Steun nodig?

 
Gepost op Zondag 25 maart 2012 12:00 door NicoleH in Eetstoornis en ervaringsdeskundig.

Ben je mal, ik heb niemand nodig en red het prima in mijn eentje! Ik ben niet zielig, ik hoef geen medelijden, zorg of andere vormen van hulp. Ik moet mezelf gewoon een schop onder mijn kont geven en niet zo moeilijk doen. Daar heb ik geen steun voor nodig. Ik kan prima voor mezelf zorgen en als dat niet zo is, dan is dat mijn probleem en mijn eigen schuld. Laat mij mijn eigen gang maar gaan...

Dit was mijn levensmotto tijdens mijn meest hardnekkige eetstoornisperiode. Mensen moesten zich vooral niet met mij bemoeien en op zorg of medelijden zat ik al helemaal niet te wachten. Natuurlijk wilde ik ergens wel begrepen worden, maar hoe kon ik dat van anderen verwachten of vragen als ik mezelf niet eens kon begrijpen?! Nee, laat mij mijn eigen gang maar gaan, dat was het gemakkelijkste.

Ik koos voor de weg van de minste weerstand, de gemakkelijkste weg voor iedereen, althans dat dacht ik tenminste. Pas nu zie ik dat dit vooral de gemakkelijkste weg was voor mezelf en dan met name voor mijn eetstoornis. Hoe moeilijk is het voor een omgeving als zij machteloos moeten toezien hoe jij jezelf de vernieling in werkt? Eigenlijk is het best egoïstisch om mensen die je willen steunen op die manier buitenspel te zetten. En dan te bedenken dat je hier zowel je omgeving als jezelf mee tekort doet!

'Ieder mens heeft steun nodig.'

Denk jij van niet? Dan ontken je eigenlijk je mens-zijn. Ik weet nog goed dat ik er van overtuigd was niemand nodig te hebben en vooral met rust gelaten wilde worden. Maar door mensen van me af te duwen maakte ik het mijn eetstoornis en mijn depressieve gevoelens wel erg gemakkelijk. Zij kregen hiermee alle ruimte. Ik ontkende op dat moment inderdaad mijn menselijke kant en behoefte aan steun van anderen. Mijn ziekte stond op de 1e plaats, ik was mijn ziekte die mijn persoonlijke verlangens zelfs wist te overschaduwen!

Alleen al door steun van anderen te aanvaarden, maak je dus eigenlijk al een 1e stap in je herstel. Je laat mensen toe in je leven met je kwetsbaarheid. Je staat er in je strijd niet meer alleen voor.

Kom vanavond tussen 20:00 en 21:00 uur naar de themachat
& maak samen mee deze 1e stap!

 

Gerelateerde blogposts

06
APR
Iemand met een eetstoornis helpen?
1
17
NOV
De lunchpauze: beladen boterhammen
7
09
FEB
Wat als je niemand om je heen hebt
15

Reacties

Moon - Zondag 25 maart 2012 12:10
En wat als het al jaren zo is.. dat vraag ik me dan af.. op een gegeven moment hebben de mensen om je heen het dan toch ook gehad.. dan raak je ze toch juist kwijt..
Twinkel - Zondag 25 maart 2012 12:11
Heel herkenbaar... vaak heb ik geen eens tijd voor andere omdat ik alleen maar bezig ben met ehh eetstoornis etc.
Twinkel - Zondag 25 maart 2012 12:13
@ moon dan groei je uit elkaar en ga je allebei weer je eigen weg... maar op de momenten dat je dan steun/contact heb gehad dat is dan toch belangrijker...?
Fleurtje - Zondag 25 maart 2012 12:33
Ik heb alleen steun van mensen die ik nog nooit heb gezien,
Het zijn mensen met wie ik via internet in contact ben gekomen,
Zijn weten alles van me en zij steunen me, omdat zij zelf ook een eetstoornishebben of hebben gehad begrijpen zij mij ook
Maar in het echte leven heb ik niemand van wie ik steun krijg,
Dat mis ik soms wel
Maaike - Zondag 25 maart 2012 13:14
Dat wat Fleur heeft heb ik ook maar dan niet dat ik het mis dat ik in me 'echte' leven geen steun heb. Dat mis ik niet.
Ik heb toch niemand nodig. Ik los het alleen wel op!
M. - Zondag 25 maart 2012 15:29
Maaike, dat is precies waar het bovenstaande artikel over gaat. Ieder mens heeft steun nodig. Hoe harder je roept dat je het niet nodig hebt, hoe meer twijfels er bij anderen zullen ontstaan of dat wel echt waar is.

