Ik ben een digibeet. Ik zie nog het ongeloof op de gezichten van mijn vrienden. Na talloze pogingen van hun zijde om mij op Facebook te krijgen, een Hyves pagina te laten openen of te gaan Whatsappen, ging uitgerekend ik bloggen. 

Soms voel ik me zo oud als ik zie hoe mijn jongste als vanzelfsprekend met zijn vinger over het schermpje van mijn iPhone schuift om Angrybirds te vinden en het hem ook nog lukt. Ik kan dan ook volledig begrijpen dat ouders het niet doorhebben wat hun kinderen allemaal uitspoken op internet, dat jongeren last hebben van cyperpesten en dat er oneigenlijke dingen gebeuren op msn. En ik kan me al helemaal voorstellen dat je mist dat je kind wellicht Pro-Ana sites bezoekt, laat staan dat je door hebt hoe gevaarlijk de informatie is die op die sites staat.

Ik heb een aantal jaar geleden enkele Pro-Ana websites bezocht, gewoon omdat ik benieuwd was wat er op die sites gebeurde en het schokte me om te zien hoe iets, dat ik zelf ervaar als een ernstige ziekte, werd verheerlijkt. Ik zag foto's langskomen die me raakten doordat je zag dat er heel veel moeite gedaan was om een mooie foto te maken waarop te zien was hoe mager iemand was en tegelijkertijd was het heel confronterend om die uitgemergelde lichamen te zien.

Ook de aansporingen onderling over hoe je volhoudt om niet te eten of wat je allemaal kunt doen om je ouders te misleiden, schokten mij. Wanneer ouders weten of sterk vermoeden dat hun dochter op zulke sites informatie zoekt, dan raad ik ze aan om zelf ook te gaan kijken. Het maakt zo duidelijk hoe ernstig een eetstoornis is. Ik vraag ze om met hun kind te overleggen of die hen mee wil nemen op een virtuele toer door zo'n site zodat ze samen kunnen ervaren hoe groot het verschil in belevingswereld is. Maar dat kan alleen als degene die de eetstoornis heeft, ook bereid is om te horen dat ouders zich zorgen maken.

Ouders willen vaak maar 1 ding doen: internet plat, een filter erop zodat alleen nog computerspelletjes gespeeld kunnen worden of er wordt 100% toezicht gehouden. Nu is een toezichthoudend programma natuurlijk helemaal niet slecht, afhankelijk van de leeftijd. Er is ook niets mis mee om je kind te leren veilig te surfen, net zoals je ze verkeersveilig maakt. Maar ook daarin moet je ze een keer zelfstandig laten gaan en als jij het plat legt, dan is er ook internet op mobiel, school of bibliotheek. Het is natuurlijk wel goed om grenzen te stellen, regels te bepalen, net als je doet bij het drinken van alcohol en het roken van sigaretten. Maar blijf met elkaar in gesprek.

Ik krijg ook vaak de vraag of Proud2Bme.nl dan wel "veilig" is omdat het ook allemaal over beauty, lichaam, eten, eetstoornissen gaat en of het dan wel goed is dat hun dochter daar zo actief is. Ouders gaan niet snel naar Proud2Bme is me opgevallen. Ze voelen het als inbreuk maken op de privacy van hun kind en willen dat hun kinderen zich veilig voelen in deze omgeving. Ze weten dus eigenlijk vaak ook niet precies wat Proud2Bme inhoudt. Ze kennen vooral de term en de homepage en vinden het veilig omdat het verbonden is aan een centrum voor Eetstoornissen.

Ik vind het ouders sieren die dit voor elkaar krijgen: Niet te gaan kijken terwijl je je aan de andere kant ontzettende zorgen maakt. Dus leg ik de forumregels uit aan ouders en ook dat het mij opvalt dat de moderators hier heel streng in zijn. Ik raad ze ook aan om de huisregels eens te lezen, omdat daarin heel duidelijk wordt wat het beleid van Proud2Bme is en ik verwijs ze naar proud2bparents.nl.

Eén van de zorgen van ouders is dat hun dochter of zoon zoveel heeft met Proud2Bme en andere leden, dat ze het niet meer los kunnen laten. Er heerst een overtuiging (in ieder geval bij ouders) dat je alleen op Proud2Bme mag komen als je nog een actieve eetstoornis hebt, dus worden ouders bang dat hun dochter een stukje eetstoornis zal vasthouden om maar te kunnen rechtvaardigen dat ze op Proud2Bme meepraat.

Een hele andere zorg van ouders is dat ze vaak zelf het gevoel hebben geen contact meer te hebben met hun kind en dat ze niet weten hoe hun kind zich voelt of hoe het gaat met hun kind. De angst die ze dan voelen, maakt dat ze het liefst op Proud2Bme zouden willen meelezen en meekijken, gewoon om te weten hoe het met hun kind is. Er zijn zelfs moeders geweest die me bekend hebben, jaloers te zijn op Proud2Bme omdat hun kind daar wel praat en niet met hen. Dat zijn de ouders die ik aanraad om steun te vragen, bijvoorbeeld bij een gezinstherapeut, om weer samen in gesprek te komen.

Tegelijkertijd moeten deze ouders weten dan de moderatoren en ervaringsdeskundigen de leden aanmoedigen hulp te zoeken in hun directe omgeving. Proud2Bme moedigt aan om met ouders, vrienden en vriendinnen te gaan praten over hun problemen.

En er zijn ook ouders die toestemming krijgen van hun kind om mee te lezen in bijvoorbeeld een dagboekje op Proud2Bme, omdat die manier van praten iets veiliger voelt dan rechtsstreeks het gesprek aan te gaan.

Proud2Bme heeft ook een tabblad over Pro-Ana. Daar staan heel veel verhalen en items die hiermee te maken hebben. Daar kun je lezen wat Pro-Ana gedaan heeft met mensen en hoe ze eruit gekomen zijn. En dan voel je waarom Proud2Bme zo belangrijk is. Proud2Bme moedigd aan, steunt en geeft herkenning, maar dan in de gezonde richting!

Tips voor ouders:

- Weet je of vermoed je dat je kind Pro-Ana sites bezoekt? Verdiep je erin en sluit aan bij die wereld om samen met hen daar weg te komen.

- Stel grenzen. Net als met roken en alcohol, bepaal wat in jouw huis is toegestaan en wat niet.

- Vraag je kind of ze Proud2Bme.nl kent en vertel dat je dat een bemoedigende site vindt.

- Ga samen met het gezin kijken naar wat veilig surfgedrag is en maak daar afspraken over.

Groeten,

Marjolein, gezinstherapeut Proud2Bme