Ongeveer 1,5 jaar geleden kon ik, na lang wachten, op intake komen bij een eetstoorniskliniek. Verschillende gesprekken en een psychologisch onderzoek later, kreeg ik te horen dat ze het niet aandurfden met me. De eetstoornis was mijn houvast, wanneer ze die zouden behandelen, was de kans groot dat ik in zou storten & dan konden ze me niet opvangen.

Mijn eerste reactie daarop was boosheid & de gedachte dat ik verder moest afvallen om toch daar behandeling te krijgen. Uiteindelijk is de boosheid gezakt, kon ik inzien dat ik inderdaad andere behandeling moest zoeken en ben dat ook gaan doen. Na even zoeken ben ik uitgekomen bij een kliniek voor jongvolwassenen met persoonlijkheids-problematiek. Hier een intake gedaan & nog geen twee maanden later zat ik al in de kliniek.

Ik heb bewust voor een klinische behandeling gekozen. Zo had ik de minste ruimte om mijn destructieve gedrag voort te zetten buiten de behandeling om. Ook vond ik het heel eng om na een intensieve behandeldag, de nacht thuis door te moeten brengen. De kans op therapievermijding in een kliniek is ook kleiner dan bij andere soorten behandeling (al ligt die verantwoordelijkheid natuurlijk bij jezelf).

Bij het maken van mijn behandelplan hebben we het ook over afspraken rondom het eten gehad. Dit omdat het ook een groot probleem was en ik wist dat ik anders op de eetstoornis zou grijpen. We hebben verschillende afspraken gemaakt. Meteen vanaf dag 1 gingen deze in.

1. De eerste was mijn gewicht. Op dat moment had ik een goed gewicht, het zou mijn minimum worden. Daarbij iedere maandagochtend wegen om het in de gaten gehouden. Mocht ik afvallen, dan moest ik het melden in een soort algemene dagopening (Patient Staf Meeting). Ook aan het afvallen hingen afspraken. Tot BMI x was er niks aan de hand, daaronder mocht ik wel op de kliniek zijn, maar geen therapie volgen. Zou ik onder BMI y komen, was het einde van de behandeling.

2. De tweede afspraak was dat ik 3 volwaardige maaltijden moest eten op een dag (dus geen stuk fruit als maaltijd, nee echte maaltijden!) Dat je bij de maaltijden aanwezig moest zijn, was gewoon een algemene kliniek regel. Zou ik me hier niet aan houden, moest ik het ook weer melden in de PSM de volgende dag.

3. Als derde hebben we nog afspraken over compensatie gemaakt. Overmatig bewegen, braken, laxeren, eetbuien, minderen... alles hebben we beschreven en afgekeurd. Ook hier weer de regel dat ik het zou moeten melden wanneer het toch gebeurde. Ook een G-analyse maken en bespreken in mijn eigen therapiegroep was hierbij de afspraak.

Daarmee zag het er behoorlijk dicht getimmerd uit vond ik zelf. Toch merkte ik tijdens de behandeling dat de drang naar de eetstoornis inderdaad groter werd & natuurlijk heb ik zo hier en daar ook wel een misstap gemaakt binnen de afspraken. Ook proberen om tussen de regels door nog steeds eetgestoord bezig zijn, werd een sport. Veel rondjes lopen om niet te hoeven denken, obsessief iedere dinsdagavond mee sporten met de groep en zo had ik nog wel meer dingen. Dit bespreken heb ik erg moeilijk gevonden, omdat hun & ik wisten dat het niet om de eetstoornis ging. Daarbij was ik ook nog bang voor een veroordeling. Ik wilde het stukje eetstoornis wat ik nog wel in handen had, ook niet afgeven. Zo besloot ik na een paar maanden dan ook dat ik toch beter af zou zijn in een eetstoornis-kliniek.

Achteraf gezien was dit één van mijn vele vluchtpogingen in de kliniek. Door te bespreken waar ik op dat moment echt tegenaan liep, werd langzaam de drang naar eetgestoordheid minder. Mijn eetstoornis was echt mijn "cry for help" en die werd niet geaccepteerd. Ik kon gewoon zeggen wat er aan de hand was in plaats van eromheen draaien.

Dat heeft me echt geholpen. Ik durfde mijn zelfgemaakte eetlijst wat meer los te laten, het beruchte voorraadhok was niet meer alleen een plek vol verboden voedsel en ik kon wat meer naar mijn lichaam luisteren op dinsdagavond voor het sporten. Na een tijdje had ik vertrouwen in mezelf & het team had ook vertrouwen in mij. Het wegen mocht worden afgebouwd naar 1x per maand. Wat was ik blij toen.

