Je komt het overal tegen

 

Op TV, hyves, de krant, mail, tijdschriften, internet: overal lijk je het soms tegen te komen: eetstoornissen. Vooral anorexia. Zelfs in mijn examenbundel en op een leestoets kreeg ik een artikel erover. Ik wil dan heel hard wegrennen eigenlijk, maar ik blijf altijd zitten en kan niet laten het artikel toch te lezen.

                 

Raar is dat. Een soort dubbel gevoel. Ik wil er eigenlijk helemaal niks meer mee te maken hebben. Als ik mensen zie, hoor of hun verhalen lees die ook te maken hebben met een eetstoornis wil ik het liefst mijn oren dichthouden, mijn ogen sluiten en weglopen. Maar aan de andere kant geeft het me herkenning, troost en houdt het me in zijn greep. Vooral dat laatste. Het is een soort aantrekkingskracht van anorexia naar mij en/ of ik naar anorexia. Een soort haat/ liefde-verhouding. 

Laatst zocht ik in mijn woordenboek een woord op. Ik bladerde door het boek heen en zag tussen de rijen met woorden 'weegschaal' staan. Ik bladerde terug en vond het na een tijdje inderdaad.  Alsof mijn ogen onbewust extra gevoelig zijn voor dat soort signalen. Ik vervloek mezelf erom, dat ik nooit rust heb. Want tel maar eens hoeveel prikkels er op een dag bij je binnen komen die te maken hebben met eten, gewicht, anorexia. Om nog niet eens te spreken van herinneringen. Of andersom: de prikkels prikkelen de herinneringen. Zeker op van die bijzondere dagen, zoals bij mij morgen dat is: 1 april, de dag dat ik zeven jaar geleden voor het eerst in het ziekenhuis werd opgenomen. Op zo'n dag en de dagen ervoor ben ik nóg gevoeliger voor dat soort prikkels. 

Als er meiden of jongens naar me toe komen via hyves willen ze vaak hun verhaal doen. Bijna altijd denk ik: O, nee hè... Ik neem me voor om kort te antwoorden, ze door te sturen naar deze site, wat dan ook. En toch kan ik het nooit: kort antwoorden. Dat is het: die haat/ liefde verhouding. Aan de ene kant blijft het trekken, aan de andere kant wil ik er niks meer mee te maken hebben. 

Herken je het dubbele gevoel? Maak jij een keuze of je het toelaat of niet? Loop jij ervoor weg of laat je je meetrekken?

 

Reacties

M - Donderdag 31 maart 2011 20:03
Herkenbaaaar.
Het voelt idd als een prikkel als in dat je geprikt wordt.. en dan een reactie in gevoel.. ik voel me eigenlijk meestal bedreigd.. dan denk ik maar hé hallo dit is mijn ding! blijf eraf blijf eraf blijf eraf. anders moet ik mezelf weer gaan bewijzen ofzo.. en idd probeer ik het niet toe te laten, maar woww wat kan ik daaaaar opgefokt van raken;)
het liefst zou ik het gewoon echt langs mij heen willen gaan met mensen mee kunnen praten over calorieen en afvallen, eetbuien zonder er wat mee te bedoelen of bij te voelen.. zoals elke vrouw weleens daarover praat/zeurt.. maarja bij mij komt er een hele golf van gevoelens bij:P
elise - Donderdag 31 maart 2011 20:04
Heel herkenbaar, die prikkels voor woorden als eten,
als het gaat over gewicht. Je vangt het heel vaak op.
Maar je wilt het totaal niet. En dagen wanneer je
opgenomen bent. In kliniek ziekenhuis of waar dan ook.
Hopelijke slijt het nog is.

Ik wil wel zeggen dat ik onwijs veel respect voor jouw
heb.

