Ervaring Herlaarhof

 

herlaarhofHet is alweer een hele tijd geleden dat ik ben aangemeld bij Herlaarhof in Vught, geloof dat het februari 2008 was. In die tijd ging het niet goed met mij en ben ik via Bureau Jeugdzorg aangemeld bij Herlaarhof. Ik verkeerde toen in een crisissituatie waardoor er toen met spoed een gesprek is geregeld. Door anoniem

Hoe zag de intake eruit?
Omdat ik dus met spoed een gesprek had, liep dit waarschijnlijk iets anders dan normaal. Ik kreeg een gesprek met een arts van daar (volgens mij de huisarts), terwijl mijn contactpersoon van jeugdzorg met een psychiatrisch verpleegkundige aan het praten was. Tijdens dat gesprek van mij werd er vooral een crisis-inschatting gemaakt en werd er gekeken of ik wellicht een opname zou moeten krijgen. Dat was niet het geval, maar er zou wel snel een behandeling gestart worden. De dag erop moest ik al terug komen met mijn ouders voor een gesprek met mijn ouders erbij. Hierbij werden ook nog vragenlijsten ingevuld om zo een beeld te krijgen van mijn klachten.

Hoe lang moest je wachten voordat je hulp kreeg?
Ik heb niet zo lang hoeven wachten tot ik hulp kreeg. Al vrij snel kregen we een telefoontje dat er een behandelaar aan mij gekoppeld was en toen begonnen de systeemgesprekken met die meneer. Hoelang ik precies heb moeten wachten, zou ik echt niet meer weten.

hulpWat voor hulp kreeg je?
In eerste instantie kreeg ik alleen systeemgesprekken. Dit waren gesprekken met mijn ouders, mijn behandelaar en ikzelf. Ongeveer één keer in de week, of soms zat er meer tijd tussen. Dit werd volledig aan ons overgelaten.

Later ben ik ook begonnen met een identiteitsversterkende meidengroep (niet in Vught, maar in Oss waar ook een onderdeel van Herlaarhof zit). Deze groep was voor meiden van 12 tot 18 jaar die erg onzeker zijn. Ik was verreweg de oudste in de groep en had er niet heel erg veel aan.

We begonnen vaak met een rondje hoe je erbij zat, dan hadden we daarna nog tijd voor een thema. In totaal duurde 1 zo'n bijeenkomst ongeveer 1,5 uur met een pauze erbij. Het was één maal in de twee weken.

Deze groep hielp mij dus niet echt heel goed, omdat ik erg weinig aansluiting had. Daardoor is toen besloten om naar het adolescententeam over te gaan en daar een soortgelijke groep te gaan volgen.

Ongeveer tegelijk met het begin van die groep, heb ik ook 2 weken opgenomen gezeten. Ik zat op een open afdeling genaamd Skippy. Het doel van mijn opname was vooral om tot rust te komen en eventjes uit mijn patroon te komen van destructief gedrag. Tijdens die opname werd ook nog eens besloten om later te gaan beginnen met EMDR-therapie. Daar ben ik in januari 2009 mee begonnen en heb ik een paar maanden gevolgd. Uiteindelijk ben ik in oktober 2009 helemaal met ontslag gegaan bij Herlaarhof.

Welke therapieën volg je? Wat vind je ervan?
Ik volgde dus eerst systeemgesprekken. Daarvan vond ik het heel erg jammer dat er weinig tijd was voor mijn problemen. Ik gaf aan het begin heel duidelijk aan dat ik individuele therapie wilde hebben, omdat mijn ouders hulp niet serieus nemen en ik me niet zou kunnen openstellen. Helaas heb ik toch systeemgesprekken gehad. Ik heb daar vaak gewoon een beetje bijgezeten en geluisterd naar wat die beste man te vertellen had. De frequentie werd ook snel al heel erg laag en uiteindelijk ben ik dus alsnog in opname gekomen, omdat ik nergens mijn ei kwijt kon. Die systeemtherapeut nam mij ook totaal niet serieus, maar alleen mijn ouders.

