Eline werd door een vriendin geinterviewd over haar eetstoornis: anorexia nervosa. Wat de eetstoornis voor haar betekent en hoe ze de behandeling in Tienen heeft ervaren en hoe ze aankijkt tegen genezen van een eetstoornis. Vanuit Proud2Bme vonden we het interview waardevol om op de site te plaatsen. Wellicht geeft het wat steun en herkenning.

Wat is anorexia voor jou ?
Het is een vorm van controle. Professionals beschrijven dat als magerzucht. Maar ik vind het een misplaatste naam. Toen ik een depressie had, was ik heel de dag verdrietig. Ik had nergens nog zin in. Het sleepte al een jaar aan waardoor het me sterk uitputte. Na een tijd werd ik zot van al dat gepieker, al dat geween. Zo kreeg ik dan anorexia.

Het is een manier om met mijn emoties om te gaan. Over gevoelens heb je geen controle. Met (niet) eten kon ik er dus meer controle over hebben. Want als ik met dat eten bezig was, dan moest ik de pijn niet voelen. Dan kon ik gewoon met iets anders bezig zijn.

Wat was de oorzaak dat je anorexia kreeg?
Mijn depressie is de hoofdoorzaak. Ik heb namelijk mijn beste vriend verloren aan zelfmoord toen ik 14 jaar was. En op die leeftijd was het moeilijk te plaatsen. Een paar maanden daarvoor werd mijn beste vriendin aangerand door 3 vreemdelingen. Ik was daarbij, maar kon nog ontsnappen. Ik heb me jaren zo schuldig gevoeld, maar mijn vriendin verplichtte me om weg te lopen. Mijn papa heeft me daarnaast altijd emotioneel verwaarloosd. Dat wil zeggen dat die mij negeerde, afwees en onterecht strafte. Mijn jongste broer pestte mij van kindsaf aan, maar ik moest in de hoek gaan staan als papa thuis was. Toen dit alles samen kwam, kreeg ik die depressie. En omdat ik hier niet mee om kon gaan, want emoties tonen dat kennen ze bij mij thuis niet, zocht ik controle in mijn eten. "Tenminste nog één ding dat ik onder controle heb. En zo vlakte ik mijn emoties af." Dus had ik minder last van mijn depressie.

Hoe is het allemaal begonnen?
Het belangrijkste is dat het niet van de ene dag op de andere begint, maar het sluipt er stilletjes aan in. Veel mensen denken dat anorexia een dieet is, of daaruit ontstaat. Bij sommige mensen is dat zo, maar bij mij niet. Er zijn ook meiden die me ooit heb gezegd dat ik daar voor gekozen had, maar dat is zo niet. Want als anorexia een dieet zou zijn, zou ik al lang genezen zijn hoor. Ik vind het dan ook misplaatst als anderen denken dat het een dieet is of dat je er voor kiest. Het sluipt er traag in en heeft eerder te maken met psychologische oorzaken. Het is wel zo dat ik erg onzeker was en daarom wat wilde afvallen. Hierbij begon ik me mijn tussendoortjes te ontbieden. Na een tijd kon ik zonder en kreeg ik het gevoel dat ik iets bereikt had. Dit gaf me een soort van kick waardoor ik steeds minder en minder ben beginnen eten.

Wist je zelf dat het zo erg was?
Nee, toen ik met mijn psycholoog moest praten besefte ik pas dat ik anorexia had. Maar de ernst ervan zag ik eigenlijk niet in. Op een dag stortte ik volledig in elkaar en ik begon zo hard te wenen. Ik was doodop. Mijn lichaam schreeuwde om eten. Ik kon niet meer. Ik was al wenend naar mijn mama gelopen en ik zei dat ik echt opgenomen moest worden. Dat ik echt zo ziek was. En toen heeft mijn mama naar Tienen gebeld.

Ben je ooit opgenomen geweest?
Ik ben uiteindelijk 4 maanden opgenomen geweest in Tienen. Een psychiatrisch ziekenhuis 'Broeders Alexianen'. Ik kreeg er veel therapie. Dit was altijd groepstherapie. Er waren namelijk 3 behandelings-groepen van maximum 12 personen. En daarmee volgde ik al de therapieën. Bij 'Psycho' Dat is altijd in groepsverband. Je praat gewoon met uw psychologe over je eetstoornis, thema's waar je tegen aan loopt. Bv. Perfectionisme, lichaamsbeeld, enz. Het interessante aan groepstherapie is dat je je niet alleen voelt met je probleem. Ook merkte ik dat anderen tegen dezelfde problemen aanloopte. En dat gaf een zekere vorm van steun en troost.