Pinkbeauty - Donderdag 31 maart 2011 20:21
Heeeel herkenbaar, ik had het dit jaar ook.. de dag waarop ik vorig jaar opgenomen werd in het ziekenhuis, die dag zal ik nooit weer vergeten. Voelde me die dag ook echt 'raar' ofzo
Janne94 - Donderdag 31 maart 2011 20:51
Dit is zeer herkenbaar voor me!
Bij mij over kwam me het een keer tijdens een les.
Het onderwerp eetstoornissen stond beschreven in een tekst.
We hebben dat uitgebreid behandelt, maar ik hield het bijna niet meer. Eigenlijk wilde ik weglopen, maar toch ook stiekem wel weten wat er in stond. Dus bleef ik maar gewoon zitten en mijn ogen op de tekst gericht.
Suzanne - Donderdag 31 maart 2011 21:17
als ik iemand hoor praten over calorieėn, gewicht of lijnen, wil ik me er het liefst gelijk mee bemoeien of schreeuwen: "blijf gewoon zoals je nu bent! straks sla je door en dan kan je niet meer terug!" maar het lijkt inderdaad dat je oren heel gevoelig zijn van dat soort woorden.
Mijn nichtje heeft sinds kort ook anorexia, en ik heb echt het gevoel alsof ik er verantwoordelijk ben om haar er vanaf te laten komen. Ik weet ook wel dat ik dat niet alleen kan, maar ik probeer haar zoveel mogelijk te steunen deze tijd.
Lilian - Donderdag 31 maart 2011 21:22
Zo herkenbaar..gisteravond ook weer: op tv superdik-superdun, nu zelfs met een extra terugkerend item: vrouwen met anorexia...De ene kant gilt: Ik wil het niet zien!!!! Rot op met al die dunne vrouwen, eetstoornissen, anorexia en aan de andere kant kan ik het niet laten om het toch te kijken en vervolgens mij rot te voelen, een aansteller omdat hun zo mager zijn en het zo triggerend werkt...I hate it!!!
Scared - Vrijdag 1 april 2011 11:33
Ik herken het. Ik vind het ook altijd stom als ik eetsoornissen zie. Ik word jaloers, krijg weemoedt ect.
Ik loop ervoor weg ik wil het niet horen want ik wil niet geconfronteert worden met datgene wat ik heb.
I. - Vrijdag 1 april 2011 16:41
Voor mij is dit ook erg herkenbaar! Twaalf jaar geleden ongeveer begon bij mij de anorexia en ik ben een paar keer ''ziek'' geweest maar ook in mijn gezonde periodes bleef -en blijft- de eetstoornis toch ongewenst trekken bij mij, alsof het iets magisch is ofzo. Gelukkig ben ik nu wel zover dat ik voor mezelf kan kiezen i.p.v. voor de anorexia, dus ik eet meestal goed en gezond. Want ik weet, dat met het maken van de verkeerde keuzes (weer gaan afvallen) de kans groot is dat ik wederom in dat diepe dal terecht kom en dat wil ik niet meer. Maar het blijft een strijd, want ik laat me ook beļnvloeden door dunne meiden die ik op straat zie, of door tv-programma's, artikelen over anorexia, enz. De verleiding om weer te gaan afvallen is op zulke momenten heel groot en in mijn hoofd gaat er dan vanalles om en slaat de onzekerheid over mijzelf toe. Dus eigenlijk moeten we toch al die dingen proberen te vermijden, dat is waarschijnlijk het beste...
Milou - Vrijdag 1 april 2011 17:34
@ I.: Twaalf jaar geleden...? Wow, da's lang. Maar blijf je op gewicht, of schommel je erg? En hoe weersta je dan al die invloeden van buitenaf- de dunne meiden op straat etc?

@ Elise: hoezo heb je respect voor me...? :$
elise - Vrijdag 1 april 2011 19:02
hoe jij het verteld op
tv enzo....dat lijkt me echt heel lastig.
Ik denk dat ik niet zo heel goed kan.
Anoniem - Vrijdag 1 april 2011 19:41
Ieder persoon heeft wel een onderwerp waar hij/zij 'extreem' mee bezig is. Stel je hebt een brandwond opgelopen, dan ligt je focus waarschijnlijk op 'vuur en vlammen'. Stel je hebt een fietsongeluk mee gemaakt, dan ligt je focus op 'het drukke verkeer'. En stel je hebt te maken 'gehad' met een es. Dan ligt je focus misschien wel op 'eten.' Ik denk dat deze mensen dat moeten proberen te accepteren. Wat ook belangrijk is dat je realistisch blijft nadenken over het onderwerp waar jou focus op ligt. Vuur, bijvoorbeeld kan ook heel gezellig zijn bij de open haard, fietsen kan ook voor de lol zijn en eten kan ook lekker zijn. Volgens mij heeft dit ook weer met loslaten te maken. De kunst is om de dingen die je 'obsessief bezig houden' probeert los te laten en je oefent om het 'obsessie/probleem' weer een gewone plek in je leven te geven. Als je dit hebt gedaan zul je jouw focus verzwakken en zal je dus minder bezig zijn met het gene waar jij al die jaren de focus heb opgelegd.