De meidengroep heb ik als wisselend ervaren. Ik ging er graag naartoe, omdat er wel naar me geluisterd werd daar en ik wel mijn verhaal kwijt kon. Helaas was het net niet helemaal mijn leeftijd en liep ik gewoon tegen hele andere dingen aan als mijn groepsgenootjes. De groep bij de adolescenten was daardoor een heel stuk beter en heeft me ook wel een heel klein stukje verder geholpen. Ik leerde daar namelijk dat ik tijd voor mezelf moest vragen als ik ergens mee zat.

De opname heeft me wel heel erg geholpen. Vooral om daar tussen de mensen te zitten die me begrepen, dat er eventjes niks van me werd verwacht en gewoon helemaal rust kon houden. Ik had weinig therapie tijdens die opname, maar wel dagelijks gesprekken met een socio. Het heeft me zeker wel geholpen om eventjes tot rust te komen. Helaas kwam ik daarna weer in dezelfde situatie terecht en werd ik niet meer serieus genomen. Alles wat ik dus tijdens de opname had bereikt, viel meteen weer weg.

EMDR was wel een goede therapie. Dit is echt het enige waarvan ik vind dat het me iets heeft geholpen op Herlaarhof. Ik had een hele fijne therapeute, die goed naar mij luisterde. Mijn ouders werden ook altijd in de wachtruimte achter gelaten. Met haar heb ik heel veel kunnen delen en kunnen verwerken.

Met hoeveel mensen zit je in een groep?
Op de opname-afdelingen zit je met maximaal 9 personen geloof ik. Het was in het begin heel erg wennen om ineens in een groep te moeten leven. Gelukkig had ik wel mijn eigen kamer (vaak zijn er een paar gedeelde kamers en een paar kamers voor individuen) waardoor ik me ook terug kon trekken op de momenten waarop de groep me eventjes teveel werd. Het fijne aan het leven op een groep is dat er eigenlijk altijd wel iets te doen was. Vaak waren het spelletjes als Rummicub en Halli Galli die we regelmatig speelden.

De andere groepen die ik gevolgd heb, hadden beide een maximum van 8 mensen geloof ik. De meidengroep zat niet vol en we waren maar met 5. De andere groep was het wisselend omdat er eigenlijk iedere week wel mensen konden instromen en uitstromen. Dat idee van een "open" groep was wel heel erg wennen, omdat je soms maar weinig de tijd krijgt om elkaar te leren vertrouwen en je dus eigenlijk nooit echt een hele hechte groep kunt worden.

Hoe gaat het met eten?Vught
Omdat ik er niet voor mijn eetstoornis was, zou ik dit niet kunnen vertellen. In de tijd van mijn opname ging het ook niet goed met eten, maar werd hier heel erg vrij in gelaten. Ze lette daar bij mij toen helemaal niet op en kon gewoon mijn gang gaan. Zolang ik bij alle maaltijden maar erbij zat aan tafel vonden ze het al goed.

Hoe ervaar je de behandeling zelf?
Ik ben niet echt te spreken over Herlaarhof. Na mijn 1,5 jaar behandeling was ik er ook helemaal klaar mee, terwijl mijn problemen nog helemaal niet minder waren geworden. In de tijd van mijn behandeling heb ik moeten vechten naar erkenning voor mijn problemen en werd ik nooit echt serieus genomen.

Mijn vraag voor extra hulp werd standaard genegeerd en er werd voornamelijk naar de visie van mijn ouders gekeken. Toen ik me in 2009 weer opnieuw aanmeldde bij de adolescenten werd er nog steeds niet naar mijn echte hulpvraag geluisterd, waardoor bij mij het deurtje helemaal gesloten is. Ook zijn er tijdens de behandeling gewoon duidelijk veel fouten gemaakt, waar ik nog steeds erg boos om kan worden.

