Overbezorgd?

 

Ik was al een tijdlang best moe. Ik geef dat niet snel toe, ik ben ook niet snel moe. Maar het duurde al best lang. Dus ik heb bloed laten prikken (voor het laatst was het zes jaar geleden in een kliniek). Het bleek dat ik een glucosegehalte had van 3,1 redelijk dicht na het ontbijt. Bizar laag. Mijn moeder in alle staten. Ze is verpleegkundige en wist te vertellen dat je bij zo'n laag glucosegehalte in een 'hypo' kon schieten. Dan is het glucosegehalte zo laag dat je gaat trillen, zweten en flauw kan vallen. Als je dan niet ingrijpt kan je in coma raken. Oeps.

Dus ik naar de dokter om te praten. Hij zei dat ik me niet zo'n zorgen hoefde te maken en dat ik nog wel marge heb. Hij heeft me gerust kunnen stellen na mijn verhalen van mijn moeder. Want ongerust, dat was ik wel behoorlijk. Ik wil goed voor mijn lichaam zorgen. Ik wil het niet kapot maken. Maar ik wil ook niet aankomen. Dus het glucosegehalte moet van mij wel omhoog, maar hoe doe je dat als je niet wilt aankomen? De dokter stelde een diëtiste voor. Meteen flitsten alle diëtisten weer voorbij met de gevreesde en gehate eetlijsten die opgeprikt werden op het prikbord van de kliniek en zo. Toch heb ik ingestemd. Want ik wil er iets aan doen: ik wil een evenwicht vinden tussen genoeg en gezond eten en gelijk blijven in gewicht. En dat vind ik enorm lastig, vandaar het lage glucosegehalte. 

Mijn zus zit in haar vierde jaar van geneeskunde. Ze weet al best veel en was ook helemaal zich 'rot geschrokken' van het bericht. Nou, mijn vader ook meteen mee. Ik kan er dan niet tegen dat als de dókter zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken dat mijn ouders en zus me dan helemaal gek gaan maken. Dat is naar mijn idee dan overbezorgdheid. Oké, beter dan dat ze het niet interesseert, maar het moet wel grenzen kennen. 'Ja, ik maak me zo'n zorgen.' is dan het excuus. Maar je hoeft je geen zorgen te maken, omdat de dokter dat ook niet doet! Hij zal het toch wel weten?! 

Waar ik dan ook niet tegen kan is dat mijn vader nu elke avond vraagt: 'En heb je al extra suiker genomen vandaag?' Of dat hij zegt: 'Nou, dan moet je maar grote scheppen suiker in je thee of zo doen.' Terwijl hij wéét hoe lastig dat ligt, dáárvoor ga ik ook naar de diëtiste! Ik h eb hem dat ook uitgelegd, maar de volgende dag vraagt hij het weer. 

Het is zó'n dilemma voor me. Ik wil dat glucosegehalte omhoog krijgen, maar ik bots (weer) tegen de grenzen van mijn eetstoornis aan. Niemand schijnt dat te merken. Iedereen is zó bezig met zijn/ haar eigen zorgen dat ze niet zien of willen zien wat het met mij doet. Hoe ik bijna zat te janken bij de dokter, omdat hij zo begripvol was. Omdat hij vroeg hoe het nou in mijn 'koppie' zat, bloedserieus. Dat ik gerust alles mocht vertellen wat ik wilde, het was niet gek. Het bleef binnen vier muren. Of het nog wel goed met me ging in mijn hoofd. Dat vraagt nou niemand op die manier. 

Heb je ook soms overbezorgde ouders, of vind je dat ouders niet bezorgd genoeg kunnen zijn? Vind je dat jouw ouders ook wel wat minder bezorgd mogen zijn? 

 

Reacties

sofievangelder - Donderdag 7 april 2011 21:01
Hoi Milou!

Je zegt dat je graag gezond wilt zijn, maar aan de andere kant belemmeren je eetgestoorde gedachten je dat je goed voor je lichaam zorgt, ook nu je weet dat je glucosegehalte zo laag is. Goed van je dat je hieraan wilt werken met een diëtiste!

Wat bezorgdheid van ouders betreft... Mijn moeder zei ooit eens dat zorgen voor je kind en je zorgen maken om je kind niet stoppen als je kind op eigen benen staat of volwassen wordt. Zorgen voor je kind doe je je leven lang. Dat is zo kenmerkend aan ouders. Ze laten je los, voeden je op zodat je op eigen benen kunt staan. Maar je blijft wel hun kind - het dierbaarste dat er voor hen is op de wereld - en je kunt het hen dan ook niet kwalijk nemen dat ze je leven lang bezorgd zijn en willen dat je het goed hebt. Natuurlijk mag het niet uitmonden in overbezorgdheid en onnodige bezorgdheid daar waar geen vuiltje aan de lucht is.

