In therapie bij de Viersprong
Ik liep vast, had al veel therapie gehad en volgens mijn laatste therapeute had ik mijn therapie met goed resultaat afgesloten. De woorden: "Ik geloof erin dat je een leven zonder therapie tegemoet gaat want je hebt alle tools in handen" wierpen voor mij een enorme drempel op om weer hulp te zoeken. Ik had immers alle tools, ik wist ook erg veel over mezelf, het was een kwestie van doen. En ik deed. Maar het ging niet.
Zolang er mensen bij me waren kon ik mezelf wijsmaken dat het wel goed ging. En in contact ging het ook wel beter. Ik wist van mezelf dat ik écht wel een leuke vriendin was, een lieve tante, een goede collega en ga zo maar door. Maar zodra ik alleen op de bank zat voelde het alsof alle mooie woorden in een bodemloze put belanden. Was er van al dat positieve niks meer over. Waren het enkel feiten, die op dat moment ongrijpbaar leken omdat ik doodsongelukkig was. Ik voelde me ontzettend eenzaam en kon mijn gedachten sturen, kon mezelf vertellen wat ik allemaal om me heen had om dankbaar voor te zijn. Maar op de momenten dat ik alleen was kon ik daar niks mee, waren het enkel loze woorden. Het maakte me wanhopig, ik werd bang voor mezelf. Bang voor wat er zou gebeuren als mijn hoofd niet meer zou functioneren, bang voor wat ik mezelf dan aan zou doen. Bang om te voelen. Doodsbang.
Ik zocht hulp, maar besefte ook dat er iets écht moest veranderen. Ik moest open en eerlijk gaan zijn in mijn behandeling en -het belangrijkste- ik zou nu wel mijn gevoelens toe moeten laten. Geen herhaling van eerder gedrag in therapie, maar dat wat ik het meest vreesde aangaan. Durven toelaten van mijn gevoelens, kijken naar de kern en voelen welke pijn daar zit en stoppen met vermijden, zodat het een plekje kon krijgen. En ik wist ook van mezelf dat ik dat nooit zou gaan doen, de angst was te groot, tenzij... ik dit in een veilige omgeving zou kunnen doen. Dat ik niet als ik eindelijk zou gaan voelen weer naar huis gestuurd zou worden, dat ik niet in mijn dagelijkse leven al die andere ballen hoog hoefde te houden. Een opname was voor mij de enige oplossing, maar ja, daarvoor waren mijn problemen toch niet erg genoeg voor?
Ik belde de Viersprong en legde mijn situatie op het telefonisch spreekuur uit. Voor het eerst was ik écht eerlijk en open en voor het eerst werd ik serieus genomen. Het voelde als een enorme bevrijding en tegelijkertijd was ik doodsbang. Ik regelde met veel moeite een verwijsbrief, want ook mijn huisarts had moeite mij serieus te nemen, en was in de veronderstelling dat ik met 8 coaching gesprekken wat ik allemaal geleerd had wel zou kunnen omzetten in de praktijk.
Ik leerde mezelf als uitgangspunt te nemen, te doen wat ik nodig had om gelukkig te kunnen worden. Dat klinkt nu heel logisch, maar het heeft even geduurd voordat ik los kon laten dat ik mijn bestaansrecht moest verdienen door er voor de ander te zijn. Toen ik echt kon voelen dat ik mijn eigen keuzes mocht maken durfde ik eindelijk te doen wat goed voor mij was. En kon ik loslaten dat ik slecht was als ik deze keuzes zou maken.
Het afgelopen anderhalf jaar heb ik van veel familie afscheid genomen en heb ik de moeilijkste keuzes in mijn leven gemaakt. En tegelijkertijd de beste en meest dappere keuzes. Ik durf tegenwoordig op mezelf te vertrouwen en weet dat als ik in contact blijf met mezelf, blijf voelen, ik weet wat goed voor me is. En het gaat nu best goed. Ik ben in mijn behandeling verder gekomen dan ik gedacht had dat ooit mogelijk zou zijn. Ik ben een gevoelig en emotioneel persoon maar zeker niet labiel of zielig. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst. Ik geloof in mijn eigen kunnen. En dat het goed gaat wil niet zeggen dat het niet soms (in mijn beleving iets te vaak) nog heel moeilijk is. Dat er nog veel verdriet zit om wat ik heb moeten en moet missen. Maar ik kan het er nu veel vaker laten zijn. Ik zie nu dat het ook heel verdrietig is en dat hierom huilen en rouwen gezond is. En ja, soms ben ik nog ongeduldig, voornamelijk als ik niet lekker in mijn vel zit. Maar ik merk dat deze periodes steeds minder lang duren.
Na mijn ontslag uit de kliniek viel ik terug in mijn eetstoornis. Die was daar door de controle redelijk onder controle, maar het bleef een dreigende factor. Ik besloot na mijn harde werken, niet terug te willen vallen in mijn eetstoornis en ging tijdens mijn nabehandeling eens per 14 dagen, een behandeling gespecialiseerd in eetstoornis aan. Een intensieve ambulante therapie, bij Trubendorffer, waar ik na 4 maanden mijn eetstoornis die mij al 20 jaar parten speelde, kon loslaten.
Als ik nu terug kijk op de afgelopen 2 jaar dan waren het de meest zware jaren van mijn leven, maar ook de meest waardevolle. Ik heb me ontwikkeld van een bang en onzeker, aangepast, niet volwassen willen wordend meisje, naar een vrouw die geloofd in zichzelf, zichzelf wel de moeite waard vind, die wil en kan voelen, zowel mooie als verdrietige dingen en die de kracht in zichzelf voelt om verder te kunnen en willen in het leven. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst. Het komt wel goed met mij. Nee, eigenlijk is het al goed...