Zijn er bepaalde regels waar je je aan moet houden?
De enige regels waar ik me aan moest houden hadden te maken met op tijd komen voor afspraken en als ik niet kon komen, dat ik ze op tijd moest afbellen. Ik kan me niet echt andere regels herinneren.
In de tijd van de opname had ik wel veel regels. Ik mocht niet van de afdeling af, moest buiten de afdeling onder begeleiding zijn. Verder moest ik het melden wanneer ik aan automutilatie had gedaan. Meer regels waren er niet voor me.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lara - Woensdag 23 februari 2011 20:04
jeetje, ik keek even op toen ik dit zag staan.
Ik ben in december 2008 opgenomen in de Herlaahof, als crisisoplossing. Omdat het thuis met mijn moeder & mijn niet-eten niet meer ging.
Net als jij schreef, toen ik daar voor crisis zat, werd er helemaal niet op mijn problematiek gelet. Als ik aan tafel zat, was dat voldoende.. verder keek er niemand naar me om, en ik had ook echt het idee dat niemand mijn dossier had doorgelezen.
Ik zat in een groep met kinderen met gedragsproblemen zoals extreme ADHD enzo... ik was er helemaal niet op mijn plaats.

Ik heb de anderhalve week dat ik daar heb moeten doorbrengen echt als een hel gezien, en heb er nog steeds last van.

Wel fijn om nog een verhaal te horen van iemand anders die daar ook "hulp" heeft gekregen.

xx
Rainbowmeisje - Donderdag 24 februari 2011 14:17
Dit herken ik heel erg ja.. Ik zit alweer bijna 9 maanden op HH, maar ook niet officieel voor mijn eetstoornis dus ook ik word er heel vrij in gelaten..

Erg jammer, want het zou best een goede instelling kunnen zijn als ze ook deze problematiek een keer serieus namen..


xxx
Rachelle - Donderdag 24 februari 2011 22:05
dit herken ik ook heel erg.
ik heb meer dan een jaar op verschillende groepen op HH gezeten en zit nu in dagbehandeling.
heb er helemaal niks aan.
en ze kunnen ook niks met eetproblematiek, daarom ben ik ook nog een paar maanden opgenomen geweest op Rintveld in Zeist.

xxx
Sas - Donderdag 24 februari 2011 23:17
Ook ik heb in het verleden contact gehad met HH, maar dat was niet echt positief. Binnen een minuut had de psychiater door dat er niets aan de hand was en stuurde me naar huis...waarop ik later die week toch in het ziekenhuis belande. Misschien als ze me daar serieus hadden genomen!
Hetty - Zaterdag 11 juni 2011 18:18
Ik heb ook een crisis opname gehad in Herlaarhof, ik kwam slechter thuis als dat ik gegaan was, mijn omgeving herkende me niet meer en ook als ik daar tussen de middag of in de avond niets at dan deden ze er weinig aan!


Ik ben inderdaad zoals Sas ook zegt een week na mijn ontslag daar in het ziekenhuis beland, zeer zeker jammer dat ze nooit echt geluisterd hebben en tijd hadden
jim - Donderdag 9 augustus 2012 20:32
ik heb ook op herlaarhof gezeten ze zeiden dat ik voor 3 maanden daar zou zijn ik ben pas na 7 maanden weg gegaan omdat mijn ouders het niet meer vertrouwde.ze hebben mij zelfs medicatie gegeven die niet van mij waren maar van iemand anders ik spuwden ze pilletjes uit en werd naar mijn kamer gestuurd.wij hadden vantevooren gevraagd of wij wel eens een extra weekend vrij kon krijgen zodat ik leuke dingen kon doen met mijn ouders maar toen we uiteindelijk een extra weekend vroegen kregen we die niet moest toevallig zo uitkomen.ik heb eens in het binnen terrein gespeeld toen had iemand een baksteen tegen mijn hoofd aan gegooit verstandige mensen halen die weg voor er ongelukken gebeuren zoals dit.ik zit nu op la salle (boxtel) van koraal groep is echt een heel stuk beter dan heLaarhof
Noortje - Vrijdag 15 februari 2013 16:27
Hoooi