Maar ik denk dat de bezorgdheid van je ouders niet onterecht is. Of vind jij van wel?
Lot - Donderdag 7 april 2011 21:11
Hehe, "oeps" inderdaad. Goed dat je uiteindelijk toch naar de huisarts gegaan bent!!! Wel belangrijk inderdaad om daar iets aan te doen. Heb je al snel een afspraak bij een diëtist?

Ik kan me wel voorstellen dat je ouders bezorgd zijn, maar het wordt wel erg moeilijk als het niet gelijk loopt met wat de dokter je zegt.

Je dokter klinkt wel erg prettig :) fijn dat je er zo 1 hebt. Is belangrijk! Ik hoop echt dat de diëtist mee zal vallen en jullie samen een plan kunnen maken om je glucosepeil wat op te schroeven :)
Merel - Donderdag 7 april 2011 21:18
Het hangt er ook nog vanaf of - wat - en hoeveel je hebt gegeten voor het prikken van het glucose gehalte! Normale marge is 4-7 als je nuchter bent! Dit kan natuurlijk variëren per moment.
JustMeXx - Donderdag 7 april 2011 21:24
Je zal toch iets moeten veranderen aan je eetpatroon, die diëtiste zal dat ook zeggen en jij zal haar raad moeten opvolgen als je wil dat je glucosegehalte naar omhoog gaat. Ik heb het zelf ook meegemaakt (ik moest meer kcal opnemen)en ik weet hoe moeilijk het is maar stapje per stapje en dan lukt het wel. Succes!
Anoniem - Donderdag 7 april 2011 21:32
Milou,

Als de huisarts zegt dat het wel meevalt, dan bedoeld hij waarschijnlijk dat er nog wat aan te doen is. Daarom is het ook een hele goede stap van je dat je naar de dietiste gaat. Samen kunnen jullie misschien een lijst opstellen naar jou wensen, en dat je glucosegehalte weer op pijl wordt.

Ik denk dat je ouders, zus en nog duizenden andere mensen echt het aller, aller beste met je voor hebben. Als ik dit lees zie ik het echt niet als over bezorgdheid. Misschien moet je het er eens met ze over hebben. Dat is misschien ook niet echt gemakkelijk, maar dan neem je hun zorgen misschien weg en jou 'nare' gevoel over het feit dat hun zo bezord zijn in jou ogen.

Ik wil je in ieder geval nog heel veel succes wensen met alles, en volgens mij werkt ontspannen ook heel goed. Wees lief voor jezelf en misschien helpt het om een 'moodboard' te maken met allemaal positieve dingen erop waar je dan naar kunt kijken als je het even moeilijk hebt. Het is maar een kleine tip.

Succes.
Ilse - Donderdag 7 april 2011 21:59
Hee Milou,

ik denk dat het nog steeds resten zijn van de nazorg van je eetstoornis. Ik vind het heel knap van je dat je de diëtiste toch weer oppakt, want ik snap wel dat het allemaal niet niks is geweest. Veel succes daarmee. :)
Anoniem - Donderdag 7 april 2011 23:15
Hoi milou.

als je huisarts zegt dat je je geen zorgen hoeft te maken.
belive it!!!
als je je niet goed voelt neem dan bijvoorbeeld een detro die helpt snel bij een te lage glucosewaarde(echt waar)
en na 10 a 20 minuten is het weer voorbij

naar een dietiste is ook wel goed daarvoor dan kijken ze gewoon hoeveel suiker je nodig hebt om de glucosewaarden goed te houden de heledag

Succes
sindy - Vrijdag 8 april 2011 00:04
Hoi Milou,

Heel vervelend als ouders (on)terecht bezorgd zijn, ik voel me dan altijd schuldig. Ik denk dat je huisarts in die zin bedoeld geen zorgen maken, omdat glucose altijd makkelijk weer op te krikken is. Het is een teken dat je last heb van je es en hij weet dat het daarom toch geen zin heeft om te dwingen, etc. Neem je vaak producten als optimel,etc met zoetstoffen? Want ook hiervan kan je lichaam in de war raken. Je kunt fruit nemen, vooral ananasschijven (op water), of noem maar op een hele hoop andere dingen, van cracker met jam, tot een klein zuurtje kunnen het glucose halte opkrikken
dees - Vrijdag 8 april 2011 00:25
"Niemand schijnt dat te merken. Iedereen is zó bezig met zijn/ haar eigen zorgen dat ze niet zien of willen zien wat het met mij doet."

omdat mensen ook een eigen leven hebben? alles draait toch niet om jou? Is er door jouw eetstoornis al niet heel veel aandacht voor jou geweest? Ik wist bv niet eens dat je een zus hebt.....!

je hebt zo vaak kritiek op anderen, dat anderen met zichzelf bezig zijn of een bord voor hun kop hebben, maar ben jij niet ook veel met jezelf bezig en je eetstoornis en en?

liefs
Lotte - Vrijdag 8 april 2011 09:50
Hee milou, weer zo herkenbaar.

