"Als ik 21 ben, ben ik echt volwassen en dus een vrouw." Inmiddels ben ik de 21 allang gepasseerd en voel ik me nog steeds een meisje. Als puber had ik echt het beeld dat ik op mijn 21e echt een vrouw zou zijn omdat dat als volwassen leeftijd wordt gezien en omdat het nog zo ver weg leek. Ik ben een stuk volwassener geworden als ik mezelf vergelijk met toen ik 16 jaar was, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik nog steeds hetzelfde meisje in plaats van een volwassen vrouw. Dit heeft denk ik voor een groot deel te maken met mijn uiterlijk. Ik heb er altijd al jong uitgezien en dit is niet veranderd naarmate ik ouder werd.

Als kind had ik er nooit zo'n last van, maar naarmate ik ouder werd, besefte ik steeds meer dat ik er jonger uitzag dan ik daadwerkelijk was. Op de middelbare school werd dit een puntje van onzekerheid. Ondanks dat ik mij goed ontwikkelde, had ik een jonger uiterlijk dan veel leeftijdsgenootjes. Wanneer mijn leeftijd ter sprake kwam werd al snel gereageerd met woorden als: 'zo, ik had je veel jonger geschat' of 'je ziet er veel jonger uit' of 'zo oud al? Je lijkt jonger dan mijn zusje'.

Het feit dat ik was blijven zitten op de basisschool hielp niet mee. Daardoor was ik een jaar ouder dan mijn meeste klasgenootjes maar dit was qua uiterlijk in ieder geval niet te merken. Ik heb regelmatig het gevoel gehad dat ik mij moest bewijzen omdat ik voelde dat ik niet altijd direct serieus genomen werd omdat ik er jong uit zag. Dit begon overigens al op jonge leeftijd toen ik met mijn zus en haar vriendinnen mee wilde spelen maar ik eigenlijk nog iets te klein was daarvoor. Ik deed enorm m'n best om het niveau aan te kunnen terwijl sommige dingen echt nog te hoog gegrepen waren. In dit geval was het leeftijdsverschil en de ontwikkeling die hierbij hoort wel de oorzaak. Ik wilde zo graag en probeerde constant te bewijzen dat ik wel groot en oud genoeg was.

Ik ben volwassen, maar wordt gezien als meisje
Inmiddels ben ik 27 jaar en ben ik op een leeftijd gekomen waarop het kopen van een huis en het krijgen van kinderen als 'normaal' gezien wordt. Ik ben allang geen tienermoeder meer als ik nu een kind krijg en dit is misschien wel de perfecte leeftijd om een gezin te stichten. Ik ben volwassen en zo voel ik mij ook. Ik zorg voor mijzelf, ben al een aantal jaar aan het werk, ik heb een studie afgerond en ben zelfs al stiefmoeder. Toch voelt het niet altijd zo en voel ik mij soms nog steeds dat jonge meisje van vroeger. Ik ben niet bang voor verantwoordelijkheid en zelf de eindjes aan elkaar moeten knopen. In dat opzicht heb ik het kind wel achter mij gelaten, maar toch denk ik ergens ook wel dat dit nooit helemaal weggaat en dat dat er ook bij hoort. Dat iedereen nog wel een kind in zich heeft op de een of andere manier.

Ik weet dat ik er jonger uit zie en dat ik niet de enige ben die dit opmerkt. Ook door mijn omgeving wordt dit opgemerkt en vaak zorgt dit niet voor problemen en is het ook niet vervelend, maar in sommige gevallen wel. Toen ik net afgestudeerd was, was ik 23 jaar. Ik keek enorm uit naar het werkende leven en tegelijkertijd was ik ook wel benieuwd waar ik terecht zou komen. Ik was bang dat mensen mij op basis van mijn jonge uiterlijk misschien niet serieus zouden nemen en allerlei eigenschappen zouden toeschrijven aan mijn uiterlijk, die hoorde bij 'jong zijn' en niet bij wie ik daadwerkelijk was.