al jullie verhalen zijn herkenbaar maar ik moet zeggen ik heb ook wel hele fijne tijden op herlaarhof en vooral ook op de Zwengel! daar kan ik echt mezelf zijn. Maar inderdaad er wordt niet goed naar je geluisterd en ze nemen je ook niet echt serieus ik heb maanden moeten vechten en nu nog steeds ik ben sinds December 2011 opgenomen op skippy dat was een open opname maar het duurde allemaal te lang dus het werd 3 dagen naar de intake een crisis op Duiventil na een week ben ik weer overgeplaatst naar Skippy, Daar heb ik een erg leuke tijd gehad er was veel vrijheid maar ik werd er ontzettend overvraagt en ik moest steeds gewoon naar huis ookal was mijn thuis situatie niet handelbaar en kwam ik vaak eerder terug of weer met crisis op duiventil terecht, na 2 en halve maand ben ik overgeplaatst naar Boemerang 2 dus ongeveer half februari 2012 moest ik verhuizen naar Boem 2 ik vond het echt verschrikkelijk en de wen momenten die ik daar kreeg ging ik dus ook niet naar toe ik liep weg maar er werd nooit echt iets aan gedaan. Uit eindelijk heb ik na een aantal maanden mijn draai gevonden op Boemerang2 er was een hele hechte en rustige groep maar alles veranderde want de groep veranderde er kwamen nieuwe mensen en al mijn vrienden gingen met ontslag nu de nieuwe groep daar wordt ik iedere dag uitgescholden er wordt iedere dag over me geroddelt en nu ga ik me nog depressiever voelen en nog dieper raken en de groepsleiding doet er eigenlijk niks aan en nu is het februari 2013 en ik ben nog steeds opgenomen op Boemerang 2 dus die 3 maanden kunnen ze noooit vastleggen

