‘Ik geloof in God de Vader, de Almachtige Schepper van de Hemel en de aarde.' Misschien komt dit Christelijk over voor je. En dat ben ik ook, een Christen met een verhaal. Een verhaal waardoor ik God heb mogen leren kennen. Ik ben Christelijk opgevoed en heb altijd in God geloofd, maar de dalen van de laatste jaren zorgden voor een leven zonder geloof. Het klinkt raar, maar het is waar. Leven zonder God, is eigenlijk als een school zonder leraren, als ik het zo mag vergelijken.

Ik was vroeger een klein en vrolijk meisje. Een ook wel mollig meisje, maar ondanks dat altijd vrolijk, gezellig en was niet op mijn mondje gevallen. Ik speelde altijd alleen want mijn ouders werkten en mijn grote broer en zus gingen al naar school. Als klein meisje was mijn moeder al bezig met lijnen en ik moest op mijn tiende de waarheid ook maar onder ogen zien. Toen ik 10 jaar werd zei mijn moeder ‘Je hebt overgewicht, dit is heel erg. Je moet afvallen.' Ik ben nooit gepest op de basisschool en dacht dat het wel mee viel, maar het kwam keihard binnen op mijn jonge leeftijd. Ik weet nog dat ik naast de computerkast ging zitten, huilend en de hond kwam naar mij toe. Op dat moment besefte ik wel dat ik er wat aan moest gaan doen. Ik heb een tijdje het dieëet van Sonja Bakker gedaan en geprobeerd iets af te vallen.

Op mijn twaalfde ging ik naar de middelbare, met nog steeds overgewicht. Ik was nog steeds heel klein. In dat jaar heb ik een 6 maanden niet mee kunnen doen met gym, vanwege buikklachten. Hier over werden dingen gezegd zoals dat ik niet mee kon doen vanwege mijn gewicht. Ik heb vele lijnpogingen ondernomen, maar zat er niet echt mee. Ik begon me wel steeds meer te hechten aan de Bijbel en aan het feit dat God mijn hand vast had en mij niet in de steek liet. Einde van klas 1 ben ik een keer naar de drogisterij geweest om een pakje laxeermiddelen te kopen. Aan zo'n klein, schattig meisje die 10 gaven ze het natuurlijk niet mee. Daarom ben ik nu best blij, anders weet ik niet wat ervan was gekomen.

Aan het einde van de zomervakantie heb ik een crashdieet gedaan. Heel ongezond en eigenlijk overbodig en ik denk dat het hier ook fout ging. Ik kwam bij bijna dezelfde kinderen in de klas en dezelfde mentor. De meiden waren allemaal al aan het menstrueren en iedereen praatte erover. Daardoor voelde ik mij buitengesloten. Ik praatte wel mee maar ik wist niet waar ze het over hadden.

Ik was begonnen met afvallen. Ik ging de zogenaamde 'slechte dingen' vervangen door gezonde dingen en sloeg af en toe een tussendoortje over. Tja, dat was niet zo erg. Een vriendin van mij begon met minder eten, zij had een grote invloed op mij, maar ik beheerste mij. Ik begon langzaam minder te eten en at alleen de drie hoofdmaaltijden. Zo ging het door tot een moment na de kerst. Ik raakte helemaal in de ban van weinig eten en wel eten. Ik ging dingen bedenken om nog meer af te vallen, zoals laxeermiddelen stelen. Gelukkig heb ik dit nooit gedaan.  

Ik merkte wel dat ik steeds verder van God afdwaalde. Twee vriendinnen wisten van mijn problemen. Op een gegeven moment zat ik een keertje alleen tijdens godsdienst, niet zo erg zou je denken, maar toen kwam de leraar na mij toe en vroeg ‘Gaat alles wel goed met je?'. 'Natuurlijk.', zei ik dan meteen. Een paar dagen later werd er gezegd dat ik wel gehandicapt leek op de manier hoe ik gymde.

Na een poosje heb ik die leraar bijna alles verteld en dat voelde goed. Hij gaf het aan mijn mentor door en die belde mijn ouders. Heibel in de keet natuurlijk. Ik werd in de gaten gehouden maar verder ondernamen mijn ouders geen actie.

Klas 2 kwam ik door met ups en downs. Toen kwam klas 3 eraan. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten. Ik had weer dezelfde mentor, waar ik op zich wel blij mee was. Ik kreeg heel veel dezelfde leraren en ook dezelfde godsdienst leraar.

