Nadat ik 8 maanden opgenomen ben geweest bij de Unit eetstoornissen van de Bascule in Amsterdam en daar een intensieve behandeling heb gevolgd voor mijn anorexia, was ik zodanig hersteld dat ik ontslag mocht nemen uit de kliniek en een verdere stap richting volledig herstel kon nemen. Deze stap bestond uit het volgen van poliklinische therapie in het ziekenhuis van Maastricht. Ze hanteren in Maastricht een minimumleeftijd van 16 jaar om daar behandeling te kunnen volgen. Ik was pas 14 jaar, maar omdat ik weer een gezond gewicht had en zodanig gemotiveerd was, konden ze een uitzondering maken. Ik werd gebeld door de psychologe voor het plannen van een intakegesprek. Ze wilde mij persoonlijk aan de lijn zodat zou blijken dat ik zelf achter de keuze van de behandeling stond.

Het intakegesprek bestond uit een kennismaking met de psychologe. Daarnaast werd ik gewogen en gemeten. Het weeg gedeelte was confronterend voor mij aangezien ik mijn gewicht bij de Bascule nooit te zien kreeg, er werd daar ‘blind’ gewogen, maar in het MUMC+ zag zowel ik als mijn behandelaar mijn gewicht. Daar moest ik aan wennen, omdat ik nu elke afspraak geconfronteerd werd met mijn gewicht en dus met de precieze (honderd) grammetjes die erbij of eraf waren.

In het begin van de behandeling gaf dit enige onrust. Als er bv. 200 gram bij was, wilde ik dit compenseren door meer te gaan bewegen en minder te gaan eten. Dit uitte zich niet in extreem gewichtsverlies of extreme bewegingsdrang. Dat wilde ik namelijk echt niet meer, dat stadium was ik gepasseerd, had ik achter me gelaten. Mijn gewicht was, omdat ik dit telkens exact te zien kreeg, wel heel stabiel.

Naast het intakegesprek met de psychologe werd er een gesprek met een internist, een diëtiste en een psychiater gepland en moest ik bloedprikken. De internist keek naar het functioneren van de organen, de diëtiste keek naar de dagelijkse voedselinname en stelde naar aanleiding hiervan zo nodig een eetlijst samen. Samen met de psychiater liep ik de medicatie door die de Bascule had doorgestuurd naar het MUMC+.

We bespraken, aan de hand van de bloeduitslagen, of er sprake was van het kunnen afbouwen of stoppen van bepaalde medicatie. Er werd tenslotte ook een psychologisch onderzoek gepland dat ongeveer een halve dag in beslag zou nemen. Hier zouden capaciteiten als creatief denken, gevoeligheid en zelfbeeld worden getest. Deze uitkomsten zouden bijdragen aan het zo goed mogelijk inpassen van de behandeling, zodat er aan (eventuele) valkuilen en moeilijkheden gewerkt kon worden.

Ik heb geluk gehad dat het MUMC+ snel plek voor mij had, aansluitend op het ontslag uit de kliniek. Er zijn namelijk lange wachtlijsten. Met mijn psychologe had ik meteen een goede klik. Haar manier van aanpak was precies datgene wat ik nodig had om het overgebleven deel van de eetstoornis te overwinnen. Tijdens het intakegesprek hadden we een lijstje samengesteld met doelen die ik wilde behalen gedurende mijn behandeling.

Elke afspraak bespraken we hoe het ging en of ik nog punten had om te bespreken. Als we tijd over hadden gingen we werken aan mijn opgestelde doelen of moeilijkheden die ik tegenkwam in het dagelijks leven. Af en toe had ik een strenge toespraak van haar nodig om mezelf ervan te overtuigen dat ik ongezond/abnormaal bezig was of een verkeerde interpretatie van iets had. Dat was op dat moment nodig om weer uit dit dal te komen.

Gaandeweg de behandeling ben ik ook begonnen met PMT (psychomotorische therapie) in het MUMC+. Deze therapie zou me helpen aan mijn zelfbeeld te werken, mijn af en toe aanwezige angsten te verminderen en niet zo’n hoge eisen aan mezelf te stellen. Ik volgde dit individueel en het heeft me erg geholpen.

In december 2018 heb ik mijn behandeling in het MUMC+ gestopt. Ik ben er 5 jaar in behandeling geweest en het heeft me erg geholpen mijn eetstoornis los te kunnen en durven laten. De dipjes die ik af en toe had (en soms nog heb), heb ik steeds beter en sneller leren ‘tackelen’. De behandeling kwam precies op het goede moment; ik had nog last van bewegingsdrang en vond het lastig te bepalen hoeveel ik moest eten om op een stabiel gewicht te blijven.

Mijn motivatie om van mijn anorexia af te komen was hoog; ik wilde kunnen genieten van het leven, genieten van sporten omdat het lekker en ontspannend is en alles kunnen eten zonder me er schuldig over te voelen! En ik kan eindelijk zeggen dat dit me is gelukt! Ik ben onder andere geholpen door de volgende gedachte(s): ‘het doel van de behandelaars is niet je van je anorexia af te helpen door te zorgen dat je obesitas krijgt, dan heb je namelijk weer een volgend gezondheidsprobleem…

En tenslotte: je leeft maar 1 keer, waarom zou je dan je leven laten verpesten door zo’n onnozel stemmetje in je hoofd?! Geniet en maak er wat moois van, het leven bestaat uit zoveel meer dan alleen eten en bewegen!’

Wil jij ook jouw ervaring delen over een bepaalde behandeling? Mail ons: redactie@proud2Bme.nl of laat jouw review achter via deze hulp pagina. - Foto 1: Unsplash