zetten.

Maar mijn leven voor de eindexamens bestond uit een keuze die ik heel bewust maakte. Ik kon het op dat moment niet aan om nog langer bij Marthe te wonen. Een zeer depressief zusje, waar elke dag gesmeekt moest worden om op te staan en de dag te beginnen, kon ik niet aan.

Vriendinnen waren lief voor me, net als familie, docenten, schoolgenoten, sportmaatjes. Iedereen was lief voor me. En hoewel ik aan de ene kant heel blij was dat ze het gewoon niet begrepen hoe het er thuis aan toe ging, want dat zou betekent hebben dat ze ook in het land van Koning Anno hadden geleefd, miste ik af en toe heel erg het begrip.

Want niemand begrijpt hoe het is als een bord eten door de kamer geslingerd wordt, hoe het is om 3 uur in de trein te zitten, in je eentje, om een half uurtje bij Marthe te zijn om daarna weer 3 uur terug te reizen. Niemand begrijpt het hoe het is om geen contact meer met je zusje te hebben, terwijl je haar elke week ziet, niemand begrijpt hoe je hobby's die we hadden niet meer kon uitoefenen omdat het niet meer om het plezier ging, maar om het beter en beter worden. Niemand wil dat leven leiden.

Wat was ik blij toen er een knop om ging en alles weer steeds iets beter ging. Dat ik niet de enige was die weer een toekomst had, maar ook Marthe.

Maar wat was het ook moeilijk toen ik naar een andere stad verhuisde, een maand of twee later, en niemand wist van de 4 jaar die ik had meegemaakt. Vroeger dan andere studiegenootjes was ik volwassen geworden en had ik geleerd te overleven in moeilijke tijden.

Het land van Koning Anno is een land waar ik niemand de reis naar toe wens. Ik hoop voor iedereen dat de anorexia snel wordt uitgebannen bij degene die het heeft, zodat iedereen weer leeft in de echte wereld. En met mijn verhaal hoop ik dat naast het meisje/jongen met anorexia en de ouders, vaker wordt stil gestaan, bij de andere gezinsleden: broers en zussen. Want ook zij maken het mee, van héél dichtbij.