Stel, ze wordt ziek

 

Ik ben een meisje van 17 jaar. Met mijn beste vriendin train in al jaren voor de Nederlandse kampioenschappen die elk jaar zijn. Dit jaar de laatste keer misschien, als het tegenzit is de laatste keer al geweest. Ik heb pas te horen gekregen dat de instelling waar ze bij zit een stuk strenger voor haar is geworden en er zijn serieuze stappen genomen.

Ze moet in 4 weken 2,5 kilo aankomen, anders mag ze niet meedoen met de Nederlands kampioenschappen. Natuurlijk is dat als een klap aangekomen bij mijn vriendin, maar ook bij mij. Wij hebben samen een duet, dat kan dus niet in je eentje. Dat betekent dat als het voor haar ophoudt, het voor mij ook ophoudt.

Met zo veel mogelijk positiviteit probeer ik haar er door heen te helpen, maar ze heeft al meer dan 2 jaar een eetstoornis. Ik ben bang dat het haar toch niet lukt. Ze vertelde het me gister, dus ze heeft nu nog 2 weken.

Ik heb uit frustratie een gedicht geschreven om duidelijk te maken wat ik voel. Ik hoop dat mensen mij en andere 'omstanders' er beter door gaan begrijpen...

Stel...

stel, je hebt een vriendin
stel, jullie trainen voor de Nederlandse kampioenschappen
stel, zij wordt ziek
stel...

Het is moeilijk voor te stellen
je wilt haar helpen "eet vriendin, eet"
elke keer vol zorgen
het delen van haar leed

pijn, verdriet en leugens
je kan het eigenlijk niet meer aan
altijd zorgen, maar blijven lachen
jouw vriendin staat bovenaan

je probeert het dagen, weken, maanden
uiteindelijk jaren
tot het verdriet je breekt en je loslaat
je afsluit, je hoop bewaren

Tot de ziekte weer gaat spreken
je vriendin mag niet meer trainen
dan toch wel, of toch niet?
onzekerheid en angst het overnemen

Stilte... veel vragen van anderen aan jou
"hoe gaat het? Nee met haar?" praten..
beter, slechter, je weet het niet
je hebt het losgelaten

Dan wil ze praten, ja met jou
2 weken, 2,5 klio vertelt ze je verstrooid
anders geen kampioenschap
al het harde werken weggegooid

Laatste kans, laatste energie
alle positiviteit er in steken
laat haar doorzetten, alsjeblieft
machteloze 2 weken

Het is jouw leven en haar ziekte
haar liefde en vriendschap, jouw pijn
terwijl zij geen vorderingen maakt
en jij aanmoedigend moet zijn

Nooit is zij voor jou gestopt
nooit zal zij jou begrijpen
jouw droom door haar ziekte afgepakt
te machteloos om in te grijpen

Het is niet zij, het is haar ziekte
het zit in haar hoofd, je kan er niet bij
hou vol vriendin, je kan het
maar wil iemand dat ook even zeggen tegen mij...?

M

 