Opnieuw kreeg ik buikklachten en werd ik door mijn arts doorverwezen naar de gynaecoloog. Daar heb ik nachtmerries aan over gehouden. Gelukkig, kon ik even later een beetje mee praten over maandelijkse periodes en andere vrouwenkwaaltjes. In de zomervakantie was ik voor het eerst ongesteld.

Ik had mijn godsdienst leraar gevraagd om Bijbelteksten. Zo hoopte ik God weer terug te vinden, terwijl ik eigenlijk steeds meer van Hem af dwaalde. In dit jaar begon ik steeds meer in Pro-Ana sites te bezoeken. Proud2bme zette ik tijdelijk ‘stop' en dat was geen slimme actie. Ik begon steeds minder te eten en voelde me eenzamer en eenzamer. Alleen in mijn eigen wereld was het eigenlijk.

Ik ben dankzij mijn godsdienst leraar en mentor en een hoop goede vrienden niet veder afgedwaald. Het viel me niet op dat mijn vrienden en ouders het door hadden dat ik zo weinig at. Mijn ouders hebben op een gegeven moment met school contact opgenomen. Of andersom, ik weet het niet meer, maar in ieder geval zeiden ze van beide kanten ‘Het kan niet zo langer!'.

Ik ben in klas 3 veel afgevallen en dat terwijl ik ook langer was geworden. Ik zat op het rantje van gezond gewicht en ondergewicht. Ook herkende ik mezelf eigenlijk niet meer. Ik dwaalde nog veder eigenlijk van God af. Ik had pieken dat het geloof bovenaan stond en dalen dat ik dacht van waar bent U? Het gedicht ‘Voetstappen in het zand' heeft me heel erg geholpen.

Ik heb ook eetbuien gehad, en vooral begin klas 4, daarom de gewichtstoename voor een deel. Mijn eetbuien waren niet enorm, maar het voelde wel rot. Dit compenseerde ik weer door te vasten en ik automutileerde soms.

Deze zomer wordt het dan ook geen bikini en geen jurkje. De littekens zijn zichtbaar en hier schaam ik mij voor. Ik deed het in een opwelling van paniek zonder na te denken over die bikini en dat zomerjurkje.

Nu zit ik in klas 4 en ik ben aangekomen in gewicht. Heel eng. Eerst was ik toch nog meer afgevallen, maar doordat mensen op me gingen letten ben ik weer aangekomen en me gewicht licht nu iets boven het gemiddelde. Ik ben er soms wel trots op en soms niet. Ik ben blij dat de periodes dat ik down ben minder zijn. Maar de wens om af te vallen bestaat nog wel. Maarja, je kunt niet alles hebben.

Ook heb ik nog steeds last van angsten. De angst in groepen te eten is er nog steeds, maar ik werk hier aan. Ik hoop dat het beter wordt, zodat ik me prettiger kan voelen. Dat mijn masker geheel af gaat en dat ik kan zijn wie ik ben en mezelf zie zoals ik echt ben.

Mijn vader heeft de volgende tegen mij gezegd over automutilatie:

‘Zie jezelf als een tekening van God, gemaakt door God. Je bent immers ook gemaakt door God. Nu geef jij iemand een mooie tekening. Degene zet er een kras in of scheurt het kapot of maakt er met pennen allemaal lelijke vlekken in. Jij bent toch niet blij als je dat ziet? Zou God het leuk vinden als je zijn werk vernielt? Nee, dat zou hij niet leuk vinden. Hij houdt van jou! ‘

God houdt van mij! God houdt van mij ik mag Zijn schepping niet verpesten, omdat ik er niet blij mee ben. ‘Ik moet me geen zorgen maken voor de dag van morgen want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf'. Ik ben nu op een punt beland dat ik wil vechten, vechten samen met God.

‘Evenzo is het Koninkrijk der hemelen gelijk aan een koopman, die schone parelen zocht. Toen Hij een kostbare parel gevonden had, ging Hij heen en verkocht al wat Hij had, en kocht die.'

Dit stukje staat in Mattheüs 13:45-46. Jezus is de koopman en Hij zocht ons als mensen en Hij vond ons. Wij zijn kostbaar voor Hem en wij worden gedragen in Jezus' armen. God houdt van ons allemaal, en als ik hier aan denk, krijg ik weer nieuwe energie, energie om niet terug te vallen in het oude patroon, en te vechten.

I Will say: I'm proud to be me.

I will say YES to my Saviour, Creator and my God.
When can I?
Now, tomorrow and yesterday
I say YES to my Saviour, Creator and my God when I can say I'm proud to be me!