Vroeger stond ik uren voor mijn kleerkast. Elke ochtend was het een zware taak om er de juiste outfit uit te pikken. Het proces verliep doorgaans met de nodige portie stress. Enkele zweetdruppeltjes begonnen spontaan te rollen en de legendarische woorden ‘ik heb niets om aan te doen’ waren dagelijkse kost. Het was een race tegen de klok om de juiste combinatie bij elkaar te sprokkelen, maar stiekem genoot ik ervan. Deze levensbepalende keuze maakte afgelopen tijd geen deel uit van mijn ochtendritueel. Ik was niet langer op de hoogte van de modetrends, ging nooit op zoek naar outfitinspiratie en vulde de lege kapstokjes in mijn garderobe niet met nieuwe stofjes.

Elke dag moest ik vechten tegen de kou. Ik koos niet voor wat ik mooi vond, ik koos voor de stuks waarin ik niet bevroor. Ik was vergroeit in mijn grijze rolkraag trui die de doorsnee Belg enkel zou aantrekken tijdens een tripje naar de Noordpool. Kort samengevat: ik liep over straat als een Michelin mannetje dat amper nog kon ademen door de vele kledinglaagjes waarin ik ingeduffeld zat.

Al jaren ben ik trots lid van het anti-panty clubje. Een term die ik in het leven heb geroepen om mijn allergie voor mensen die panty’s onder een winterbroek dragen subtiel te uiten. Iedereen kent wel iemand die bij de eerste vriestemperaturen een panty tevoorschijn tovert en deze schaamteloos combineert met een broek. Helaas kwam ik enkele maanden geleden tot de constatatie dat ik mijn lidmaatschap officieel moest opzeggen. Een dikke zwarte panty kwam nu dagelijks piepen onder mijn kostuumbroek om mijn lichaam te verwarmen.

Mijn voeten waren twee ijsklompjes waarbij mijn kleine teentjes steeds tintelden van de kou. Enkele jaren geleden werd ons kleine Belgen landje geteisterd door de Ugg’s. Deze nieuwe modetrend ontpopte zich tot het populairste kledingstuk tijdens de koude wintermaanden. Op enkele weken tijd viel heel Vlaanderen in zwijm voor de charmes van deze pluizige pantoffel. Ugg’s bezaten de unieke eigenschap om elke outfit onflatterend te maken, maar desondanks werd iedereen een prooi van deze pijnlijke trend. Gelukkig trokken we na enkele winters aan de alarmbel en zagen we in dat het logement van deze gasten lang genoeg had geduurd. Vijf jaar geleden gingen ook mijn kastanjebruine exemplaren met pensioen. Moest het maatschappelijk verantwoord zijn, zou ik ze liefst terug van onder het stof tevoorschijn halen. Ik durf er bijna niet voor uitkomen, maar afgelopen maanden miste ik de tijd waarin de legendarische Ugg’s deel uitmaakten van mijn dagelijkse winteroutfit. Elke modegoeroe gooit mij op de brandstapel moest hij deze barbaarse gedachten opvangen.

Mijn outfits zien er vandaag elke dag een tikkeltje rooskleuriger uit. Mijn lidmaatschap van de
anti-panty club was helaas vervallen, maar na een smekende monoloog die ik opvoerde tegenover de voorzitster werd ik terug opgenomen in de sekte. In mijn lijstje met favoriete kleding stuks is de grijze rolkraag trui van de troon gestoten. Ik ben terug overgestapt naar sneakers in trendy kleurtjes en droom niet langer van een nieuw paar Ugg’s. Ik besef maar al te goed dat deze positieve evolutie tot stand is gekomen dankzij de kilo’s die er ondertussen al bij zijn. Toch blijf ik doodsbang om aan te komen. Zal ik er binnenkort uitzien als een walvis die beter naakt over straat loopt aangezien geen enkel kledingstuk nog flatterend zit?

Ergens diep vanbinnen besef ik dat de kans dat dit echt zo zal verlopen relatief klein is. Meisjes met mijn streefgewicht, paraderen dagelijks rond in de mooiste stuks en vinden overal hun maatje. Misschien moet ik mijn angst even opzij zetten en de mensen rondom mij geloven. Ze zijn ervan overtuigd dat de kleren die binnenkort een plekje veroveren in mijn garderobe veel mooier zullen aansluiten rond mijn lichaam. Op dit moment slobbert elke broek, verdrink ik in mijn bloesjes en lijken mijn vrouwelijke vormen in elk kledingstuk met de noorderzon verdwenen. Eigenlijk heb ik niets te verliezen, ik heb de rol van Michelin mannetje lang genoeg op mij genomen. Zolang ik het sprongetje niet waag en niet durf bijkomen zal ik nooit zwart op wit het bewijs zien dat de mensen in mijn omgeving misschien toch de waarheid vertellen.
Ik moet springen, nu.

Eline stuurde eerder ook al een gastblog in, die kun je hier lezen.