Tegelijk ben ik toen ook echt gaan vechten tegen de eetstoornis. Minder wegen betekende minder controle. Ook grote gewichtsschommelingen kwamen veel voor in de paar maanden. Nadat we ook nog een indicatiegroep over Gezonde Voeding hadden gehad, leek mijn eetstoornis weer helemaal terug te zijn. Eten wilde ik liever niet meer, bewegen ieder moment dat het even kon, braken heb ik gelukkig met hulp van mijn groepsgenootjes bijna helemaal kunnen tegenhouden & laxeren wilde ik absoluut niet meer. De eetbuien had ik onder controle gekregen door mijn signaleringsplan & de daarbij horende preventies.

Mijn gewicht ging weer achteruit, even als mijn lichamelijke conditie. Ik ben dit gaan bespreken en heb nog duidelijkere afspraken gemaakt. Wat ik precies zou gaan eten, hoe ik het tijdens mijn dagklinische behandeling zou gaan aanpakken, wie ik daarbij om hulp zou vragen, wekelijks weer op de weegschaal. Daarbij kwam voor even de nadruk een beetje op het eten te liggen. Voor mij genoeg om het weer op de rit te krijgen, maar het vertrouwen in mezelf was behoorlijk verdwenen.

Mijn behandeling zou ook langzaam ten einde lopen en ik wilde toch nog wel behandeling voor mijn eetstoornis. Ik had het idee dat ik hem nu niet meer echt nodig had, maar dat ik mijn lichaam nog steeds niet kon accepteren. De drang naar afvallen bleef aanwezig. Ik kreeg dan ook een verwijzing voor een eetstoorniskliniek bij dezelfde instantie.

Uiteindelijk ben ik na een jaar behandeling binnen de kliniek voor persoonlijkheidsproblemen volledig therapievrij. Ik ben de intake binnen de eetstoorniskliniek nog aangegaan & in overleg ervoor gekozen het niet te gaan doen. Ik moet zelf verder gaan, hun kunnen me daar eigenlijk niet goed bij helpen. Wel ga ik nog een nazorg zelfhulpgroep doen binnen een ervaringsdeskundige stichting om terugval zo te kunnen voorkomen.

Als ik nu terugkijk heb ik een behandeling gehad die totaal niet op het eten is gericht. Ik heb binnen de behandeling geleerd om te leren gaan met mijn emoties, geleerd van mezelf te houden, leren praten over wat zich in mijn hoofd afspeelt & geleerd dat ik er mag zijn. Daarvoor heb ik al mijn overlevings- mechanismen uit handen moeten geven & heb ik heel veel angsten aan moeten gaan. Mijn ervaring is dat wanneer je open staat voor verandering, je echt niet per sé een behandeling voor je eetstoornis nodig hoeft te hebben wanneer er nog andere dingen onder liggen.

Veel therapieën die ik gehad heb, doen ze volgens mij ook binnen eetstoornisklinieken. Zo heb ik gedragstherapie, psycho-motore therapie (PMT), creatieve therapie en psychotherapie gehad. Daarbij nog de verschillende besprekingen, coachingsgesprekken, dagopeningen en -sluitingen. Het verschil zit hem denk ik in vanuit welk oogpunt er gekeken wordt. Mijn analyses over de weegschaal werden vrij snel omgekeerd naar een analyse over controle & zelfhaat. Er werd niet gesproken over boterhammen meer/minder, verschillende eetlijsten enzo, maar achteraf is dat ook niet geweest wat mij geholpen zou hebben

Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb nu een jaar flink aan mezelf kunnen werken en sta momenteel weer volop in het leven. Is mijn eetstoornis genezen? Ja ik denk het wel. Sinds mijn ontslag heb ik weer een stabiel gewicht. Eten op gevoel lukt me goed & ik begin mezelf stukje bij beetje ook een mooi persoon van buiten te vinden. De gedachten zijn er nog steeds wel, maar na tien jaar eetgestoord denken zijn die niet binnen een jaar weg. Het verschil is dat ik nu niet meer handel naar die gedachten & op eigen kracht ook de laatste ingesleten eetgestoorde gedragingen aan het afleren ben.

Wil jij jouw ervaringsverhaal over therapie kwijt? Mail dan naar info@proud2Bme.nl

HIER vind je meer niet-eetstoornis gerelateerde behandelingen.