Ik begin het steeds meer te geloven: dat je geheel eetstoornisvrij kunt worden. In de jaren dat ik zoekende ben om een uitweg te vinden in de gevangenis die anorexia heet, verzamelde ik alle ervaringsverhalen van meiden en jongens met een eetstoornis. 

Soms heb ik momenten gehad waarop ik dacht: Ik kom hier nooit uit. Vooral ook omdat ik het nog niet wilde. Ik durfde 'het' niet los te laten, voor zover dat kan. Ik was bang voor de inmense verandering die een leven zonder eetstoornis met zich mee zou brengen. Ik was als de dood voor een leven zonder- want je eetstoornis vult bijna je hele dag. Wanneer je er fysiek niet mee bezig bent, ben je er wel in je hoofd mee bezig. Ook al is dat zwaar en beklemmend, toch vormt het je tot iemand. Maar wil je zo iemand wel zijn...? Ik begin steeds meer de eetstoornis als een gevangenis te zien. Ik zuig de verhalen van anderen op die beweren dat ze er vanaf zijn. Meiden die in dezelfde kliniek hebben gezeten als ik, die enorm in de eetstoornis zaten toen ik ze leerde kennen. Maar die er min of meer uit zijn geklommen... Op zichzelf zijn gaan wonen, hun leven niet meer lieten beheersen door alles rondom de eetstoornis.

Zo ook een verhaal van een meisje waar ik nog steeds contact mee heb, sinds we allebei zijn ontslagen uit een kliniek. We hebben veel gemaild. Ze ging op zichzelf wonen in de andere kant van Nederland. Het was een grote gok, want ze was graatmager en zat er flink middenin toen ze vertrok.

Het kon twee kanten op gaan. Ze is de goede kant opgegaan. In haar hoofd werd steeds meer ruimte van de eetstoornis ingenomen door nieuwe vrienden, haar studie, het op zichzelf wonen, léuke dingen. Steeds minder ruimte was over voor de eetstoornis. Langzaam maar zeker werd die op de achtergrond geduwd. Totdat ze transformeerde in een stralende, gelukkige, mooie jonge vrouw vol dromen en plannen- met vriend. 

Ik begin er echt steeds meer in te geloven: dat het kán, een leven zonder eetstoornis. Ik denk alleen wel dat je erin moet geloven. Dat je er zelf achter moet staan dat je eruit kan komen. Als je het maar voor de helft gelooft, zal je er ook maar voor de helft vanaf komen. Dat weet ik niet zeker, want ik heb het zelf nog niet meegemaakt. Maar het gaat gebeuren. En ik hoop het jou ook van harte toe.

Ik hoop dat je je vrij vecht uit de beklemming die een eetstoornis heet. Want een leven mét eetstoornis is naar mijn idee niet het leven dat iemand zou moeten lijden- met lange ij. Je kan niet 100% uit het leven halen met een eetstoornis. Je kan niet voor de volle 100% genieten, lol maken, dromen, plannen maken- overal kleeft een randje eetstoornis aan. Dat is wat ik geloof. 

Ik denk wel dat je er klaar voor moet zijn. Op een gegeven moment loop je overal in vast. Op een gegeven moment kom je jezelf tegen (uitzonderingen daar gelaten). Je bent moe, op, na alle jaren vechten tegen en met je eetstoornis. Voor de één gebeurt dat wat sneller dan bij de ander. Net zoals een marathonloper, een tour de france-renner niet eeuwen door kan blijven lopen en fietsen.

Op een gegeven moment schreeuwt hun hoofd, hun lijf: stop! Dit kan zo niet langer. Dit moet veranderen! En als jij met je eetstoornis dat punt hebt bereikt... ben je bereid de laatste eindsprint in te zetten. Juichende mensen zullen je opwachten.

Dolblij kom je over die streep. Want je hebt het gehaald...! De tocht was niet makkelijk, loodzwaar, maar je bent er. Je bent er. En dan begint het leven pas écht, voor de volle 100%.