Op maandag 14 september is er een themachat speciaal voor ouders waarbij Lotte samen met haar moeder in de chat aanwezig zijn. In de chat wordt naar het verhaal van u als ouder geluisterd, er kunnen vragen gesteld worden en situaties worden besproken. Ook als ouder ben je niet alleen in het proces.

Het kan een opluchting zijn om hen de vragen te kunnen stellen waarover je kind gesloten lijkt of is. Lotte en haar moeder hebben geen oplossingen, maar kunnen wel informatie en adviezen geven. Zij vertellen openlijk over hun eigen ervaringen. Door je ervaringen te delen met andere ouders, merk je dat je niet alleen staat met je gevoelens.

Ik denk, mijn moeder denkt...

Ik denk: shit, een site over Anorexia op de iPad, wie heeft er nou weer op die site gezeten? Waarom zitten ze op die site? Mijn moeder denkt: ik wil nog meer informatie, ik begrijp het niet. Ik kan niet genoeg gevoed worden met informatie in deze onbegrijpelijke ziekte.

Ik denk: morgen moet ik wegen. Ik heb niet genoeg gegeten deze week, zou ik afgevallen zijn? Dadelijk worden mama en papa boos als ik ben afgevallen. Misschien moet ik nu gewoon nog heel veel eten, dan ben ik morgen misschien niet afgevallen!

Mijn moeder denkt: morgen gaat ze wegen. Ik hoop ontzettend dat ze is aangekomen. Het helpt niet meer om nu zoveel te eten.

Ik denk: help! Wat moet ik doen, mama weet dat ik gelogen heb over mijn gewicht. Ze is boos en ze huilt. Hoe gaat dit ooit nog goed komen. Ik ga voor altijd goed eten! En nooit meer sporten! Echt nooit meer...

Mijn moeder denkt: waar eindigt dit. Hoe moet dit verder? Wie biedt echte hulp.

Ik denk op weg in de auto naar de kliniek: de rit gaat gelukkig sneller dan gedacht. Stilzitten is moeilijk en ik heb een houten reet. Terwijl de stoel eigenlijk best zacht is. Het weer had wel beter gemogen, alhoewel er hier en daar wel blauwe plekken ontstaan. Het is natuurlijk ook pas net licht. De weerman zegt dat er misschien mist komt maar dat heb ik nog niet gezien. Raar om te bedenken dat als ik nu ‘het weer' kijk, ik naar een ander wolkje moet gaan kijken. Dat wordt wel wennen, maar natuurlijk ga ik ook nog kijken naar mijn eigen wolkje. Ik ben benieuwd naar tot hoe laat mama en papa blijven, het programma staat maar tot de lunch. Maar zouden ze dan weg worden gestuurd ofzo? Op dit moment zie ik overal naar uit maar tegelijkertijd overal tegenop. Hoe zou vanavond zijn?

Mijn moeder denkt op weg in de auto naar de kliniek: ik ben ontzettend benieuwd welke mensen we daar aantreffen. En of ik mijn dochter daar met een gerust hart achter kan laten. En als dat het geval is, ga ik uitrusten, uitrusten, uitrusten. En geef ik het even helemaal over.

Ik denkt nu: heerlijk dat het nu zo goed met mij gaat. Lekker op kamers wonen, misschien wel een reis maken. Je weet niet hoe het gaat lopen. Het maakt ook niet uit, ik voel me fijn en dat is het belangrijkste. Ik ben trots als ik terug kijk naar wat ik de afgelopen jaren heb overwonnen.

Mijn moeder denkt nu: ik vind het heerlijk om te merken dat ik de verantwoordelijkheid helemaal bij mijn dochter kan laten. Dat ik zie dat ze de verantwoordelijkheid helemaal dragen kan. En dan nog heb ik af en toe mijn bemoeienis en bezorgdheden maar dat zijn maar fracties van wat het geweest is en gaan nu helemaal niet meer over eten, ik vertrouw er op.

Maandagavond 14 september 19:00 - 21:00 uur