Mijn naam is Anneroos en in december schreef ik al eerder een blog voor proud2bme. Hierin vertelde ik over een reis die ik naar de Filipijnen zou maken, en wat de uitdagingen daarvan kunnen zijn als je een eetstoornis achtergrond hebt. En een uitdaging was het zeker, want ondanks dat ik geweldige ervaringen heb opgedaan, heb ik een enorme reality check gehad en inzichten opgedaan die ik jullie niet wilde onthouden...

In totaal heb ik bijna zes weken in de Filipijnen gezeten, de eerste maand in het teken van mijn studie en de laatste twee weken backpacken op het eiland Coron, samen met een studiegenoot. Althans, dat was de bedoeling, ware het niet dat er iets goed mis ging.

Toen we aankwamen in het eerste hostel waar we zouden verblijven, raadde de dame van de receptie ons aan een motor of scooter te huren om het eiland te verkennen, aangezien het nog best flinke afstanden waren. Ondanks het feit dat ik liever was gaan fietsen, wilde ik wel het maximale uit deze ervaring halen en hebben we samen besloten een scooter te huren. Mijn studiegenoot reed en met mij achterop gingen we gelijk de volgende dag op pad. Maar laat ik jullie alvast waarschuwen, het verkeer in de Filipijnen kan verraderlijk zijn en de wegen zijn niet zo netjes onderhouden als hier in Nederland. Terwijl we over het eiland reden kregen we de smaak flink te pakken en begon mijn studiegenoot steeds harder te rijden. Alhoewel ik dit best wel spannend vond, wilde ik ook stoer zijn en genieten van de wind in mijn haren.

Totdat we bij een brug kwamen met een scherpe bocht naar links aan het einde. Pas op vijftig meter afstand zagen we dat het asfalt abrupt ophield en plaats maakte voor een grindweggetje, maar toen was het al te laat, de scooter gleed onderuit en voor ik het wist was ik in een ongeluk verzeild geraakt... Gelukkig waren de fysieke gevolgen niet levensbedreigend, maar psychologisch gezien zat ik er wel helemaal doorheen. Opeens zit je daar dan, op meer dan 10 000 km afstand van huis op een bank met een verbonden been, niet in staat ook maar iets te doen behalve een beetje voor je uitstaren. Ik geloof dat ik tijdens mijn twee weken backpacken meer tv heb gekeken dan ik normaal gesproken in een jaar doe. Zo had ik me mijn vakantie helaas niet voorgesteld, maar ik heb er wel heel veel van geleerd.

Ineens kon ik inzien dat ondanks dat ik dacht geen last meer te hebben van mijn eetstoornis, ik de onaantastbaarheid van mijn lichaam blijkbaar nog steeds erg overschat. Als je opeens geforceerd bent op je plek te blijven omdat je lichaam simpelweg niet tot meer in staat is, besefte ik me ineens dat ik misschien toch af en toe wat meer waardering moet hebben voor wat mijn lijf normaal gesproken allemaal voor me doet, terwijl ik dit maar voor vanzelfsprekend houdt...

Dus lieve lezers van proud, ik wil jullie op het hart drukken af en toe eens stil te staan bij de dingen die je lichaam dag in dag uit voor je doet. Het is je harnas en doet zijn best je te beschermen, ondanks dat het in sommige gevallen misschien aan mag voelen als een gevangenis. Maar onthoud goed, het is niet van staal en het is onvervangbaar, dus probeer er ook een beetje zuinig op te zijn!