Vooral heb ik dit bij mijn vader. Als ik een beetje last krijg van mijn darmen of een dagje duizelig ben, dan raakt hij volledig in paniek. Dan vraag ik: "Wat is er?" En dan reageert hij heel kortaf: "Ik ben gewoon ongerust."
Dan heb ik zoiets van: Kom op, iedereen heeft wel eens darmkrampen, ik ga nu echt niet dood.

Maar aankomen om die kwaaltjes te verhelpen is voor mij dan ook weer een stap te ver. Ik kan dat niet. Ik heb dan toch zoiets van: Dan moet ik maar leven met die kwaaltjes.
Ik kan in mijn hoofd niet tegen mezelf zeggen: Je moet aankomen om je beter te voelen.
Anne - Vrijdag 8 april 2011 10:20
Hoi Milou,

Wat goed dat je naar een diëtiste bent gestapt! ik kan me heel goed voorstellen dat dit erg moeilijk voor je is.

ik weet van mezelf dat je niet je hele leven op hetzelfde gewicht kan blijven zitten. je (niet specifiek jij maar in het algemeen) zal toch op een gegeven moment aan gaan komen. als je straks dertig bent of veertig en je weegt maar heel weinig, is dat echt niet gezond. ik hoopte ook op hetzelfde gewicht te kunnen blijven, maar besef nu dat dat gewoon niet kan.

aan de ene kant kan ik me de zorgen van je ouders goed voorstellen, aan de andere kant snap ik ook dat je het heel vervelend vindt. mijn ouders zaten altijd te 'zeuren' over mijn examens. ik vond dat heel vervelend, maar eigenlijk weet ik wel dat ze gewoon het beste met me voor hebben en dat ze gewoon wilden dat ik slaagde.

ik denk dat mensen wel zien wat het met jou doet, maar misschien niet zo goed naar je toe durven te komen, omdat jij misschien gesloten bent? uit eerdere verhalen denk ik dat soms op te maken, bijvoorbeeld dat verhaal over dat huilende meisje. hiermee bedoel ik niet te zeggen dat jij moet veranderen hoor! want je bent goed zoals je bent!

in elk geval heel veel succes bij de diëtiste, je kan het!:)

liefs Anne
I. - Vrijdag 8 april 2011 17:27
Milou, ik snap de bezorgdheid van je ouders wel, iedere ouder wil toch niets liever dan een gezond kind? En je glucosegehalte is inderdaad laag, maar misschien heb je weinig klachten (duizeligheid, flauw gevoel, geen energie)omdat je lichaam zich na al die jaren met een eetstoornis zich er een beetje aan heeft aangepast. Ik weet alleen niet of je bloed moest prikken op een nuchtere maag? Want dan is je bloedsuiker namelijk altijd wat lager.

Je bloedsuikerspiegel schommelt heel de dag door wel een beetje, maar als je lichaam goed functioneert en je voldoende koolhydraten binnen krijgt dan zorgt je lever ervoor dat je bloedsuiker tussen de 4 en de 7 is ongeveer, afhankelijk van wat je eet aan suikers/koolhydraten. Dus je hebt nog wel marge, maar het moet niet veel verder zakken natuurlijk! En met een schepje suiker in de thee kom je er niet zomaar, dat werkt maar heel even, want kort daarna zal je lichaam dat bijna meteen weer verbranden. Ik denk dat het ook belangrijk is om verspreid over de dagen heen genoeg koolhydraten binnen te krijgen zoals genoeg brood, aardappelen en pasta te eten. Ik ben ook verpleegkundige, vandaar dat ik er ook een en ander vanaf weet;). Enne, ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn goede adviezen zelf ook niet altijd opvolg hoor, 't blijft moeilijk en frustrerend. Maar je bent wel gemotiveerd als ik het zo lees, dus je komt er wel. Succes!

Marianne - Woensdag 13 april 2011 19:25
@ dees. Jeetje, wat een botte reactie. Niet echt waar Milou iets aan heeft bij het posten van haar verhaal, lijkt me. Misschien goed om je dat af te vragen wanneer je reageert?