Nu Milou, het is altijd heel raar om een dag mee te maken waarop je weet dat het zoveel jaar geleden is dat .... Misschien helpt het om je goed te beseffen hoe ver je nu bent en dat je het misschien ook weer een stukje kunt afsluiten. Ik wens je heel veel sterkte en succes met alles. Ik denk dat er duizenden mensen heel erg trots op je zijn.

(sorry voor mijn lange bericht)
inez - Zaterdag 2 april 2011 12:26
Echt heel herkenbaar!
Als er woorden vallen als afvallen, mager, eetstoornis etc. dan kan ik het meestal niet laten om toch mee te luisteren of me te bemoeien.
Probeer toch te denken wat je er mee bereikt als je weer zou gaan afvallen, mensen vinden je niet aardiger, mensen zijn vaak 'nieuwsgierig' en daarom lijkt het alsof je meer aandacht krijgt, maar ze vinden jou zoals je bent echt leuker!
I. - Zaterdag 2 april 2011 18:31
@ Milou: ja, 12 jaar klinkt al lang he... Is 't ook wel natuurlijk, ik zou de tijd wel 's willen terugdraaien naar die tijd maar dan geen eetstoornis krijgen. Ben benieuwd hoe mijn leven dan gegaan zou zijn. Ik zit op gezond gewicht, maar ik schommel wel ja. Meer ook dan de gemiddelde vrouw denk ik, omdat ik dus soms weer tijdelijk rotzooi met eten. Die invloeden van buiten (dunne meiden e.d.) weerstaan is nog moeilijk, soms wil ik hééél graag weer dun zijn, maar het leven dat ik nu heb met een leuke baan, een lieve vriend, een druk sociaal leven dat wil ik nooit meer kwijtraken. Dat is echt een hele grote motivatie voor mij! En tuurlijk ben ik wel eens bang voor een terugval, maar ik hoop dat dat nooit meer zal gebeuren.
Maar merk jij zelf verschil met een aantal jaar terug en nu, dat je sterker wordt en je eetstoornis meer aan kan? Bij jou speelt de anorexia toch ook al een behoorlijke tijd?
Milou - Zaterdag 2 april 2011 19:10
@ I.: Ja, zeven jaar geleden werd ik voor het eerst opgenomen. Plus twee maanden ervoor met psychologen en artsen en zo. Maar ik denk dat het al wel een tijd daarvoor al begin te spelen. Iets van twee jaar daarvoor of zo. Dus dat is negen jaar al zoiets... Hmm, best lang ja. Ik vind het wel goed van je dat je, ondanks dat de es best blijft trekken toch redelijk stabiel kan blijven. Ik merk dat ook wel. Qua eten gaat het wel, maar het gewicht en de gedachtes blijven wel sterk aanwezig.

@ Anoniem: mooi gezegd. Best psychologisch. Ik heb alleen niks gezegd over dat het obsessief is. Ik registreer alleen wat ik opmerk. Misschien is het wel obsessief. Nou ja, ik weet het ook niet. Maar iig bedankt voor de goeie tip.
Anoniem - Zaterdag 2 april 2011 20:00
Nee, klopt hoor. Het is misschien ook niet obsessief, maar het valt me wel op dat je dat zo erg bezig houdt.

Misschien heb je wel ervaring gehad met cognitieve gedragstherapie. Dit is specifiek bedoelt om je gedachten's te analyseren. Dit kun je ook zelf thuis oefenen/en jezelf aanleren. Deze tip wil ik ook aan de anderen geven, maar de meeste die ervaring hebben met klinieken hebben hier wel eens van gehoord.

Milou, succes nog met alles.
I. - Zondag 3 april 2011 20:07
@ Milou: zat net nog wat door je dagboek op deze site te bladeren en ik zie dat je al heel wat boeken op je naam hebt staan, wat goed! Ik wil ze zeker 's gaan lezen, ben erg benieuwd!