Het vasthouden van je eigen, kleine wondertje. Het is als een droom die uitkomt voor vrouwen die net zijn bevallen, maar wat je niet vaak te zien krijgt is wat een zwangerschap en bevalling nou eigenlijk doet met je lichaam en geest. Kilo's hormonen, uitgelubberde buiken, ingescheurde geslachtsdelen, bloed, littekens, striae, pijn. Het dragen en baren van een kind kan behoorlijk wat doen met je lichaam.

"Irene, ik moet je wat vertellen!" Met een enorme, stralende lach op haar gezicht slaat m'n vriendin haar lange jas open en vol verwondering kijk ik naar de dikke buik die daar onder vandaag komt. Ik maak een sprongetje in de lucht. "Waaat! Wauw zeg! Dat had ik niet zien aankomen. Wat fijn voor jullie. Gefeliciteerd!!! Dus dáárom dronk je geen alcohol meer!" Ze knipoogt naar mee. Ik had helemaal niks door. Ik word er helemaal emotioneel van. Wat ben ik blij voor haar en wat lijkt het me mooi om ooit moeder te worden.

Ik ben er de komende paar jaar zeker nog niet aan toe, maar toch speel ik wel eens met de gedachte dat ik ooit kinderen zou willen. Nu ik wat ouder word zie ik steeds vaker vriendinnen en kennissen van me zwanger worden. Ik kan me dan oprecht zo gelukkig voelen voor iemand, maar ik krijg ook mee dat zwangerschap een andere kant heeft waar m'n vriendinnen het in ieder geval nog best wel eens lastig mee hebben.

Het is misschien ook niet zo gek dat ze dat lastig vinden. In tijdschriften en op social media lees je voornamelijk dat celebrities en modellen in een mum van tijd weer een strak lichaam hebben en bijna direct weer aan het werk gaan na hun zwangerschap. In de realiteit is dit vaak heel anders, maar dit wordt niet zo veel gedeeld. Dit is immers 'maar de gewone mens'. Precies, de gewone mens. Zoals de meeste van ons. Is het niet veel logischer om ons daar aan te meten? Als je jezelf al ergens aan zou moeten willen meten natuurlijk. We bewandelen immers allemaal ons eigen pad.

Toch blijkt de behoefte daar te zijn en dat snap ik ook wel. Het is nu eenmaal zo dat veel van ons op social media zitten en dan lijk je er niet onderuit te komen. Ik weet hoe het is om onzeker te zijn over je lichaam. Bewust worden van de realiteit in plaats van je doodstaren op zogenaamde perfecte plaatjes die volkomen onrealistisch zijn kan echt helpend zijn. Toen ik laatst een kennis van mij haar post-bevalling buik zag delen onder de hashtag #takebackpostpatrum kon ik het niet laten om even te kijken wat dat inhield.

Deze kennis volg ik op Instagram. Ze is blogger en ze laat veel mooie momenten zien uit haar leven met haar pasgeboren wondertje. Ik vind dit heel mooi om te zien, maar ik vind het ook heel prettig dat ze de andere kant van het verhaal laat zien. De extreme vermoeidheid, de emotionele buien, maar ook haar veranderende lichaam. Een kind baren doet is mooi en bijzonder, maar het doet ook pijn en het kan zwaar zijn. Ze is niet de enige die hier zo eerlijk in is. Er is zelfs een heel instagram account ontstaan die berichten deelt met de hashtag #takebackpostapatrum. Dit account staat vol met prachtige, mooie en eerlijke moederlichamen. Wel zijn dit veel van de extremere gevallen. Het laat niet bij iedereen zo veel tekenen achter op het lichaam, dat zie je gelukkig ook op sommige foto's. Bij dit soort acties ligt het gevaar op de loer dat je juist weer extreem de andere kant op gaat kijken, maar het is heel mooi om te zien dat vrouwen hier zo open over zijn op dit account.

Zelf heb ik (voorlopig nog) geen kinderen, maar ook voor iemand die geen kinderen heeft vind ik dit ontzettend inspirerend. Het laat zien dat een lichaam zo veel meer is dan slechts een uiterlijk vertoon. Het heeft een functie. Het laat ons bewegen, het laat ons leven, het baart nieuw leven en het kan liefde geven, ontvangen en creëren. Ons lichaam verbindt ons. Juist die zogenaamde inperfecties zijn in mijn ogen perfect en raken mij diep in mijn hart. Het leven is niet 'smooth' en perfect. Het leven is rauw en krachtig. Dat mogen we best wat meer omarmen, al is het soms een zware last. Ik vind het mooi om te zien waar mensen allemaal doorheen kunnen gaan, waar we toe in instaat zijn en nog mooier om te zien wat voor een liefde je daar dan voor terugkrijgt. Wat zijn mensen toch ontzettend mooi en bijzonder. Dat maakt de oneffenheden niet minder oneffen, maar het is belangrijk dit te koesteren.

♥