Mijn imperfecte lichaam

 

Tijdens mijn eetstoornis vond ik mijn lichaam walgelijk. Het was lelijk, dik en vooral niet perfect. Mijn lichaam is sinds mijn herstel veel veranderd, maar de kijk op mijn lichaam is het meest veranderd. Nee, mijn lichaam is verre van perfect, maar het is wel mijn lichaam. Het is een lichaam wat er voor heeft gezorgd dat ik al 21 jaar op deze wereld rond kan lopen. Het is de strijd aangegaan tegen ziektes en heeft ze overwonnen en nu is mijn lichaam voor mij het waardevolste wat ik nu heb.

Ik zie mijn lichaam nu als iets waar ik trots op mag zijn, maar de weg om dit te bereiken was heel lastig. Zeker toen ik tijdens mijn herstel aardig wat kilo’s aankwam. Mijn kleren pasten niet meer en ik moest wennen aan mijn nieuwe lichaam. Ik heb meerdere malen moeten huilen over hoe ik eruit zag en hoe lelijk ik mijzelf vond. Ik zag toen alleen mijn imperfecties, maar niet mijn mooie delen. Als ik nu naar mijn lichaam kijk, zie ik nog steeds mijn imperfecties, maar ik heb nu ze geaccepteerd en van sommigen ben ik zelfs gaan houden. Ik heb erg dun haar, wat er snel uit kan zien als stro. Ik heb ook altijd rode wangen en heb last van striae. Vroeger haatte ik die dingen, maar ik heb ze nu geaccepteerd.

collage ik

Dat ik op die manier naar mijzelf kan kijken is niet helemaal vanzelf gegaan. Het heeft mij heel veel moeite gekost om mijn lichaam te kunnen accepteren zoals hij is. Ik moest het mijzelf echt toestaan om mijzelf weer mooi te vinden. De zelfhaat was een heel belangrijk onderdeel van mijn eetstoornis. Het loslaten vond ik daarom ook heel erg lastig. Ik vroeg me constant af: 'waarom zou ik mijn lichaam mooi moeten vinden? Wat is er mooi aan mijzelf, ik ben veel te dik.' Ik wilde die delen haten, want wie ben ik zonder die haat? 

Mijn lichaam is niet perfect en dat gaat het ook nooit zijn. Ik ga nooit een supermodel worden, maar dat wil ik ook niet zijn. Ten eerste omdat ik weet dat zo’n leefpatroon niet bij mij past, maar ook omdat ik gelukkig ben zoals ik ben. Ik zou graag dunnere benen willen en een minder grote ribbenkast, maar dit hoort nu eenmaal bij mij. Ik kan er niks aan veranderen het is nou eenmaal mijn bouw. Ik werd al heel vroeg geconfronteerd met het feit dat mijn lichaam niet perfect is. Ik kwam vroeg in de puberteit en tijdens mijn groeispurt kreeg ik veel striae op mijn benen en billen. Ik was toen 12 jaar en de striae is bij mij meer dan een jaar blauw geweest. Ik heb ook meerdere malen van klasgenoten de vraag gekregen wat die strepen waren. Ik vond dat heel erg lastig, het benadrukte dat ik anders was dan de rest. Ik werd een vrouw met de imperfecties die er bij horen, terwijl de rest nog een kind was.

In mijn puberteit heb ik veel geschommeld met mijn gewicht. Ik ging van bijna ondergewicht naar net overgewicht en weer terug. Deze gewichtsschommelingen hebben naast een volle kledingkast er ook voor gezorgd dat ik een verkeerd beeld kreeg van mijn lichaam. Ook al was er een groot verschil tussen hoe ik eruit zag met overgewicht en met bijna ondergewicht, ik zag het verschil niet. Ik voelde me op beide momenten net zo dik en mislukt. Als ik nu de foto’s terug kijk, zie ik dat er een groot verschil tussen zat, maar ik was zeker niet dik. Als ik terugkijk voel ik me op beide momenten nog steeds even dik, wat ontzettend raar is. Dat laat echter zien hoe sterk de eetstoornis toen in mijn hoofd was.