xxxx
hh - Zondag 3 maart 2013 20:37
6 jaar lang naar hh geweest voor hulp,
geen juiste hulp,
nu lig ik door de problemen waarvoor ik naar hh ging maar geen hulp kreeg terwijl mijn ouders er wel om gevraagd hebben al weer even i h ziekenhuis voordat ik doorga naar een kliniek ... heelcslecht
Natascha van den Bersselaar - Maandag 6 mei 2013 20:05
Ik heb in 1982/1983 1 jaar daar gewoond. Het was het fijnste en het beste wat me in mijn jeugd was overkomen. Ik werd thuis verwaarloosd en mishandeld en werd uit de situatie gehaald, ik kwam er zeer mondig en opgeknapt weer vandaan dankzij de begeleiding en positieve aandacht.........
Natascha
dennis - Maandag 22 september 2014 05:13
dit is een oproep aan natascha van den bersselaar. die in 1982/1983 1 jaar in herlaarhof heeft gewoond. ik woonde daar toen ook. ik woonde op de afdeling flipper. ik zou graag eens in contact komen met mensen van die tijd op HH. ik heb een hele moeilijke maar ook bijzondere tijd doorgebracht op herlaarhof. met regelmaat denk ik terug aan de jonge kinderen met wie ik daar toendertijd samen woonde. ik ben benieuwd wat er van ons geworden is en zou graag na al deze jaren eens bijpraten.
Kim - Dinsdag 23 juni 2015 18:04
Ik heb ook gelopen bij HH voor mijn ADHD. ik zat er niet doordeweeks, ik zat daar 1x in de maand een weekend, dat heette dan logeerhuis. ik had wel een redelijk leuke tijd.
En we werkte aan doelen.
Alleen is door bezuinigingen van de overheid het logeerhuis daar opgeheven.
Ik heb daar nooit doordeweeks gezeten. ik zat in het weekend eerst bij jumbo, daarna bij deeltijd. en toen naar de zilverlinden 2 gegaan op het terrein.
j - Dinsdag 26 januari 2016 20:03
Dag,
Ook ik ben op HH terecht gekomen. januari 1991. tot maart 1995.
Mijn ervaringen zijn deels positief, vooral de groepsleiding op Skippy.
Maar groterdeels niet positief. Ik herken (en dat raakt me ) dat er NIET naar je geluisterd wordt. Niet. Ik zal daar nu niet verder op ingaan. maar 2008. Dat is behoorlijk lang na mij en krijg er een naar gevoel over. OOk bij mij werden mijn ouders verhaal en die van mij niet gekoppeld en opnieuw bekeken. ze hielden zich aan de tunnelvisie en luisterden niet naar mijn vraag om beeldend therapie.
Uiteindelijk ben ik theater gaan studeren en heb ik daar een groot deel van mijn strijd in kwijt gekund. Nu, 20 jaar later vallen vele puzzelstukjes op z'n plaats en had, mede door HH mij een eenzaam leven gespaard kunnen zijn.
erik - Zaterdag 17 september 2016 08:12
hallo.
mijn zoon van 16 gaat waarschijnlijk naar de herlaarhof ivm een depressie en autisme maar als ik jullie verhalen lees zijn die niet erg positief.
Weet iemand hoe de situatie daar nu is ,of er nu wel geluisterd word naar cliënten ,want ik ben niet van plan om hem naar een strafkamp te sturen ,dan zoek ik iets anders
Tineke - Zaterdag 22 oktober 2016 18:06
Beste Erik, ik zou zeggen; niet doen!!!! Mijn dochter heeft er ook "gezeten", zij spreekt nu niet meer over Herlaarhof maar over "hof der hel". Ik hoop dat jouw zoon er nog niet is....(ben bereid tot meer info Erik)
Patries - Zaterdag 1 april 2017 15:33
Hoi Tineke, ik zou graag iets meer horen over je ervaringen. Weet je ook iets over de Zwengel. Mijn dochter van 13 jaar zou daar misschien
Patries - Zaterdag 1 april 2017 15:35
naartoe gaan. Maar ik heb er geen goed gevoel over ondanks dat ik er nooit ben geweest verder. Het is ivm depressie, stemmingswisselingen
annonime - Zaterdag 13 mei 2017 22:00
niet doen!!!
je krijgt nieuwe traumas ik zweer het je niet doen.
ze maken je zoon of dochter alleen maar achterdochtiger en vooral onzekerder.
op rampenhof geven ze je kind de schuld van de depressie waar die aan lijd en geven je het kind schuld gevoelens.
en allerlei verwijten.
mijn kind is nog depressiever als hier voor
Sanne - Maandag 22 mei 2017 10:00
Hallo allemaal, wat vreselijk dat er niet geluisterd wordt! Dat gebeurt helaas bij veel hulpverleners...
Hebben mensen ook goeie ervaringen met het HH? Zoals Kim en Natasha.
Of weet iemand misschien waar dan naartoe te kunnen?
Ik heb een zoon van 10 met flinke gedrags en cognitieve problematiek.
Ik hoor heel graag ideeen want heb zelf echt geen idee war naartoe te gaan.
Groet Sanne
thri - Donderdag 25 mei 2017 14:15
hallo.
ge zou kunnen kijken bij karakter in eden ben ik ook geweest alleen ik werd daar niet goed gekeurd aan gezien het in eden was en ik al bijna tegen de grens van belgie aan woon en eden was te ver weg van huis dus ik werd niet aangenomen.
