Ervaring Curium eetstoornis III

 

teachenglishinasia.netIk ben 2 keer opgenomen geweest op Unit H in Curium. De eerste keer ben ik doorverwezen vanuit een andere opnameplek, de tweede keer een spoedopname omdat mijn gewicht erg gedaald was. Beide keren is het een hele zware opname geweest, maar de eerste keer heb ik minder erg ervaren dan de tweede keer. door anoniem

Misschien kwam dit ook door mijn leeftijd, ik was toen pas 13, maar ik denk ook dat het komt omdat ik toen al een tijdje weg was van huis. Ik heb beide opnames heel naar ervaren, de slechtste periodes uit mijn leven, maar ik denk dat geen enkele opname alleen maar fijn is.

Toch zijn er ook leuke momenten geweest, de meeste door het fijne contact met groepsgenoten. Beide keren ben ik hele lieve en leuke meisjes tegengekomen, dat heeft me er wel echt doorheen gesleept. Waar Unit H mij het meest bij heeft geholpen is aankomen in gewicht. Je moet 5 ons per week aankomen om uitbreidingen te krijgen zoals meer bewegen, weekenden naar huis, zelf beleg smeren en eten opscheppen. Dit heeft mij erg geholpen, ik wilde niets liever dan naar huis en daarvoor moest ik mijn volledige voedingslijst eten.

Het aankomen werd beloond en de afspraken werden nagekomen, dat was fijn voor het vertrouwen om door te zetten. De therapieën daarentegen vond ik teleurstellend. Ik had gehoopt de gedachtes in mijn hoofd kwijt te raken, op zoek te gaan naar de werkelijke oorzaak van het probleem maar daar heeft unit H mij absoluut niet mee geholpen. De eerste therapie die mij aangeboden werd was PMT (psychomotorische therapie). Ik zat toen nog zo diep in mijn eetstoornis dat ik dit alleen maar kon zien als een soort "sportuurtje". Lekker een uur fitnessen en uiteindelijk één keer op de kleurenweegschaal.

Verder heb ik nog een paar sessies beeldende therapie gehad, maar ook dit heeft niet erg geholpen. De kinderarts uit het LUMC is verbonden met de unit en dit geldt ook voor de diëtiste. Met haar heb je regelmatig contact over je voedingslijst en je mag ook zelf dingen inbrengen, dat vond ik fijn, om toch nog een beetje de controle vast te kunnen houden. Het zijn geen standaard lijsten maar ze zijn echt aangepast per persoon.

Ook hoefden we niet echt extreem moeilijke dingen te eten op de unit. Het avondeten kwam van het LUMC en was meestal gewoon aardappels, groente en vlees (vega). Een enkele keer rijst met sperziebonen of als er door de sociotherapeuten gekookt werd pasta. Het eten was overigens niet lekker! Vaak heel droog (of juist niet) en voor de vegetariërs was er weinig variatie. Ook als tussendoortjes mocht je kiezen voor veilige dingen zoals sultana's e.d. Je kreeg 2 sociotherapeuten aangewezen als mentoren, zei zouden gesprekjes met je hebben, maar dit werd vaak niet nagekomen. Omdat ik het zelf heel erg moeilijk vond om om hulp te vragen bleef ik vaak alleen zitten met mijn boosheid, verdriet of angst.

Ook vond ik het naar dat er veel "negatieve aandacht" gegeven werd. Als je niet at kreeg je gesprekjes en kwamen er mensen naar je toe, terwijl als je wel at je het vaak juist extra moeilijk had maar dan kwamen ze niet op je af want: het lukte je toch om je lijst te eten?? Ik voelde me er totaal niet op mijn plek, voelde me niet gezien en maar een aansteller. Maar ik was ook bang om weg te gaan, bang om weer terug te vallen want dat was immers al eerder gebeurd. Ik was naar mijn inzien niets vooruit gegaan, alleen in gewicht. En dat werd nou juist als het belangrijkste gezien door de kliniek.

femininepowerprinciples.comDegene die mij er uiteindelijk écht doorheen heeft gesleept is mijn therapeute S. Ik heb haar voor het eerst leren kennen bij mijn eerste opname op Curium, nu bijna 4 jaar geleden. Tot op heden is zij mijn therapeute geweest en ik durf met zekerheid te zeggen dat ik het zonder haar niet had gered. Ik ben vaak boos geweest op haar, maar zij is ook degene geweest die me liet zien dat ik wél dingen had geleerd op unit H.

Ik durfde met mensen te praten, sociale contacten te onderhouden, mijn gewicht was nog nooit zo lang stabiel geweest (ook al zat ik niet op mijn streefgewicht), het contact met mijn ouders was duizend maal beter en het lukte me beter om aan te geven wat ik nodig had, hoe mensen me konden helpen.

Uiteindelijk heb ik dus aan de wekelijkse gesprekken met haar het allermeest gehad, veel meer dan aan de opname op Unit H. Hoewel ik zonder die opname nu niet (bijna) op mijn streefgewicht had gezeten. Ik vind het moeilijk om echt te oordelen over deze kliniek omdat ik geen ervaring heb met andere eetstoornisklinieken. Maar het gaat nu wel veel beter met me.

Ik denk dat ik het zelf gedaan heb, ik heb niet opgegeven hoe rot ik me ook voelde en hoe weinig steun ik ook kreeg vanuit de kliniek. Ik heb mijn eigen doel voor ogen gehouden en ben ervoor gegaan!

foto: teachenglishinasia.net & femininepowerprinciples.com

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

ananiem - Woensdag 13 februari 2013 11:57
Foute boel natuurlijk die negatieve aandacht die ze daar geven. Ik ken het van binnenuit. Er is geen 1 meisje / jongen beter uitgekomen. Kamers zitten vol ongedierte, keuken is vies. Sociotherapeuten zijn totaal niet betrokken.
x - Zondag 3 maart 2013 14:01
@anoniem
mee eens, ik ben er ook zieker uitgekomen.. en die stomme zilvervisjes in je bed.. bah
anneke - Zondag 12 mei 2013 17:25
Wat goed is, is dat Curium verschillende units heeft. Soms kan blijken dat er eigenlijk sprake is van een andere stoornis, bijvoorbeeld borderline. Dan is daar een aparte unit voor.