Naarmate je wat verder bent in je eetstoornis, dus er niet meer zo middenin zit (of wel- kan ook) ga je je meer richten op de toekomst. Althans, dat heb ik. Trouwens, iedereen moet nadenken over wat die met zijn/ haar leven wil. Maar als je niet meer in klinieken en ziekenhuizen hoeft te wonen, niet meer 24 uur per dag met je eetstoornis bezig bent, komt er plaats voor andere dingen. Je gaat weer naar school, je besteedt weer meer tijd aan hobby's, etc.

En dan komen onvermijdelijk ook de vraag: wat ga je doen in de toekomst?

School dwingt je na te denken over je vervolgstudie. Wat wil je na de middelbare school gaan doen? En waar? En hoe? Heb je plannen voor de toekomst, heb je dromen? Je krijgt daar meer en meer tijd voor als je niet 24 uur bent opgenomen en ook nog drie keer per dag naar therapie moet of wat dan ook. Misschien dwingt je psycholoog of zo wel na te denken wat je met je leven wil. 

Enfin, soms vind ik die vragen over de toekomst best lastig. Je moet voor je vervolgstudie een keuze maken die misschien wel doorwerkt in je hele leven. Je moet kiezen voor iets wat je helemaal niet kent. Misschien kies je wel veilig voor de studie die je moeder/ vader/ zus of broer ook doet of heeft gedaan. Durf jij je in het onbekende te storten? 

Soms moet je ook keuzes maken voor de toekomst die direct verband houden met je eetstoornis. Ik was laatst bij de diëtiste voor een laag glucosegehalte, en die liet mij voor een heel lastige keuze staan. Ik ben namelijk nog nooit ongesteld geweest, maar toch al bijna negentien. De diëtiste vertelde dat als het nog veel langer ging duren (mijn niet-ongesteldheid), dat mijn eierstokken dan onderontwikkeld blijven met tot gevolg dat ik onvruchtbaar zou kunnen worden. Zij hield mij de keus voor: of een aantal kilo's (5? 10? Who knows) aankomen, of het risico lopen onvruchtbaar te worden. Jemig, wat een keuze. Ik wil nu niet aankomen, want dat maakt me bang en weer in paniek.

Ik wil niet weer mijn dagen laten tekenen door angst en meer afgunst over mijn lichaam, maar stel dat het leven me een vriend geeft. Stel dat we samen kindjes willen krijgen. Het verdriet kan soms heel groot zijn als een vrouw geen kinderwens in vervulling kan laten gaan. Misschien verlaat je vriend je wel door je onvruchtbaarheid...? Dat geeft ook veel pijn.

Het is een keuze die je met je verstand of met je gevoel kan maken. Waar zou jij je door laten leiden? Zou jij kiezen voor het 'veilige', vertrouwde? Of zou jij (verstandig) kiezen voor de mogelijke kinderwens die je op dit moment je niet kan voorstellen?