Ik doe de opleiding tot verpleegkundige op het ROC in Almere. Doordat de docenten in de klas merkten dat ik erg onzeker was stuurde ze mij naar een empowerment training. Deze was ervoor bedoeld om mij meer zelfvertrouwen te geven, en bijvoorbeeld wel antwoorden te durven geven in de klas.

Helaas werkte deze training niet voor mij, mijn onzekerheid kwam uit iets wat dieper lag. Daarom stuurde de mensen die de training leidde mij naar de schoolmaatschappelijk werkster X. In het begin wilde ik er helemaal niks van weten, want er was niks aan de hand met mij. Na het eerste gesprek had ik al door dat X enorm door mij heen kon kijken, en ik niet meer makkelijk kon liegen.

Nu denk ik, waarom wilde ik liegen, daar heb ik toch alleen mijzelf mee? Maar toen voelde ik dat heel anders, dit is inmiddels een jaar geleden. Samen met X ging ik kijken naar wat voor problemen ik had, en waar ik in het dagelijks leven tegenaan liep.

Ik vond, en vind nog steeds deze gesprekken erg moeilijk. X had al vrij snel door dat ik een probleem met eten had, maar ik ontkende in alle opzichten. Het woord eetprobleem mocht zij al niet eens noemen, laat staan eetstoornis!! Er ging een hele tijd overheen voor ik zelf ook doorhad dat het een serieus probleem was. Daar hebben we enkele gesprekken over gehad, en ik moest bijvoorbeeld ook een voor- en nadelen balans maken.

Toen ik eraan toe was, heeft X mij doorverwezen naar de Meregaard in Almere. Wel zou ik nog steeds gesprekken houden met X, en zij zou meegaan met mij naar de intake. Het was in de zomervakantie toen ik bericht van X kreeg, de datum van mijn intake was bekend! Het werd ergens in augustus, dit kwam mij mooi uit want ik had die week nog vakantie van mijn werk.

Ik moet zeggen dat ik de steun van X heel fijn vond, het feit dat er iemand bij me was die mijn hele verhaal al kende stelde me gerust. De vrouw waarmee ik mijn intake had, was net afgestudeerd en dat was wel een beetje te merken. Zo vroeg ze wel naar wat ik op een dag at, braken, laxeren... Maar bijvoorbeeld niet naar of ik eetbuien had.

Ze ging overleggen en kwam even later weer terug, ik zou over 2 weken terug moeten komen voor mijn adviesgesprek. 2 Weken later ging ik terug, mijn adviesgesprek. Dit keer was er een (toenmalige) vriendin mee. Er werd geadviseerd om eerst een psycho-educatie groep te volgen, om mijn motivatie te vergroten. Deze groep zou dan 7 keer zijn, in principe elke week maar door de feestdagen vielen er een aantal weken uit.

Ik begon vol goede moed aan de training, maar ik hoorde niet veel nieuwe dingen. Het ging vooral over wat een eetstoornis is, wat het voor jou betekend, de gevolgen, patronen van denken etc. Er kwam ook een dietiste en een PMT therapeut. Deze 2 keer vond ik het meest heftig, omdat het nu wel heel dichtbij kwam. We moesten ook wat oefeningen doen over je grenzen aanvoelen en daarnaar te luisteren, en bijvoorbeeld niet de competitie aangaan met je groepsgenoten.

Ik zat trouwens met nog 2 meiden die ook NAO/ anorexia hadden, en nog 3 vrouwen met BED/ boulimia. In de weken tussen de training heb ik geen contact gehad met mijn psycholoog, ik ging best hard achteruit en niemand had hier toen zicht op. Ik kon mijn gang gaan, ik kon afvallen wat ik wilde want er lette niemand op mij. En natuurlijk is het ook mijn eigen verantwoordelijkheid, maar toch hadden de eetgestoorde gedachtes soms nog de overhand.

En dat soms, werd steeds vaker. Ik heb op een gegeven moment zelf contact opgenomen met mijn psycholoog, om te vertellen dat het écht niet goed ging. Hierop reageerde ze een beetje onaardig, ik gaf aan dat ik meer hulp nodig had en zij wilde me alleen maar iets vaker zien. Wel 1 keer in de 2 weken.. De keer hierop heb ik dan ook echt besproken dat ik deeltijd zou willen doen, en nu heeft ze me aangemeld bij Novarum en het Sint Antonius ziekenhuis.

Waarschijnlijk wordt het nu het Sint Antonius ziekenhuis, ik moet wel nog tot ik echt daar in behandeling ben, op gesprekken komen bij mijn psycholoog.

En X heeft in dit hele verhaal ook heel veel betekend, ze hielp me vooral om de stap te zetten mijn psycholoog te bellen. En wat ik dan zou moeten zeggen, waarom het zo belangrijk was. Ik ga nog steeds 1 keer in de 2 weken naar X, en deze gesprekken gaan nu vooral over het vasthouden van motivatie en het eerlijk durven te zijn.

Ik ben een eind op weg, maar ik ben er nog lang niet. Ik blijf nu redelijk stabiel in gewicht, en ik hoop dat ik de deeltijd kan gaan doen. Even een time- out met school en werk maar daarna kan ik er weer volop tegenaan!

Wil jij ook jouw verhaal kwijt over een bepaalde GGZ instantie? Mail ons! info@proud2Bme.nl / schrijf je verhaal evt a.d.h.v. DEZE VRAGEN.