Je komt het overal tegen
Op TV, hyves, de krant, mail, tijdschriften, internet: overal lijk je het soms tegen te komen: eetstoornissen. Vooral anorexia. Zelfs in mijn examenbundel en op een leestoets kreeg ik een artikel erover. Ik wil dan heel hard wegrennen eigenlijk, maar ik blijf altijd zitten en kan niet laten het artikel toch te lezen.
Raar is dat. Een soort dubbel gevoel. Ik wil er eigenlijk helemaal niks meer mee te maken hebben. Als ik mensen zie, hoor of hun verhalen lees die ook te maken hebben met een eetstoornis wil ik het liefst mijn oren dichthouden, mijn ogen sluiten en weglopen. Maar aan de andere kant geeft het me herkenning, troost en houdt het me in zijn greep. Vooral dat laatste. Het is een soort aantrekkingskracht van anorexia naar mij en/ of ik naar anorexia. Een soort haat/ liefde-verhouding.
Laatst zocht ik in mijn woordenboek een woord op. Ik bladerde door het boek heen en zag tussen de rijen met woorden 'weegschaal' staan. Ik bladerde terug en vond het na een tijdje inderdaad. Alsof mijn ogen onbewust extra gevoelig zijn voor dat soort signalen. Ik vervloek mezelf erom, dat ik nooit rust heb. Want tel maar eens hoeveel prikkels er op een dag bij je binnen komen die te maken hebben met eten, gewicht, anorexia. Om nog niet eens te spreken van herinneringen. Of andersom: de prikkels prikkelen de herinneringen. Zeker op van die bijzondere dagen, zoals bij mij morgen dat is: 1 april, de dag dat ik zeven jaar geleden voor het eerst in het ziekenhuis werd opgenomen. Op zo'n dag en de dagen ervoor ben ik nóg gevoeliger voor dat soort prikkels.
Als er meiden of jongens naar me toe komen via hyves willen ze vaak hun verhaal doen. Bijna altijd denk ik: O, nee hè... Ik neem me voor om kort te antwoorden, ze door te sturen naar deze site, wat dan ook. En toch kan ik het nooit: kort antwoorden. Dat is het: die haat/ liefde verhouding. Aan de ene kant blijft het trekken, aan de andere kant wil ik er niks meer mee te maken hebben.
Herken je het dubbele gevoel? Maak jij een keuze of je het toelaat of niet? Loop jij ervoor weg of laat je je meetrekken?
Reacties
Het voelt idd als een prikkel als in dat je geprikt wordt.. en dan een reactie in gevoel.. ik voel me eigenlijk meestal bedreigd.. dan denk ik maar hé hallo dit is mijn ding! blijf eraf blijf eraf blijf eraf. anders moet ik mezelf weer gaan bewijzen ofzo.. en idd probeer ik het niet toe te laten, maar woww wat kan ik daaaaar opgefokt van raken;)
het liefst zou ik het gewoon echt langs mij heen willen gaan met mensen mee kunnen praten over calorieen en afvallen, eetbuien zonder er wat mee te bedoelen of bij te voelen.. zoals elke vrouw weleens daarover praat/zeurt.. maarja bij mij komt er een hele golf van gevoelens bij:P
als het gaat over gewicht. Je vangt het heel vaak op.
Maar je wilt het totaal niet. En dagen wanneer je
opgenomen bent. In kliniek ziekenhuis of waar dan ook.
Hopelijke slijt het nog is.
Ik wil wel zeggen dat ik onwijs veel respect voor jouw
heb.
Bij mij over kwam me het een keer tijdens een les.
Het onderwerp eetstoornissen stond beschreven in een tekst.
We hebben dat uitgebreid behandelt, maar ik hield het bijna niet meer. Eigenlijk wilde ik weglopen, maar toch ook stiekem wel weten wat er in stond. Dus bleef ik maar gewoon zitten en mijn ogen op de tekst gericht.
Mijn nichtje heeft sinds kort ook anorexia, en ik heb echt het gevoel alsof ik er verantwoordelijk ben om haar er vanaf te laten komen. Ik weet ook wel dat ik dat niet alleen kan, maar ik probeer haar zoveel mogelijk te steunen deze tijd.
Ik loop ervoor weg ik wil het niet horen want ik wil niet geconfronteert worden met datgene wat ik heb.
@ Elise: hoezo heb je respect voor me...? :$
tv enzo....dat lijkt me echt heel lastig.
Ik denk dat ik niet zo heel goed kan.
Nu Milou, het is altijd heel raar om een dag mee te maken waarop je weet dat het zoveel jaar geleden is dat .... Misschien helpt het om je goed te beseffen hoe ver je nu bent en dat je het misschien ook weer een stukje kunt afsluiten. Ik wens je heel veel sterkte en succes met alles. Ik denk dat er duizenden mensen heel erg trots op je zijn.
(sorry voor mijn lange bericht)
Als er woorden vallen als afvallen, mager, eetstoornis etc. dan kan ik het meestal niet laten om toch mee te luisteren of me te bemoeien.
Probeer toch te denken wat je er mee bereikt als je weer zou gaan afvallen, mensen vinden je niet aardiger, mensen zijn vaak 'nieuwsgierig' en daarom lijkt het alsof je meer aandacht krijgt, maar ze vinden jou zoals je bent echt leuker!
Maar merk jij zelf verschil met een aantal jaar terug en nu, dat je sterker wordt en je eetstoornis meer aan kan? Bij jou speelt de anorexia toch ook al een behoorlijke tijd?
@ Anoniem: mooi gezegd. Best psychologisch. Ik heb alleen niks gezegd over dat het obsessief is. Ik registreer alleen wat ik opmerk. Misschien is het wel obsessief. Nou ja, ik weet het ook niet. Maar iig bedankt voor de goeie tip.
Misschien heb je wel ervaring gehad met cognitieve gedragstherapie. Dit is specifiek bedoelt om je gedachten's te analyseren. Dit kun je ook zelf thuis oefenen/en jezelf aanleren. Deze tip wil ik ook aan de anderen geven, maar de meeste die ervaring hebben met klinieken hebben hier wel eens van gehoord.
Milou, succes nog met alles.