Ken je dat gevoel, alsof je alleen op de wereld staat?
Dat gevoel, net of alles om je heen niet bestaat?
Waarin, de geluiden, de stemmen, die je niet verstaat,
Alsof je in een oude film zit, zonder geluid
en het beeld langzaam langs je heen gaat?
Het gevoel, waarna ook 't zicht je langzaam vergaat?

Het voelt alsof pijn de enige, mogelijke uitweg is.
Ken je dat gevoel, dat je volgt tot aan je kist?
Het is een verslavend gevoel, wat je steeds meer mist.
De pijn van buiten, die dat van binnen even wist,
je komt er niet meer vanaf, je zit in een gevangenis.
Je vorige leven voelt ver weg, het blijft een gemis..

Je zit in een diepe kuil, voor eens en altijd.
In het begin kon je terug, maar nu is het een feit.
Vast zit je, het voelt als een keiharde strijd
waarin je schreeuwt, huilt en gilt in gevecht met de tijd.
Niemand die je kan verlossen en nu heb je spijt.
Ken je dat gevoel? Zo voelt mijn werkelijkheid.