Winkelen kreeg voor mij een totaal andere lading op het moment dat ik vol in mijn eetstoornis zat. Alle aandacht ging naar mijn lichaam en dat uitte zich op verschillende manieren. Ik verstopte mijn lichaam in grote truien, om het te kunnen vergeten. Ik spendeerde veel te veel geld aan nieuwe kleding, om het te kunnen verbeteren. Huilend stond ik in het pashokje, na een lange middag waarbij het weer niet was gelukt om een fijn zelfbeeld te kopen. 

Het maakte mij vaak veel ongelukkiger dan ik al was en toch kon ik er niet mee stoppen. Bij elke nieuwe trend en elk kledingstuk dat ik nog niet had dacht ik; Dit heb ik nodig! Dit gaat mij misschien wel helpen! Dan vind ik mijzelf wél leuk! Met frisse moed liep ik de stad in, opzoek naar datgene wat mij zelfvertrouwen moest geven en wat mij gelukkig moest maken. Nou, dan wordt het een hele lange middag..

De confrontatie begon al tijdens het snuffelen tussen de eerste rekken. Leuk shirt, maar welke maat? Heel lang had ik geen idee van mijn kledingmaat en zat ik er altijd ver naast. Bizar hoe een vertekend lichaamsbeeld met je aan de haal kan gaan. Van hetzelfde kledingstuk van ik altijd drie verschillende maten mee, voor de zekerheid. 

In het pashokje begon de ellende pas echt. Ik denk dat bijna iedereen wel eens heeft ervaren dat het licht in de pashokjes niet is ontworpen om jou een goed gevoel te geven, maar wanneer je een eetstoornis hebt is deze uitdaging nog veel groter. In de winkel was er altijd rumoerigheid en mooie kleding als afleiding, maar in het krappe pashokje was enkel plek voor mij en mijn eetstoornis-gedachten. Tot ik rood aangelopen was bleef ik mijzelf in nieuwe dingen hijsen, tot ik uiteindelijk iets leuks te zien zou krijgen. De conclusie was altijd dat ik iets aan mijn lichaam zou moeten doen. Hoe ik eruit zag was de reden voor deze mislukte middag. Met zo’n lichaam gaat natuurlijk niets leuk staan. Pas als mijn lichaam veranderde, zou de kleding mij mooi staan. Ik zag het toch zelf!?

Als ik hieraan terugdenk kan ik zelfs weer een beetje verdrietig worden. Hoe onaardig kun je zijn tegen jezelf? Op dat moment realiseerde ik mij nog niet dat het mijn lichaamsbeeld was dat moest veranderen, niet mijn lichaam. Deze middagen eindigde altijd in een hoop verdriet en frustratie tegenover mijzelf. Altijd voelde ik mij onrustig en door die wanhoop zorgde het er ook voor dat het diezelfde avond nog misging met eten. Als ik niet in de maat paste die ik goed vond, durfde ik niet meer te eten. Vroeg of laat leidde dat weer tot een eetbui en veel compenseer gedrag. Als ik wel in de goede maat paste, zorgde dat er op een vreemde manier ook voor dat ik eetbuidrang kreeg, terwijl ik mij niet slecht voelde. Positieve impulsen zorgde ook voor een onrust die ik soms geen plekje kon geven. Die onrust maakte mij verlangen naar een eetbui, als een echte verslaving. 

Misschien moest eerst mijn lichaamsbeeld verbeteren voor ik echt weer kon genieten van winkelen. Het was altijd iets wat ik heel leuk gevonden had, dat kon ik alleen maar terugkrijgen als ik niet steeds werd afgeleid door mijn lichaam of mijn oordeel daarover. Er brak een tijd aan waarin kleding, meer dan ooit, een middel werd om mij in te verstoppen. Hoewel verstoppen niet per se iets goeds is, hielp het mij wel door een periode heen. Een periode waarbij ik zo min mogelijk afgeleid wilde worden door negatieve gedachtes over mijn lichaam. Ik vond het niet mooi, dat wist ik, maar ik hoefde ook geen aandacht aan dat oordeel te besteden de hele tijd. 

Door er even tijd overheen te laten gaan, kreeg mijn hoofd ook de tijd om te wennen aan dit lichaam. Zonder het aangaan van grote kleding-uitdagingen, zodat die nare gedachtes niet de ruimte zouden krijgen. Meestal liep ik alleen naar de kringloop om nieuwe grote truien te kopen, voor als ik ze weer afgedragen had. Nee, ik was niet blij met mijn lichaam, maar ik moest mij toch zo comfortabel mogelijk door deze periode heen slepen. Destijds heb ik echt gedacht dat ik voor altijd grote truien zou blijven dragen en dat ik daar uiteindelijk wel vrede mee zou hebben. Als dat het enige was waar ik mij oke in voelde, dan was dat misschien wel oke. 

Nog steeds heb ik veel grote truien in mijn kast hangen en voel ik mij hier helemaal goed in, maar het is niet meer het enige wat ik draag. Gehuld in grote truien ben ik lang bezig geweest met een positief gevoel over mijzelf te krijgen. Een positief gevoel, dat niet afhankelijk is van hoe dat jurkje mij staat. Het gevoel over mijzelf niet uit die pashoek spiegel te halen, maar uit totaal andere dingen. Die spiegel in dat veel te warme hokje en die nieuwe kleding die op je zenuwen werkt, voelen als bewijs dat je je niet fijn zou mogen voelen. Zelfs als je maanden lang werkt om je een klein beetje beter over jezelf te voelen, kan dat binnen een minuut omver geworpen zijn. Terwijl dat kleine sprankje positiviteit over jezelf écht is en je dat echt mag voelen. 

Nu kan ik weer genieten van winkelen, maar dat betekent niet dat dit altijd zonder uitdagingen gaat. Zodra ik nu merk dat ik door alle drukte en alle impulsen overprikkeld raak en mij niet meer relaxt voel, ga ik die paskamer niet eens meer in. Hup de winkel uit en lekker buiten wandelen of iets anders fijn gaan doen. Als ik met een opgejaagd, chagrijnig gevoel door ga winkelen gaat er helemaal niets meer van komen en ben ik nog steeds de enige op wie ik dat op dat moment kan afreageren. 

Nog steeds kan ik onzeker worden van het licht en de spiegels, helemaal wanneer elke wand een spiegel heeft en er een soort tunnel ontstaan waarin je je eigen lichaam vijftig keer ziet. Helpt het mij dan om naar die onaardige stem te luisteren? Of kan ik beter die broek ophijsen en daar leuke dingen in beleven? Ik ben de enige die zo onaardig kan zijn tegen mijn lichaam, ik ben de enige die dat ziet. Ik ben dus ook de enige die het los kan laten en mijzelf daar in kan ontzien. 

Jij bent veel meer dan het oordeel dat je over jezelf hebt als je in het pashokje staat. Wees lief voor jezelf door kleding niet te gebruiken als middel om jezelf te straffen, maar als iets wat jou zo comfortabel mogelijk kan laten voelen. Hoe leuker jij jezelf gaat vinden, hoe leuker het winkelen ook weer kan worden.

♥

 Fotografie: bruce mars