Ik heb het zelf ook jarenlang geroepen. Ik had niemand nodig, kon prima mijn eigen boontjes doppen. Door de situatie waarin ik opgroeide, had ik al vroeg geleerd om voor mezelf te zorgen, mezelf te redden. Mensen die dicht(er)bij kwamen, mij wilden steunen, hield ik op een zo groot mogelijke afstand.

Waarom ik dat deed? Het was veilig. Ik kon op die manier niet gekwetst worden. Niemand kon mij raken, want ze kenden me toch niet echt. Ik kon mezelf wel redden. Ik had geen bemoeienis van anderen nodig. Mijn eetstoornis was ook geen eetstoornis. Ik kon immers nog prima functioneren. Met mij was niets aan de hand.

Achteraf gezien was dat een van de meeste eenzame perioden uit mijn leven. Ik kon het dan misschien wel zelf, maar altijd alles alleen doen houdt niemand vol. Steun en/of hulp vragen wil niet zeggen dat je zwak bent of het niet zelf kunt. Je kunt het ook zelf, je hoeft het echter niet alleen te doen.
M.M - Zondag 25 maart 2012 15:56
Mooi gezegd!
Fayee - Zondag 25 maart 2012 17:53
Ook heel mooi gezegd.. heb altijd jarenlang iedereen er buiten proberen te houden, het was mijn ding en over praten deed ik niet, wou het zelf oplossen en nu nog.. Maar in 2009 merkte ik toch echt wel dat ik het niet zelf kan oplossen, en nu nog kom ik er zelf niet uit..

Zou graag naar de themachat komen, maar hb al plannen voor vnaaf..
beproud1982 - Dinsdag 23 oktober 2012 20:21
zo herkenbaar ik doe het ook allemaal liever zelf
en nu kom ik er achter dat ik toch hulp nodig heb
maar kan nu geen woord uitbrengen heb mijn emoties zo vast gemetseld
F. - Maandag 17 maart 2014 14:07
Dit is voor mij zo ontzettend herkenbaar! Ik liet het aan mijn vriendin lezen die me helpt, en ze zei dat ik altijd precies hetzelfde zeg. Ik vind het echt lijken alsof ik het gewoon zelf heb getypt. Maar hulp accepteren vind ik zo ontzettend moeilijk.. Op school praat ik al met iemand en ik ga regelmatig naar de dokter, maar ik ben altijd bang dat ik nog meer hulp nodig heb, dat nog meer mensen weten dat ik zo bezig ben met het eten. Nog steeds snap ik niet hoe ik het aan een paar vriendinnen en mijn ouders en zus heb kunnen vertellen. Ze controleren me heel veel en dat vind ik verschrikkelijk. Zelfs als ik aan mn vriendin moet vertellen hoe het met me gaat vind ik het onwijs moeilijk, ik heb ook heel vaak tegen haar gelogen. Met een andere vriendin heb ik onwijze ruzie gekregen omdat ze tegen mijn ouders had gezegd dat ik die avond niet mocht sporten omdat ik die dag bijna niks had gegeten en hetgene wat ik had gegeten had ik uitgekotst.. Maar ze wilde me helpen maar ik ben alleen maar heel boos op haar geworden. Hulp accepteren is echt zo moeilijk. Ik heb zoveel respect voor iedereen waarbij het wel lukt en wel goed gaat, en bij wie er echt beetje bij beetje langzaam bovenop komen. Want het is zo'n lang proces! De drang en de stem in je hoofd is zo sterk, die heeft bijna de macht over je. Maar als je echt beter wilt worden, dan lukt het je echt. Want je kan het, echt! Zoek naar de positieve dingen!