want me ouders moesten paar keer per week daar komen alleen ik ja dat is dan paar keer per week 3 uur rijden inclusief heen en terug en dat een paar keer per week dus werd afgewezen uhmmm ja herlaarhof zou kunnen maar ik raad het je echter af.
aangezien die reacties hier boven meer en deels zeker waar zijn.
en zeker herkenbaar.
vooral met die achterlijke verlof dagen 1 keer in de week op zondag vrij kom op man ik zit niet nood gedwongen opgenomen!!
heb beetje last van autisme en adolocentie problemen maar gelijk worden de grootste pillen uit de kast getrokken.
anti depressive? wtf ik ben niet eens depressief.
anti psychotic? ik heb ook geen psychose of zo iets degelijks.
en nog andere coke handel medicatie.
hoe dan ook ik heb er niet veel verstand van welke orgenisatie goed is maar hondberg kan ook nooit geweest wel ooit van gehoord.
uhhmmm ik heb ook bij andere kleine orgenisaties geweest maar dat is allemaal plaatselijk en ik woon ver weg van vught dus ik denk niet echt herkenbaar voor anderen mensen maar hondsberg en karakter zijn wel groote orgenisaties dus misschien kun je daar kijken ook al heb ik van beide geen verstand van en ook geen oordeel over:(
suc6 verder.
en geluk in het zoeken
vught shopper - Zondag 25 juni 2017 15:23
misschien wat overdreven maar voor mij wat het een geestelijke martelpartij om even overdreven te zeggen.
maar serieus stop je kind daar niet heen!!!
je zult er echt slechter uit komen ze doen daar dingen met jongeren nou... dan schrik je je een apenzuur ik mag lijden als ze daar een keer een onverwachte inspectie na toe sturen die alles in de gaten houd.
wedden dat dat internaat binnen 2 dagen gestolen is
Marie - Woensdag 5 juli 2017 13:17
Mijn dochter was met haar 16/17 jaar opgenomen op de adolescentenafdeling = CAP in Vught van mei 2010 tot mrt. 2011. Voor mij als ouder was het daar een martelpartij: ik kreeg overal de schuld van in mijn schoenen geschoven en ik kon niets doen om mijn dochter ervandaan te krijgen want zij weigerden naar elders te verwijzen! Mijn dochter ontwikkelde tijdens haar opname een eetstoornis maar werd daar niets aan gedaan: ik zou een overbezorgde ouder zijn.Pas een half jaar later werd zij ontslagen met inmiddels een veel te laag BMI, Ze bleken geen expertise op het gebied van eetstoornissen te hebben. Mijn dochter kwam toen pas op een wachtlijst voor een eetstoornisinstelling, waar zij pas in juli aan de beurt was. In mijn ogen heeft het CAP ook geen expertise op gebied van andere stoornissen want de hoofdvisie van CAP is: niet behandelen van jongeren onder 23 jaar (!) behalve het bieden van structuur en zelfstandigheidstraining, Dus iedereen wordt er geacht naar school, werk of dagbesteding te gaan overdag en daarnaast zelfstandigheid te trainen (door gezamenlijk poetsen, koken ed). Als je een mondige 'gewone' ietwat ontsporende puber bent met behoefte een moeilijke situatie thuis te ontvluchten, dan is het een oke plek voor je. Maar als je kwetsbaar bent en met psychiatrische problematiek kampt, ben je er volstrekt verkeerd in mijn ogen. Mijn dochter is er getraumatiseerd vandaan gekomen, met name vanwege haar behandelend SPVer. Toen zij deze aangaf erg suicidaal te zijn en niet voor zichzelf in te staan, antwoordde haar behandelaar (SPV-er) niet medeplichtig gemaakt te willen worden hieraan en haar gewoon terug naar de afdeling stuurde, waar zij de volgende dag een poging deed!!
vught shopper - Zaterdag 15 juli 2017 22:23
ja weet er helaas alles van in de zin van dat herlaarhof er een troep van maakt en slecht is in dingen orginizeren.
en nee ik ben niet echt zwaar psychise maar was gewoon een los geslagen hond maar geloof mij ze hebben me schade aangedaan.
het was een horror van elk kind om
vught shopper - Zaterdag 15 juli 2017 22:24
pernamente schaden
Anoniem - Maandag 18 december 2017 16:18
Hoi!
Ik zit momenteel op herlaarhof (sinds december 2015) en moet eerlijk zijn dat ik ook niet echt serieus genomen wordt en dat het me helemaal niets helpt. Ook zit ik op zuiderbos (voorheen de Zwengel) en daar wordt ik wel serieus genomen en kan ik echt tot rust komen. Ondanks dat onze docenten ook maar "gewone" leraren zijn en geen psychologen helpen hun je meer dan heel herlaarhof bij elkaar. Het individuele contact dat je met de leraren hebt en vooral het positieve contact is zo onwijs fijn. Dpor mijn autisme, depressie en ptss weet ik van mezelf dat ik niet altijd de makkelijkste ben. En door angst mijn hakken in het zand duw wordt er ten alle tijden naar me geluisterd en wordt ik altijd in mijn waarde gelaten.

Liefs