Of ik wat wil vertellen over de behandeling die ik volgde in Rintveld. Het is even graven omdat het al een tijdje geleden is. Ik heb gehoord dat de instelling behoorlijk veranderd is. Maar wie weet, misschien heeft iemand er toch wat aan.

Ik werd door mijn behandelaar van toen doorverwezen naar Rintveld omdat mijn eetstoornis nogal op de voorgrond stond en ik daardoor mijn behandeling gericht op traumatherapie niet goed kon volgen. Ik moest eerst werken aan mijn eetstoornis. Vanaf mijn elfde heb ik boulimia. Rintveld had een behandeling speciaal gericht op mensen met boulimia.

Mijn behandelaar stuurde een verwijsbrief en ik moest bellen naar Rintveld voor een telefonische intake. Daarin werden vragen gesteld over mijn eetpatroon, mijn gewicht, hoe mijn dagen eruit zagen, waarom ik in behandeling zou willen. Dat gesprek werd vervolgens besproken in het team om te kijken of ik eventueel goed op mijn plek zou kunnen zijn in Rintveld, Zeist.

Dat bleek zo te zijn, ik kreeg een brief met daarop een uitnodiging voor de daadwerkelijke intake-procedure die drie dagen zou duren. De eerste dag was een dag met gesprekken. Praten over jezelf, over je eetpatroon, over wat je zou willen bereiken. Veel vragenlijsten invullen en confrontaties aangaan. Je moet proberen een zo goed mogelijk beeld te laten zien van jezelf. Dat is lastig omdat je normaal toch wilt dat mensen denken dat het goed met je gaat, en nu moet je ineens laten zien dat het niét goed met je gaat. Ik vond dat lastig omdat ik eigenlijk mijn eetstoornis helemaal niet los wilde laten.

De tweede dag bestond uit een intelligentieonderzoek en een bezoek aan de arts op het terrein van
Rintveld. Daar kreeg ik een hartfilmpje, werd ik gewogen en mijn bloeddruk gemeten. Ook moest ik
vertellen over mijn compensatiegedrag en hoe mijn eetpatroon eruit zag. Weer behoorlijk confronterend.

Op de derde dag kreeg je nog een gesprek met de psychiater. Vervolgens moest je even wachten (en
werd er gedacht dat je zou gaan lunchen, wat natuurlijk vrijwel niemand deed, vraag een eetgestoorde
vrijwillig te gaan lunchen... uh, nee? ;-)). Na de lunch (soort van) kreeg je een gesprek en werd je
verteld of je wel of niet in behandeling kon gaan en wat hun gedachten daarover was. Ik kreeg te horen dat ik eerst een tijdelijke opname zou hebben omdat mijn bloedwaarden en hartfilmpje niet goed waren en ik zo het laxeren en braken moest afbouwen en een eetlijst kon gaan opbouwen. Daarna zou ik in de vierdaagse behandeling voor boulimia gaan.

De opname was stom. Ik mocht niets, enkel afbouwen en opbouwen, zat tussen allemaal meisjes met anorexia en voelde me dus echt een olifant. Aan de andere kant was er toch -ondanks de verschillen qua eetstoornis- veel herkenning en voelde dat wel fijn. Ik heb het erg zwaar gehad maar leerde ook wel dingen.

Daarna ging ik naar de vierdaagse. Vier dagen in de week praten, leren, doen en vooral eten. Ik vond het vreselijk. Vreselijk moeilijk, vooral. In het begin heb ik enorm tegen alles aan lopen schoppen. Ik wilde best normaal eten maar écht niet aankomen. Ik wilde wel mijn best doen, maar niet praten over hele moeilijke dingen. En ik wilde best praten maar niet dat ik dan zou moeten huilen. En dus werkte ik het erg tegen om vooral de diepte niet in te hoeven gaan.

De dagen worden gevuld met therapie. Alles wat je doet is eigenlijk therapie. ‘s Ochtends begin je met de dagopening. Je praat over de avond daarvoor en hoe je je op dat moment voelt. Zijn er moeilijkheden, zit je ergens mee, wat ging er goed en wat niet. Je bent ook de hele dag met je eetlijst bezig. Met elkaar ga je door de eetmomenten heen. Tussendoor heb je therapie. Sociale vaardigheidstraining, PMT (lichaamsgerichte therapie), cognitieve therapie (gericht op je cognities, dus je denkpatronen). Je hebt nog spreekuren met de psychiater, de diëtiste, maatschappelijk werker. Ook het leven in een groep is een therapie. Zo confronteer je elkaar met dat wat niet goed gaat en helpt elkaar daar waar het moeilijk is.

Samen maak je ook het eten en bedenk je dus wat je gaat eten en doe je de boodschappen. Dit alles is therapie. Soms ga je in de stad met elkaar wat drinken of oefen je moeilijke activiteiten als het passen van een outfit of het eten van een ijsje of Mars.

Aan het einde van de dag bespreek je hoe de dag verlopen is maar ook hoe je avond eruit gaat zien. Ga je nog iets doen? Verwacht je moeilijkheden en wat kun je doen als het niet goed gaat? Alles bestaat uit evalueren, confrontaties aangaan, stappen zetten, leren, ontdekken en vooral niet toegeven aan de gedachten in je hoofd die je zeggen dat je echt niet zonder eetstoornis wilt of kunt.

De behandeling vond ik zwaar. Het was confronterend en uiteindelijk heb ik het niet volledig afgerond omdat het me niet lukte een volledige eetlijst zonder compensatie te volgen. Ook kwamen er bij mij - naarmate ik beter ging eten- veel gevoelens los waar ik me geen raad mee wist.

Mijn eetstoornis was een deksel op alle rotzooi en die werd er ineens afgehaald. Daarom ben ik me daarna gaan focussen op stabilisatie en niet zozeer meer op herstel.

Ik denk dat het een behandeling is die voor de één wel werkt en voor de ander niet. Bij mij zat er teveel rotzooi ónder mijn eetstoornis waar in Rintveld niet heel veel ruimte voor was. Hoewel ik heb gehoord dat het tegenwoordig wel wat anders geregeld is daar en meer persoonlijke begeleiding is.

Dus, het is er zeker niet slecht, als het werkt voor jou! En tsja, dat weet je pas als je begint, natuurlijk. Het belangrijkste is wel, dat je er van af wilt. Je moet het echt willen. Echt je eetstoornis willen loslaten.