Ik liep tijdens mijn opleiding stage in de psychiatrische thuiszorg en bezocht cliënten dus in de thuissituatie. Ik gaf ondersteuning bij een bepaalde hulpvraag en voerde een deel van het behandelplan uit. Ik kwam daar, als 21 jarige om volwassene die waarschijnlijk veel meer levenservaring hadden dan ik, te helpen. Ik was wel een beetje bang voor de weerstand die dit misschien zou opleveren omdat ik al jong was, maar er ook nog eens uitzag als 16 jarige. In eerste instantie leken sommige clienten wel verbaast, maar het eerste huisbezoek kreeg ik in alle gevallen eigenlijk het volledige vertrouwen. Een cliënt gaf ook aan dat ik er jong uitzag, maar dat dat beeld direct verdween op het moment dat ik begon te praten en hij zag dat ik wist waar ik het over had. Dat maakte mij voor hem volwassen. Dit is iets wat ik mee heb genomen en wat ik mij nog volledig herinner. Dit heeft mij ook een stuk zekerder gemaakt. Ik weet wel dat ik volwassen ben en mijn steentje kan bijdragen, maar door mijn jonge uiterlijk werd ik hier soms wat onzeker door. Ik heb nu ervaren dat ik dat niet alleen zelf zie en voel, maar dat anderen dit ook kunnen zien.

Je minder serieus genomen voelen
Soms heb ik nog steeds wel het gevoel dat ik iets moet compenseren omdat ik er nou eenmaal jonger uit zie dan 27. Het lijkt alsof ik mezelf dan nog meer moet bewijzen dan ik al doe en dat wat ik doe niet altijd genoeg is. Laatst sprak ik met een man over iets waar ik toevallig veel ervaring mee had en op gegeven moment zei hij: 'haha, jij komt pas net kijken'. Blijkbaar had ik niet het recht om daar iets over te zeggen omdat ik daar nog niks van wist. Toen uiteindelijk voor hem duidelijk werd dat ik toch niet zo jong was en zelf al behoorlijk wat heb meegemaakt, schrok hij wel een beetje.

Het is soms vervelend om te merken dat je moet compenseren voor dingen waar je niks aan kan doen, maar het is nou eenmaal zo. Gelukkig ben ik hierin niet de enige en zien veel van mijn vriendinnen er ook jonger uit dan dat ze zijn. Tegelijkertijd vind ik ook van mijzelf dat ik niet zo moet zeuren. Er is altijd wel wat namelijk. De ene ziet er jonger uit en de andere ouder en dat is ook niet altijd fijn. Als ik de 40 gepasseerd ben, ben ik waarschijnlijk blij dat ik er dan waarschijnlijk nog steeds jonger uit zie.

Eh... mevrouw?
Ik ga inmiddels steeds meer wennen aan het feit dat er ook mensen zijn die me op het eerste gezicht wel als volwassene zien en benaderen. Laatst vroeg iemand aan mij of ik een gezin had. Deze vraag had ik nooit eerder gekregen en ik was ook enorm verrast. Verder voelde het voorheen een beetje onwennig als kinderen 'mevrouw' tegen me zeiden en inmiddels ben ik daar wel aan gewend. In de ogen van een kind ben je al snel groot en volwassen en als kind had ik mezelf nu ook 'mevrouw' genoemd.

Verder heb ik dit ook niet alleen bij mijzelf, dat ik mezelf soms nog een meisje vind als ik in de spiegel kijk of foto's terug zie. Dit heb ik ook bij sommige mensen uit mijn omgeving en mensen die ik jonger schat maar soms ook helemaal niet ken. Veel van mijn vriendinnen zien er ook nog jong uit en zal ik net als mijzelf eerder als meisje beschrijven dan als vrouw. Dit heeft ook te maken met het beeld dat ik daarvan heb denk ik. Het gekke is, dat 'meisje' in dit geval niet hetzelfde betekent als 'kind zijn'. Ik zie mijzelf en mijn vriendinnen niet meer als kind, maar als jong volwassene. Meisje en volwassene zijn, kunnen in mijn beeldvorming blijkbaar naast elkaar bestaan. Het feit dat velen van hen inmiddels het werkende leven in zijn gegaan, een langdurige relatie hebben, op zichzelf wonen en zichzelf onderhouden helpt hier wel bij.

Ergens vind ik het ook heel mooi om de verschillen tussen mensen te zien. Er zijn heel wat mensen van 27 die er een stuk ouder uit zien dan ik en zo zijn er ook heel veel die er net als ik wat jonger uitzien. Daar is niets mis mee en laat alleen maar zien hoe divers de wereld is waar we in leven. Ik heb me er inmiddels wel bij neergelegd, ondanks dat het soms lastig is. Gelukkig zijn er heel wat manieren om er ook wat ouder uit te zien en kun je met kleding, je kapsel en make-up maar ook met de manier waarop je jezelf presenteert heel ver komen.

Fotografie: Daniel M Viero 

Hoe zit dit bij jou? Zie jij er jonger of juist ouder uit dan dat je daadwerkelijk bent?