Gerelateerde blogposts

04
OKT
Bang
17

Reacties

melizz - Maandag 14 maart 2011 13:27
Wouw, wat een mooi gedicht. En zeker als ik het vehraal er achter lees. Je hebt flink wat te voorduren! Ik heb zelf ook nu al vrij lang een eetstoornis en mag en kan ook steeds minder. Maar ik denk sneller voor mijzelf dat ik het vervelend vind dan dat ik er werkelijk bij stilsta dat dat voor andere mensen ook consucenties heeft. Niet zo zeer dat ik er nooit over nadenk, maar zeker in jouw geval laat het goed zien dat een eetstoornis óók alle omstanders treft. Het lijkt me erg moeilijk om te wéten dat je vriendin haar best doet en jou het kampioenschap niet wil afnemen, maar tegelijkertijd waarschijnlijk niet graag wil eten om dat te bereiken.
Heel veel succes en ik hoop oprecht het allerbeste voor je vriendin en zeker ook voor jou!
Anoniem - Maandag 14 maart 2011 13:35
Wat een prachtig, mooi en hartverwarmend gedicht ! Het doet veel met me als ik dit lees. Jullie zijn volgens mij twee hele grote doorzetters en willen wat bereiken en niet zomaar opgeven. Dit wordt bijna onmogelijk als JULLIE BEIDE worden geplaagd door een sluipmoordenaar. De een is machteloos, en de ander wordt tegengehouden. Ik heb heel veel respect voor jullie, en ik vind dat je de situatie heel mooi hebt omschreven in jou gedicht. COMPLIMENTEN EN HEEEEEL VEEL STERKTE ! Vergeet niet dat in 2 weken er veel kan veranderen. Maar accepteer ook dat je vriendin tijd nodig heeft en neem het haar niet kwalijk als het niet binnen 2 weken lukt.
Janne94 - Maandag 14 maart 2011 14:24
Wow, wat moeilijk!
Heel veel sterkte!
En ik hoop dat jullie beiden wel mee kunnen doen!
Lilian - Maandag 14 maart 2011 14:43
Heel veel sterkte...ik herken het helaas...
heb zelf ook mijn NK verknald door de es...weg jaar trainen..uiteindelijk moest ik zelfs stoppen met de selectietrainingen vanwege duizeligheid en geen kracht meer....het is het allemaal niet waard!!
Lotte - Maandag 14 maart 2011 14:46
Prachtig, echt super.
Ik wou dat ik ook zo'n vriendin had, die mij zo steunt!
Ninaa- - Maandag 14 maart 2011 17:22
Heel mooi geschreven!
Ik moet er wel bij zeggen dat het errug heftig is van die kliniek om haar (nu nog) in 2 weken 2.5 kilo aan te laten komen! =O
Das wel een beetje oneerlijk van ze, als je het mij vraagt!:(
Succes samen!
JustMeXx - Maandag 14 maart 2011 19:36
Zoals al iemand zei mag je het haar zéker niet kwalijk nemen als ze die 2,5 kilo niet haalt want dat is echt niet niets in 2 weken! Ik kwam vaak zo'n 300gram per week bij en dan soms weer de volgende week 100 gram af dus het gaat echt niet altijd zo snel maar hopelijk lukt het je vriendin omdat ze echt een doel heeft. Veel succes voor zowel jij als je vriendin!
Inez - Woensdag 16 maart 2011 14:17
Wat het je het gedicht mooi geschreven!
Ik vind het echt super dat je haar probeert te helpen.
En dan snap ik dat het enorm frustrerend is als het dan niet veel helpt.
Probeer echt door te zetten!
Ze wil het wel, maar kan het niet.
Ik snap dat als het haar niet lukt, dat jij dan ook super verdrietg bent.
Maar 2.5 kilo is wel erg moeilijk.
En het is wel te halen, maar als je nog vrij diep in je ziekte zit, kan het toch te moeilijk zijn.

@ ninaa, ik weet niet of het onredelijk is, misschien moet het medisch wel, want misschien dat het niet eens lichamelijk verantwoord is als ze nu gaat sporten zonder 2.5 kg aan te komen. Maar ik snap je punt wel hoor, ik zou het ook heel moeilijk vinden om in korte tijd 2.5 aan te komen.

Maar allebei heel veel sterkte!
En probeer je vriendin te blijven steunen, hoe moeilijk het ook is!
Sterkte meis!
Anouk - Donderdag 28 april 2011 18:15
Met tranen in mijn ogen heb ik dit gedicht gelezen. Die vriendin waar het gedicht over gaat, ben ik..
S - Zondag 12 augustus 2012 20:10
Wauw, dit doet me echt denken aan mij en mijn vriendin. Ze is al jaren ziek, heeft de hoop al opgegeven, de hoop om eens weer volledig te leven. De dokters weten niet wat ze met haar aan moeten, en ze zegt tegn me dat ik haar enige vriendin ben. Ik kom maar een paar keer per jaar, ze woont ver weg, en we hebben amper kontact. Een keer zei ze dat ze denk nog geen 3 jaar langer te leven. Als ik bij haar ben voel ik me zo machteloos, ik kan niks voor haar doen.....
Eens zal ze sterven, dat weten we allemaal, maar we durfen er niet over te praten. Wanneer, niet als, dat gebeurt weet ik niet hoe lang ik zal rouwen...................
Maddy - Vrijdag 5 februari 2016 10:36
Zo je raakt me en ja dat zag ik ook tegen jou denk aan je
Benieuwd - Donderdag 19 januari 2017 21:00
Dit is een oud gedicht van een aantal jaren geleden. Maar ik ben wel heel erg benieuwd naar de uitslag. Hebben jullie mee mogen doen met de Nederlandse kampioenschappen?