Putjes in mijn benen. Ineens zag ik ze. Ik zat op een stoel in een korte broek en naast mij hing een spiegel in de woonkamer bij een vriendin thuis. Ik had een stukje taart op een schoteltje in mijn handen. Mijn vriendin was jarig en ik kwam op visite. Het was zomer, ik droeg een korte broek, waar ik toen de rest van de middag spijt van heb gehad. Ik had cellulitis op mijn bovenbenen en ik schaamde me kapot en had spontaan geen trek meer in taart.

Mijn bovenbeen is niet de enige plek geweest waar ik cellulitis begon op te merken. Toen ik tijdens het herstellen van mijn eetstoornis flink wat kilo's aankwam in gewicht, ontstonden de lichte putjes ook op mijn buik en de achterkant van mijn bovenarmen. Ik had geen overgewicht, maar toch putjes en ik dacht dat dit enkel te maken had met ‘te dik zijn'. Het maakte me bang, ik voelde me lelijk en vet. Het getal op de weegschaal was zichtbaar verschrikkelijk in de spiegel, in mijn ogen. Ik wilde beter worden en die eetstoornis verslaan, maar ik wilde me niet dik voelen!

Inmiddels zou ik niet meer precies weten waar ik wel of geen putjes in mijn benen of billen heb. Op mijn buik is het verdwenen, toen mijn lichaam langzaam in de loop van de jaren in balans kwam na mijn eetstoornis. Op mijn billen en bovenbenen zal het denk ik wel blijven. Ik ben inmiddels niet meer die tiener die het voor het eerst ontdekte, dus kan het mede vanwege de naderende 30 ook wel accepteren. Maar zoals je weet heb ik veel meer gedaan om me neer te leggen bij het feit dat mijn lichaam niet is wat je tegenwoordig op Fitspo accounts ziet en weet je ook dat ik mij daar ook helemaal niet meer rot over voel.

MAAR HOE HEB JE DAT DAN GEDAAN? Is een vraag die ik dan steeds weer kreeg. Op dit moment is dat vooral met liefde naar mezelf kijken en niet met haat. Dus niet kijken naar die love handles of putjes die nu eenmaal soms door een vetlaagje onder de huid wordt gevormd, maar kijken naar het totaalplaatje, de mooie delen van mijn lichaam of mezelf zo kleden, dat ik me goed voel in mijn lijf. Klinkt simpel en dat is het tegenwoordig ook. Om uit te leggen hoe ik van mijn cellulitis-haat af ben gekomen, moest ik inderdaad dieper gaan.

Er waren praktische dingen die ik leerde te doen vanuit therapie, zoals mezelf aan leren raken. Eerst met een washandje of spons onder de douche, tijdens het wassen. Later met blote handen en lekker ruikend zeepsop en de stapjes daarna gingen over lichaamsdelen insmeren met bodylotion of een massage boeken en ondergaan. Praktische dingen die ik vooral bij PMT besprak en evalueerde.

Los van het praktische stuk, denk ik dat ik vooral ben gegroeid op mentaal gebied. Ik wist heel slecht met mijn emoties om te gaan, voordat ik een eetstoornis kreeg en door allerlei gebeurtenissen en mijn eigen karaktereigenschappen, liep ik vast in een ontzettend hardnekkige eetstoornis. Een eetstoornis waarbij ik uren, dagen en nachten bezig was met eten, afvallen, compenseren, destructief denken en haat-gedachtes over mijn lichaam, de putjes in mijn benen en mijn gewicht.

Door veel therapie te volgen, gericht op eetstoornissen, maar vooral op alles wat daar achter verstopt lag in mijn leven, kwam mijn leven stukje bij beetje in balans. Ik leerde mezelf kennen, voor mezelf zorgen, mezelf begrijpen en omgaan met de uitdagingen in het leven. Grote en kleine. Met veel vallen en opstaan, kwam de focus in het leven steeds meer te liggen op waar het echt om gaat in het leven; Liefde, compassie, zorg en aandacht. Hoe beter ik werd in de focus leggen op die dingen, hoe minder ik die eetstoornis nodig had.

