Eens in de zoveel tijd ga ik door mijn kledingkast heen, om te kijken wat weg kan, niet meer mooi is of niet meer goed past. Heerlijk, die kastruimte die dan weer overblijft en die natuurlijk weer snel gevuld kan worden. Tijdens mijn eetstoornis deed ik dit ook wel eens, maar dan met een stuk minder succes. Alles haalde ik uit mijn kast en alles ging er ook weer terug in, zelfs de kleding die ik niet meer paste. Ik kon dat verleden niet los laten. Die veel te kleine broeken hielden mijn hoop in stand, de hoop dat ik weer zo dun kon worden. Stiekem was dat nog steeds mijn doel en mijn beloning daarvoor had ik alvast in de kast liggen.

Het diende uiteindelijk natuurlijk helemaal niet als beloning. Het was eerder het bewijs dat ik nog steeds gefaald had, dat mijn eetstoornis mislukt was en dat ik te dik was. Ik was immers te dik voor de broeken die ik aan wilde, dus ik was te dik. Zo zwart-wit zag ik het. Achteraf gezien heb ik mijzelf hier telkens opnieuw mee gestraft en uiteindelijk voelde ik mij alleen maar slechter.

Standaard lag er een stapeltje achter de kast met broeken, jurkjes en tops die eigenlijk niet goed meer paste. Kleding uit een tijd waarbij ik een stuk dunner was en wat ik nog steeds als mijn beste prestatie ooit zag. Jarenlang heb ik die kleding bewaard, ongedragen, omdat het als het ware mijn houvast was. Ik was in behandeling voor mijn eetstoornis en was bezig met herstellen, maar tegelijkertijd kon ik dat stukje niet loslaten. Het voelde alsof dat niet mocht, als ik dat deel weg zou doen zou het hek van de dam zijn. Als ik mijzelf niet kon blijven confronteren met die kleinere maat, zou ik geen referentie kader meer hebben en het voelde alsof mijn lichaam telkens die test moest doorstaan. In de hoop dat het meeviel en dat ik het toch zou passen, omdat ik dat stiekem nog steeds het allerliefste wilde.

Doe het weg

Heel wat maanden verder, was ik nog wat verder in mijn herstel en kreeg ik het tijdens mijn opruimwoede toch voor elkaar om alle die kleine kleding in zakken te doen. Het ging allang niet meer over mijn lichaam en de kledingmaat die ik had. Het ging over het loslaten van mijn eetstoornis en het vertrouwde gevoel dat het mij gaf. Om dat los te laten en dat ‘bewijs’ echt weg te doen is best een stap, maar het is de enige manier om je jezelf echt de ruimte te geven. De ruimte om te worden wie jij bent zonder eetstoornis en je kast te vullen met kleding die bij jouw herstelde leven horen. De kleding die daarvoor in de plaats komt, die je koopt omdat je je er goed in voelt en niet omdat je het zou moeten passen, is veel meer waard dan al die stapels te kleine kleding bij elkaar.

Door eraan vast te blijven houden, blijf je eigenlijk tegen jezelf zeggen dat jouw lichaam nu niet goed is. Dat signaal staat je herstel in de weg en je houdt vast aan het idee dat je eetstoornis tijd ‘goed’ was en je herstelde lichaam ‘fout’. Tenminste, zo heb ik het altijd gevoeld. Dat gevoel gaat natuurlijk niet één dag weg, dat heeft tijd nodig, maar het helpt niet als je vast blijft houden aan kleding die je niet meer past.

Nieuwe doelen

Het ging veel meer over het bijstellen van mijn doelen. Het ultieme doel was niet langer om een zo klein mogelijk maatje te hebben. Ik geloofde het lang niet altijd, maar ik hoopte toch zeker wel dat ik een groter en waardevoller doel had in dit leven dan een zo dun mogelijk lichaam. Het doel is om je elke dag zo fijn mogelijk te voelen en je doet jezelf te kort als dat afhangt van een bepaalde kledingmaat. Die voorwaarde is er helemaal niet.

Het een denkfout dat bepaalde maten beter of mooier zijn dan andere. Ik merkte bijvoorbeeld dat ik mij eigenlijk heel ongemakkelijk voelde in kleding die net wat te strak zat en dat het mij helemaal geen zelfverzekerd gevoel gaf. Als ik een maatje groter pakte zat de kleding veel fijner en voelde ik mij er ook mooier in, iets wat in het begin totaal tegen mijn overtuiging in ging.

Jij hebt het recht om je mooi te voelen en het is totaal onbelangrijk welke maat daarbij hoort. Waar je misschien eerst kleding gebruikte als manier om je lichaam te meten of om jezelf naar beneden te halen, kan het juist een manier zijn om jezelf opnieuw te ontdekken. Om jezelf te ontdekken en een eetstoornis-vrij leven. Hoe onwennig dat in het begin ook is, daar hoort nu eenmaal een wat lievere blik bij. Een lievere blik naar jezelf toe en naar je lichaam.

Gun jezelf de tijd om daar te komen en begin met het wegdoen van te kleine maten. Jij bent veel meer dan dat en daar bedoel ik niet de omvang van je lichaam mee. Jij bent meer dan de kledingmaat die aan de binnenkant van je broek zit of die aan het kaartje hangt. Jouw enthousiasme en jouw uitstraling hebben daar helemaal niets mee te maken. Kleding is slechts een fijn en comfortabel omhulsel om jouw persoonlijkheid in te wikkelen. Die kleding bedient jou en zeker niet andersom. De kleding die nu bij jouw lichaam past en waar jij je goed en mooi in voelt, dat is de perfecte kleding.

♥

Fotografie: pixabay, micaasato