Mijn lichaam verdient alleen zoveel meer dan beoordeeld te worden op de buitenkant. Mijn lichaam zorgt er al 21 jaar voor dat ik kan doen wat ik wil. Het heeft keer op keer gevochten om beter te worden en al heel veel doorstaan. Ik heb tijdens mijn middelbare school pfeiffer gehad, een jaar later kreeg ik problemen met mijn schildklier en daarnaast heb ik ook nog meerdere malen blessures gehad aan mijn knie. Mijn lichaam heeft dat allemaal overwonnen en zichzelf hersteld. Het heeft hard gevochten om weer beter te worden. Daar ben ik ontzettend blij mee, maar in plaats van dat ik goed voor mijn lichaam ging zorgen, ontwikkelde ik een eetstoornis. Dit is iets wat ik heel erg lastig vond om mee om te gaan. Hoe kon ik zo met mijn lichaam omgaan, dat zoveel doorstaan heeft en zo hard gevochten heeft?

quote

In mijn herstelperiode heb ik hier ook even bij stil gestaan, het was voor mij niet het belangrijkste onderdeel, maar het was wel erg waardevol om daarbij stil te staan. Ik heb nu geleerd voorzichtig met mijn lichaam te zijn en om heel erg dankbaar te zijn met mijn lichamelijke maar zeker ook psychische gezondheid. Ik neem het nu niet meer voor lief. Ik ben nu ook van de meeste imperfecties gaan houden. Natuurlijk zijn er dingen die ik niet zo mooi vind aan mijzelf. Zo heb ik ontzettend lelijke voeten, ze hebben een hoge wreef, zijn breed en mijn tenen staan ontzettend schreef. Ik denk niet dat ik ooit van mijn voeten kan gaan houden, maar ik heb ze wel geaccepteerd. Ze horen bij mij en ik vind ze soms best wel grappig, maar ik kan er nog steeds van balen wanneer ik sommige mooie zomerschoenen niet pas.

Hoewel ik mijn lichaam nu volledig geaccepteerd heb, pas ik ook dingen aan mijn lichaam aan. Zo epileer ik regelmatig mijn wenkbrauwen en blondeer ik met regelmaat mijn haar. Ik heb afgelopen jaar ook mijn ogen laten laseren. Daar is helemaal niks mis mee. Ik doe dit omdat ik dit zelf fijn vind en niet omdat de eetstoornis of het schoonheidsideaal dit van mij verlangt. Ik verstop me niet meer in te grote kleren of achter een dikke laag make-up. Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik wil doen en dat is iets waar ik heel trots op ben. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen bereiken.

Ik hoop dat ik jullie met deze blog heb kunnen motiveren om weer van jezelf te gaan houden. Ik vond niks zo vervelend aan mijn eetstoornis als de zelfhaat. Het is een gruwelijk gevecht tegen jezelf en ik gun het niemand van jullie toe. Ik ben zo blij dat ik mijzelf nu weer accepteer. Ik weet zeker dat jullie dat ook kunnen bereiken! Geef niet op, je kan zoveel meer dan je nu denkt!

Liefs, Jasmijn

 

 Fotografie: Kimmah0ney

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

m - Woensdag 31 mei 2017 11:03
❤❤❤❤
Odette - Woensdag 31 mei 2017 11:46
Mooie blog Jasmijn! Hoopgevend.
L - Woensdag 31 mei 2017 11:51
Dit maakt me hoopvol
loslatend - Woensdag 31 mei 2017 14:18
Hoe kun je de zelfhaat afleren?
muus83 - Woensdag 31 mei 2017 16:29
Maar hoe doe je dat?! Jezelf/ je lichaam accepteren? Dit is iets waar ik al zolang mee worstel en wat mijn herstel, ookal ben ik een heel eind, heel erg in de weg staat!
Erna - Donderdag 1 juni 2017 03:18
Ik heb geleeerd om van mijn lichaam te houden juist door alle lichamelijke pijnen die ik heb gehad en nog heb.Ik leerde daardoor BEGRIP te hebben voor mijn lichaam, ernaar te luisteren. Ook kreeg ik meee begrip voor mijzelf en hoe ik functioneer door naar mijn lichaam te kijken en erbij stil te staan wat het mij zeggen wilde.

Wil je een oppervlakkige relatie met je lichaam gebaseerd op uiterlijkheden en status etc. of wil je een diepe relatie met veel waardevolle ervaringen ,compassie, liefde, respect, trouw... enz
Je hebt zelf de keuze, niemand bepaalt dat voor je, dat doe je helemaal zelf. Waar een wil is is een weg.




B. - Donderdag 1 juni 2017 14:07
Goede blog hoor maar is die buik-foto echt noodzakelijk? Er is helemaal niets mis met wat ik op de foto zie etc. echt niet, maar dit soort buik-foto's worden ook massaal geplaatst op pro-ana forums. Kies dan voor een vakantie foto.
X - Donderdag 1 juni 2017 16:06
Het is maar een buik.
bellefleur - Donderdag 1 juni 2017 18:55
Volgens mij gaat de buik-foto om de striae, niet op de vorm of omvang. Alleen is (door de kwaliteit van de foto) de striae niet zo zichtbaar.