Hoe eerlijk ben jij?
Hoe schrijf je een motiverend stuk? Ik kan beginnen over het feit dat iedereen het waard is. En iedereen is mooi. (Dit klopt ook wel, hoor.) Maar ik weet wat voor reactie ik hierop krijg. Het wekt een slijmerige kettingreactie op. Ben ik het echt waard? Nee, ik ben niet mooi, kijk naar dat stuk vet. O, wat lief dat je dat zegt, Lotta! Ik zal proberen meer te eten. En vervolgens lukt het weer maanden niet.
Het is maar net waar je voor kiest.
Wil je graag ziek blijven? Oké, dat is goed. Ik zal je niks laten eten. Ik zal je kotsend achterlaten in de wc en de pillen voor je klaarleggen. Nu voel ik de storm van reacties al op me afkomen: Lotta, dit is echt te bot! En om eerlijk te zijn, het kan me geen fuck schelen.
Wil je beter worden? Ik help graag. Maar jij moet de stappen zetten. Ik pak geen been vast en zet de stap voor jou. Waarom ik denk het recht te hebben dit uit te spreken? Omdat ik geen haar beter ben. Ikzelf heb op de walgelijkste manieren om aandacht gevraagd.
Begrijp me niet verkeerd. Ik weet hoe lastig het is om een eetstoornis te hebben. Ik weet hoe hard je moet vechten om erboven op te komen. Maar het wordt wel steeds gekker. Sinds wanneer is het stoer om opgenomen te worden? Of zelf te vragen om sondevoeding? Om nutridrink te nemen? Het begint te lijken op een kinky vorm van aandacht vragen, in de vorm van een ‘eetstoornis'.
Nu kunnen we beginnen over onze jeugd, want mama was niet lief. En die man die deed geen leuke dingen. En dat geeft ons dus een vrijbrief om onverantwoord met eten om te gaan.
Uhm, nee. Dit geeft jou de vrijbrief om verschrikkelijk hard te vechten! Want jij weet hoe erg sommige dingen kunnen zijn. Jij weet hoe rot je je kunt voelen. Natuurlijk kies je niet voor een eetstoornis. En het zou flauw zijn om te zeggen dat we het de eerste maanden accepteren en we je daarna laten vallen. Maar je kent jezelf. Je weet precies welke stappen je zet. Je bent niet opeens de definitie van goed en slecht kwijt! Eten is goed. Niks eten is slecht.
Hoe diep ik ook in mijn eetstoornis zat, ik zag geen meisje van 3000 kilo voor me. Of zegt dit dat ik geen eetstoornis had? Ik zag best de botten uitsteken. Ik zag best de wallen onder mijn ogen. Maar ik vond dat er nog meer af kon. Ik wist best dat ik mezelf niet meer kon vergelijken met meiden die een gewoon gewicht hadden. Alleen het slecht eten, had zo'n verslavend effect, dat ik elke keer de kracht vond om door te gaan.
Op dit moment ben ik eerlijk. Ik durf vragen te beantwoorden. Ik durf terug te denken.
Hoe eerlijk ben jij?
X Lotta
Gerelateerde blogposts
6
Reacties
Je hebt gelijk over het vechten, dat moeten we allemaal want het is zeker geen optie om maar af te wachten en niets te doen.
Maar ik ben nu ook eerlijk:
Ik zie wel een meisje van 100 kilo voor me en ik heb ondergewicht.
Misschien is dat gedeelte bij iedereen anders.
Ik vind wel dat een eetstoornis minder zwart/wit is dan jij in deze column beschrijft.
In ieder geval voor mij dan.
Ik zelf ben ook zo geweest, altijd maar hulp. En vooral dat aandacht vragen. Nu vind ik het bijna walgelijk van mezelf.
Maar het is gewoon keuzes maken. Wil je gelukkig worden? Wil je over 20 jaar kunnen terugkijken en denken 'ik had een mooie jeugd'? Ik wel namelijk, dus heb ik uiteindelijk alle hulp laten gaan en het zelf gedaan!
Natuurlijk zeg ik nu niet dat je beter niet naar een psycho of instelling kan gaan. Maar ik bedoel gewoon: Zet zelf de stappen, maak voor jezelf uit wat je uiteindelijk belangrijker gaat vinden. Als je verder gaat leven, na de es.
loveeee.
Vroeg me af of er bij jou een duidelijke oorzaak was, voor je es? Dat over die vrijbrief kwam nogal hard aan, bij mij..
Ik stond even te kijken van deze column.
Ik ben het helemaal met je eens dat het niet goed voor wie dan ook is om zich te wentelen in de slachtofferrol: daar schiet niemand wat mee op.
Maar hoezo is het niet stoer om voor een opname te kiezen, als je inziet dat je dat nodig hebt?
Ik WIL heel graag tevreden worden over mijn leven, maar ik kan het niet zelf oplossen, thuis met ambulante hulp. Dat probeer ik inmiddels al een hele tijd (ongeveer 2,5 jaar).
Is het dan laf om me te laten helpen? Als ik wel wil, maar niet weet hoe ik door mijn angst heen moet?
Dat vroeg ik me wel even af. ;)
En deze reactie sluit dan mooi weer aan bij de blog van Anne van vandaag: onzekerheid. :P
Groetjes,
Isa
of je AN/BN/NAO/BED zelf, in je eentje, te boven kan komen of niet, dat heeft echt niet alleen met doorzettingsvermogen te maken..
ook vind ik dat je niet zo zwart-wit kan zeggen dat een eetstoornis 'aanstellerij' is. ik denk dat juist doordát veel mensen dat zo zeggen, mensen met een es minder snel met hun problemen naar buiten komen.. je wordt toch al snel als 'drama-queen' afgeschilderd. en eerlijk gezegd vind ik dat op deze site ook steeds vaker gebeuren. ik bedoel: natuurlijk moet je tegen je es vechten, maar soms is het gewoon zo'n chaos in je hoofd dat je niet meer weet hóé of gewoon de energie niet meer hebt..