Ik ben Lex (of eigenlijk Alexander), nu 15. Ik ben altijd dol geweest op sport, heb voetbal, atletiek, turnen, zwemmen, volleybal, basketbal, en nog veel meer uitgeprobeerd, één van de weinige sporten waar ik echt serieus in was, was ballet.

Ik ben denk ik begonnen in groep zes, toen ik ben meegegaan met een meisje uit mijn klas, S. Een groep met (mij meegeteld) 3 jongens en 15 meisjes. En het was leuk, we hadden lol met z'n allen, maar waren ook bezig met ‘goed' worden. S en ik waren één van de oudere, en betere. Al gauw mochten we met een klein clubje ‘hoger op' en het ballet werd steeds serieuzer.

Het ging niet meer om vrienden, lol, en plezier, het ging om het dansen. Maar ik vond het best.

Begin brugklas gingen S en ik (ik was zo blij nog steeds bij haar in de groep te zitten) weer een jaartje hoger, dit keer waren de veranderingen nog groter. Er heerste een constante strijd, tussen vooral de meisjes, om beter worden. Behalve dansen werd ook je uiterlijk belangrijker. Ik kreeg te horen dat ik nodig wat moest afvallen, maar ik was zeker niet de enige. Dingen als: "je bent te dik voor die strakke broek" "in dat T-shirt hebben we mooi kijk op je vetrollen" "val eerst af voordat je beter word" "eet jij soms alleen maar chips?" "wat prop jij op een dag naar binnen?" kregen veel van ons regelmatig te horen.

Ik heb S altijd een mooi meisje gevonden. Nee, ze is nooit de slankste geweest, maar ik heb het begrip ‘dun' ook nooit begrepen. Haar ogen en lach maakten alles goed. Toch kreeg ze steeds en steeds meer te horen dat ze ‘dik' was, ook op school. En hoewel ze tegen mij zei dat het haar niets kon schelen, merkte ik dat ze langzaam maar zeker begon af te vallen. Ook het begrip ‘afvallen' was voor mij onbekend, als ik had geweten wat ik nu weet had ik het nooit zover laten komen.

Maar ik was ondertussen verdiept in acrogym, had het ballet gedag gezegd. Ik zag S minder vaak, het viel me in eerst instantie niet op dat ze ongezond mager werd, ik was er niet mee bezig, ze was even vrolijk als altijd. Het moment dat ik me zorgen ging maken was toen ik haar lach zag verdwijnen.

Haar lach en de glans in haar ogen. Ik begon erop te letten, merkte dat ze nooit meer wat at, dat ze er zo moe uitzag, dat ze het steeds vaker over ‘eten' had.

Ik deed het domste wat ik had kunnen doen, ik vroeg haar ernaar. Ik vroeg waarom ze zo mager werd, of het wel goed ging. En vanaf dat moment is ze me gaan negeren. Ik zag haar verder achteruit gaan, en voelde me zo nutteloos.

Inmiddels in de tweede kreeg ik een uitnodiging van een vriend van ballet (waar ik nog wel eens mee mailde) om te komen kijken naar een uitvoering. Ik vroeg hem of S ook mee deed. Hij vertelde me dat S niet mee mocht doen omdat ze ‘te lui' was, het scheen dat ze elke les vermoeid leek, en dat ze niks meer vol hield.

Bij de uitvoering was ze echter wel degelijk aanwezig, maar dan op de tribune. Na de uitvoering ben ik haar achterna gefietst, heb bij haar thuis aangebeld, haar moeder deed open en liet me ietwat verbaasd binnen. S was boven op haar kamer, ik klopte niet, deed gewoon de deur open en vroeg in de lucht hoe het ging. S huilde. Al die tijd dat ik haar gekend heb, ik heb haar nog nooit zien huilen.

Het verhaal was redelijk snel gedaan, tussen de snikken door vertelde ze me dat ze het niet meer wist, dat ze weer wilde dansen, maar dat ze dat niet kon omdat ze dik was. Ik zei haar dat ze dat niet was, maar ze geloofde me niet. Ik zei haar dat het niet uitmaakte, dat ik haar mooi vond, ze geloofde me niet. Ik heb geschreeuwd, gesmeekt, uiteindelijk met haar mee gehuild, maar ze luisterde niet langer naar me. Ze heeft me weggestuurd.

Met een enorm rot gevoel ben ik toen naar haar moeder gegaan. Heb haar verteld wat zij mij had verteld, wat ik had gezien, gehoord. Alles in me schreeuwde dat ik een verrader was, dat ik fout bezig was, een stemmetje in m'n hoofd zei dat dit het enige juiste was. S haar moeder was lang stil na mijn verhaal, uiteindelijk zei ze me dat ze me niet kon zeggen hoe dankbaar ze was. Dat ze zich al lang zorgen maakte, dat ze had gemerkt dat het slecht ging met S.

Anorexia was tot dan toe iets waar ik op tv van hoorde. Dat het iemand die ik zo goed kende zou overkomen zou ik nooit hebben geloofd.

Ik ben van ballet afgegaan, ben me gaan concentreren op acrogym. En ik heb nooit meer te horen gekregen te moeten afvallen. In deze groep maakt het niet uit of je ‘dikker' bent.

Wat ik maar al te goed besef is dat het bij ballet wel uitmaakte, en dat het één van de grootste redenen voor S was om af te vallen. Met mijn bovenpartner (waar je mee samenwerkt) heb ik dit verhaal geschreven. We hebben het op het prikbord in de balletschool gehangen, het is nooit weggehaald.

- Ik wil hier niet mee zeggen dat het er overal zo aan toe gaat bij ballet, ik denk (hoop) dat het bij ons een uitzondering was, een geval apart. -

S vecht nog steeds om weer gezond te worden. Het gaat beter, beter in de zin dat de blosjes op haar wangen weer terug zijn, beter in de zin dat ze weer wat kan lachen.

Lex, met hulp van Sumaya - die gelukkig wel goed in spelling is. -