Heb jij ook ervaring met een instantie die je wilt delen?
Mail jouw verhaal dan naar redactie@proud2Bme.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Exact hetzelfde waar ik op vastloop, het is bijna om te janken.
Bedankt voor je bemoedigende ervaring.
Jammer dat eetproblemen gescheiden worden van andere problemen en je nadien ergens anders nog voor je eetprobleem in behandeling moet. Ik vind dat het samen zou moeten gaan, maar wel tof dat jij die lange weg bent gegaan en dat je zoveel ermee bereikt hebt, echt TOPPIE!
Ik ben ook al wel eens bij de viersprong op gesprek geweest maar toen sprak het me niet zo aan, maar ik stond er ook niet echt open voor, vond het veel te eng. Ik denk alleen niet dat ik de stap om meer hulp te vragen nog durf te nemen... Want het gaat 'goed'..
* moest ik even kwijt, hihi * Maar heel mooi beschreven! En fijn om te lezen dat het je zo goed heeft gedaan, zo'n moeilijke keuze gemaakt en uiteindelijk veel voordeel ervan gehad :)
Liefs, Sam
Ik ben nu opgenomen bij CPJ in Oegstgeest en heb hier twee meiden in de groep zitten wie totaal geen goede ervaring met de Viersprong hebben en het ook ten sterksten ontraden.
Gelukkig zijn er dus ook andere verhalen!
X
En de kamer was in een straal van 1,5 meter om mijn bed 1 teringzooi en in 6 maanden tijd heeft niemand hier ooit iets over opgemerkt. Mogelijk is dit op andere afdelingen anders. Ik denk dat je bepaalde regels en afspraken ook in de juiste context moet zien. Ik was ook vreselijk boos omdat ik mijn eigen fleece deken van een sociotherapeut niet op mijn bed mocht, maar ik begreep later wel waarom. EN zo was het met meer regels.
Mijn eetstoornis was tijdens mijn opname wel onderdeel van gesprek, maar ik was degene die het afhield. Ik was er zelf op dat moment niet aan toe, omdat het voor mij onmogelijk was mijn eetstoornis aandacht te geven en alle andere dingen die er lagen. Ik koos ervoor mijn eetstoornis zoveel mogelijk op de achtergrond te laten. Als het onderwerp van gesprek was, was het meestal dat de therapeuten erover begonnen en niet ik. Dus het kan wel samen in de behandeling daar, als je er zelf voor kiest/ het aangaat. Ik sta echter nog steeds achter 'mijn' manier, omdat ik eerder in een behandeling door me op mijn eetstoornis te focussen andere dingen heb vermeden en dat nu absoluut niet wilde.
Bedankt voor de lieve reacties allemaal!
ik moet zeggen dat ik het daar heel fijn vind. En dat de therapeuten je zoveel mogelijk steunen en dat vind ik heel fijn.
Het is zeker een zware therapie en het put je ook goed uit, maar het eindresultaat is uiteindelijk goed.
En ik denk dat er meerdere goede behandelplekken zijn en je met MBT ook veel kunt bereiken. Een deel van wat ik op de Viersprong geleerd heb, kun jij elders ook leren. En ik hoop vooral dat je dan wat milder naar jezelf gaat kunnen zijn. Jij hebt niet je eigen ramen ingegooid, maar was er nog niet aan toe. Als ik met bordeline in een top kliniek voor traumaverwerking me laat behandelen, heb ik waarschijnlijk veel minder resultaat dan in een gewone kliniek voor bordeline.
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. De Viersprong is dan wel lopen over een rode loper, maar als die op het verkeerde pad ligt is een grijs matje op het juiste pad een stuk handiger.
Als je aan jezelf wilt werken en open staat voor hulp, is het weliswaar een zware weg, maar ga jij uiteindelijk komen waar je zijn wilt. Daar geloof ik in.
Veel sterkte!
Ik ben niet zo gewend om op forums te schrijven, las mijn bericht na en vond het taalkundig al wat gek met twee keer 'omdat ik het niet kon' en de vraag is of je nu nog lezen zal wat ik schrijf want ik reageer tien dagen na dato en het gesprek lijkt beïndigd.
Ik heb ook een trauma, maar blijkbaar heeft mijn dat door mijn aanleg tot borderline geleid. Wie weet is het elders beter, het duurt even voordat ik terecht kan, dat moet ik 'verdragen' ;-) ,tijdens het wachten blijft het de vraag.
Het is even slikken dat mijn persoonlijkheid dusdanig slecht ontwikkeld is dat ik geen confronterende therapie aankan. Ik doe een studie tot therapeute, mensen die istdp aankunnen worden 'stevig' genoemd en borderline staat lager in het ontwikkelingsprofiel. Maar ik ga de mbt proberen. Ik zou niet weten wat anders te doen nu. Voor mij om te leren dat het is zoals het is.
Dank je voor je bemoedigende woorden en steun.
excuse my language.
Nu hou ik op, beetje borderline om maar te blijven schrijven ;-)
Nog één ding; ik vind het heel bijzonder dat ik zowiezo de kans krijg om aan mijn problemen te werken, dat daar een verzekering voor is, dat ik een uitkering krijg. Ik ben bij de Viersprong steeds met respect behandeld en vond het team zeer professioneel. Op het moment krijg ik nog begeleiding van een therapeute aldaar en zij doet wat zij kan om mij te steunen. Mijn verantwording is het om naar beste vermogen mij in te zetten in het volgende program en dat zal ik zeker doen.