Daarnaast was er voeding: Hierbij kon je vragen stellen aan de diëtiste. Dit kon gaan over allergieën maar even goed over een uitdaging die je wilde aangaan zoals een frietje eten in't weekend. Want hoeveel moet je daar toch van eten? Dat weet je na een tijd gewoon niet meer. Ook volgt ze ons gewicht op. We hebben dus een lijn. Dit is een gewichtscurve die elke week 700 gram toeneemt. Je moet dus in 1 week 700 gram bijkomen. In Tienen is de regel dat als je onder die lijn zit, je 3 dagen de tijd hebt om erboven te zitten. Als je er dan niet boven zit, dan word je ontslagen uit het ziekenhuis.

Ook kregen we ergotherapie. Hierbij moest je jouw eetstoornis op een creatieve wijze verwerken. Vb. Teken je eetstoornis. Ik had een rups getekend met duivelsoren die heel hard roept: "eet dit, doe dat niet. Perfectie dat is het beste!" Ze zag er erg gevaarlijk uit. Een eetstoornis is als een stem in je hoofd die steeds zit te roepen van "eet dat niet"." Je moet blijven volhouden." "Je kan beter gaan sporten dik varken." Het is eigenlijk een dictator in jouw hoofd. Ik heb heel vaak het metafoor gebruikt van een rups die niet uit haar cocon durfde komen. Omdat ik zo bang was om de normale wereld in te gaan. Dus was het veiliger om in die cocon te blijven, die kleine rups die niet bij anderen mensen moest zijn, die niet in die grote wereld moest proberen te overleven. Want zo voelde het toen voor mij.

Daarnaast kregen we ook psychomotorische therapie. Dit richt zich vooral op het lichaamsbeeld. We moesten vaak spiegelen. Hierbij moesten we in onze lingerie staan voor de spiegel. Dan moet je verplicht 1 ding zeggen wat je mooi vind aan jezelf. Je doet dat dan ook in groepjes van 4. De andere geven dan feedback wat zij mooi vinden aan jou. Ook moesten we een keer een modeshow lopen. En dat vond ik wel eng. In pyjama, in bikini, in sportkledij, alledaagse kleding. Ontdekken waar ik mezelf goed in voelde.

Als laatste deden we ook aan weekendplanning. Dan zit je rond de tafel met psychiatrische verpleegkundigen en moet je eigenlijk zeggen wat je gepland hebt om te doen in het weekend. Je kan naar huis gaan, maar ook in het ziekenhuis blijven. Je plant gewoon wat je gaat doen en belangrijk is dat je jouw sociale contacten terug opbouwt. Want als je een eetstoornis hebt, dan kan je hiermee ruimte opvullen. Tijdens mijn depressie voelde ik me altijd zo leeg, maar als ik bezig was met eten en niet eten, kon ik die leegte opvullen. Moest ik die ellende niet voelen. En in weekendplanning zocht ik samen met de verpleegkundige naar manieren om die leegtes op een positieve manier in te vullen. Want als je dan die eetstoornis loslaat, zit je met die leegte ruimte die je altijd hebt trachten op te vullen.

Dwongen ze je om te eten?
Ergens wel. De eerste 4 weken van je behandeling kom je in groep 1 terecht. Dat is eigenlijk een fase waarin de therapeuten je motivatie peilen om te genezen. Hier proberen ze ook de ernst in te schatten van je eetstoornis en bekijkt de psychiater of het zinvol is verder te behandelen. In deze fase kies je zelf wat je eet. Maar na die 4 weken ga je naar een behandelingsgroep waar je alles MOET opeten. Anders mag je niet van tafel. OF ze nemen je bord weg en moet je zelf maar zien dat je niet onder de gewichtslijn komt.

Wat als je dan ontslagen werd in Tienen dat je onder je gewichtslijn zit?

Dan ga je naar huis en moet je het zelf maar redden. Klinkt bot, maar het is zo. Genezen van anorexia nervosa kan je pas als je 100% gemotiveerd bent om er vanaf te geraken. Nu als je nog extreem ondergewicht hebt, kom je meestal op een PAAZ- afdeling terecht. Als je gevaarlijk onderwicht hebt, dan leggen ze je aan de sondevoeding. Maar meestal moedigen ze je aan om 3 maaltijden te eten. Als je dan afvalt of hetzelfde blijft van gewicht dan geven ze je bijvoeding. De meest gekende zijn fortimel- of nutridrink, fortimelcréme .

Is het moeilijk om ervan te genezen?
Heel moeilijk. Ik kan het moeilijk omschrijven. Het is mentaal zo uitputtend. Hoe langer je een eetstoornis hebt, hoe complexer en moeilijker het wordt om ervan te genezen. Ik heb al 5 jaar anorexia. Qua eten gaat het nu erg goed met me. Maar bij mij is het zoveel complexer dan 'niet eten'. Dus moet ik zeker nog verder herstellen. Ik denk wel dat je ervan kan genezen. Maar dan moet je het 100% willen. Anders lukt het niet. En het is erg belangrijk dat je het voor jezelf moet doen.