Ik had al mijn dromen over boord gegooid. Alle hoop was van mij weggedreven. ‘Ambities? Een toekomst? Ben je mal!’ Dat was voor mij niet meer weggelegd. Ik bleef wel eenzaam en hopeloos in mijn eigen bootje varen op de wilde oceaan. Ik wachtte erop totdat de golven mij zouden overspoelen en ik zou zinken als een baksteen. Wat viel er immers nog te dromen?

Ooit was ik een jong meisje vol dromen en ambities. Ja, ik wist het wel. Ik wilde het hoogst haalbare halen met atletiek, zou lekker gaan studeren en wilde het liefst de hele wereld bezichtigen. Na mijn studie zou ik aan de slag gaan met een leuke job ‘mensen helpen’. Ik wilde gaan wonen in een mooi vreedzaam klein huisje op een rustig plekje in de natuur, met een beekje en een grote boom in mijn tuin wat dan míjn plekje zou worden om lekker weg te kunnen dromen. Ik zou vergezeld worden door een lief huisdier, een liefdevolle partner en had ook nog eens een kinderwens. Ja, ik wist het zeker. Ik zou het helemaal gaan maken en gelukkig worden! Huisje, boompje, beestje…leuke kids en een liefdevolle omgeving die mijn leven méér dan de moeite waard zouden maken.

Wat verlang ik er nu nog wel eens naar om weer dat kleine meisje te zijn vol van dromen. Maar nee, ik durf niet meer te dromen. Het lijkt wel of mijn ‘ziek zijn’ mij alles heeft ontnomen. Het deed zo’n pijn mijn dromen in rook op te zien gaan. Geloof maar dat ik wel oppas en mezelf nog 10x bedenk voordat ik nog eens durf te dromen. Dromen zijn bedrog, dat was mij wel helder geworden. Ik kon maar beter accepteren dat ik ziek was, in plaats van dat ik mezelf zou blij maken met een dooie mus. Er viel immers toch niets meer van mijn leven te maken, of toch wel?

Was dit het mij waard? Wachten totdat het noodlot zou toeslaan, alles voorbij zou zijn en mijn leven zou eindigen zonder nog íets te hebben bereikt?

‘Doordat ik ervoor koos om niet meer te dromen, leefde ik in een nachtmerrie.’

Zonder dromen kom je nergens. Dat klinkt als een nachtmerrie, en die leef je dan eigenlijk ook. Een doelloos leven, zonder vooruitzicht omdat je niet meer verder durft te kijken dan een ‘veilige’ eetstoornis; iedere keer je dromen zien wegspoelen door het gat van de wc, het zien van een wereld die als een waas aan je voorbij gaat, en telkens als je denkt dat je jouw doel bijna hebt bereikt word het opnieuw zwart voor je ogen en stort alles in.

Is jouw eetstoornis het punt waar jou leven ophoud, of durf jij nog wel te dromen? Geloof jij dat er ondanks je eetstoornis toch nog iets van het leven te maken valt?

Kom zondagavond 8 uur naar de themachat: Dromen en een eetstoornis.

Durf jij nog te dromen?

Foto: https://psyblog.nl/wp-content/uploads/2011/09/dromen.jpg