Haat aan cellulitis werd niet meer zo belangrijk. Ik besteedde mijn aandacht liever een een potje mindfulness, een goed gesprek met vrienden, een flink stuk schrijven in mijn dagboek of huilen aan de telefoon met iemand die ik alles inmiddels had uitgelegd. Ik had geleerd dat ik er met een andere weg, ook kon komen; bij rust en acceptatie, dan door er hardhandig en eetgestoord wat aan te gaan veranderen omdat ik eigenlijk mezelf als persoon niet kon accepteren of niet waardeerde.

Ik kon er namelijk ook voor kiezen om naar de drogist te gaan en crème te kopen tegen die verrekte lelijke putjes in mijn benen. Ik kon er voor kiezen om me mee te laten sleuren in de 'veilige' hel van afvallen, angsten voor eten en weer in zijn achteruit gaan, recht mijn eetstoornis in. Maar ik kon er ook voor kiezen dit walgelijke gevoel er te laten zijn, voordat ik er wat aan ging doen en er doorheen te gaan. Naar de putjes te kijken, zonder ze pijnlijk te knijpen of mijn lichaamsdelen uit te schelden.

Inmiddels vind ik die putjes in mijn benen niet het mooiste aan mijn lijf. Maar he, ik ben wel van mijn walgelijk nare eetstoornis af en meer in balans dan toen ik daar nog in zat. Ik heb mijn leven terug. Ik kan lachen en net zo hard huilen, zonder het beiden weg te stoppen. En ja, ik heb striae op mijn billen en cellulitis op mijn dijen. Als ik zit, rolt er een rolletjes over mijn broek en ik draag bewust geen strak ondergoed, omdat ik dan een beetje love handles krijg. Ik ben slank, heb een gezond gewicht, maar geen afgetrainde buik, billen of dijen. Daar heb ik gewoon echt geen zin meer in, na die ellendige eetstoornis.

Er zijn heel veel vrouwen met putjes in hun benen, de meeste hebben er ‘last' van. Ik hoop vooral dat die vrouwen het kunnen leren zien als iets wat gewoon bij een vrouwenlichaam hoort, net zoals die andere vormen die in de media of fitte wereld gezien worden als fout, zoals een klein buikje, love handles, striae of een paar kilo meer dan ultra slank. Als jij gewoon een gezond BMI hebt, hoef je jezelf niet suf te trainen als je daar geen plezier aan beleeft. Je hoeft geen ongezonde, chemische crèmes te smeren om die putjes te verminderen en je hoeft je al helemaal niet dood ongelukkig te voelen, omdat je buitenkant niet perfect is.

Laten we, ook deze zomer weer, voor een uitdaging gaan met z'n allen. Of je nu blij bent met je lichaam, hier en daar nog ontevreden of onzeker of nog barst van de zelfhaat. Deze zomer mag ook jij je kleden zoals je wilt en de uitdaging aan gaan om putjes, streepjes, rolletjes en vormen te accepteren. Je hoeft ze niet meteen prachtig te vinden, maar laat het er zijn. Dit is je lichaam. Je buitenkant. Zorg dat je aandacht uitgaat naar die binnenkant en dat je daarin investeert. Pas als jij je innerlijke, emotionele leven kunt leren accepteren, kun je dat ook stap voor stap met je buitenkantje.

Ik hoop dat mijn boodschap over putjes in je billen en benen duidelijk is. Voor mij in ieder geval wel. Tijd voor mijn bikini en een paar baantjes in het zwembad, waarbij ik nadenk over leuke dingen in het leven, of belangrijke uitdagingen, in plaats van me schaam of suf pieker over het trillen van mijn billen als ik naar het zwembad loop, zoals ik vroeger deed tijdens mijn eetstoornis.

Ik dacht ook dat ik het niet kon, maar het kan veranderen. Ga er aan staan en daag jezelf uit!

♥

Fotografie: Jorah Mormont, Gritty Film