Het ouderschap is op zichzelf al een hele klus, maar als je kind kampt met een eetstoornis en/of andere problemen dan is het veelal nog een heel stuk moeilijker. Er is geen handleiding waarin staat hoe je met je kinderen om moet gaan en hoe je ze het beste op kunt voeden. Ook zit ieder kind anders in elkaar waardoor voor het ene kind een bepaalde opvoeding beter kan werken dan voor een ander. Toch zijn er bepaalde keuzes die veel ouders maken, die voor het kind niet altijd zulke goede gevolgen hebben.

De meeste ouders maken deze keuzes met goede intenties. Als je als ouder zelf uit een instabiel gezin komt, dan doe je er later zelf veelal alles aan om te voorkomen dat je kind in een zelfde soort situatie belandt en wil je voor je kind een hele andere toekomst dan voor jezelf. Je intentie kan dan ook altijd liefde zijn, maar de actie en/of het gevolg van de actie pakt niet voor ieder kind goed uit. Hoe goed het ook bedoeld is, de volgende dingen kun je dan ook beter vermijden in de opvoeding, zeker als je kind kampt met een eetstoornis.

Bron

Je kind verantwoordelijk maken voor jouw gevoelens
Het kan verleidelijk zijn om eens tegen je kind te zeggen dat ze je verdrietig maakt of dat je je een stuk beter zou voelen als ze eindelijk eens normaal zou eten. Toch is dit niet de manier aangezien we kinderen in het algemeen ook leren dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor onze eigen emoties, niet de kinderen. Je kind een schuldgevoel aanpraten zodat ze gaat doen wat je wil, zorgt ervoor dat ze zich op den duur gaat gedragen zoals ze denkt dat anderen dat van haar verwachten. Ze zal gaan proberen het anderen altijd naar het zin te maken uit angst dat anderen zich anders rot gaan voelen door haar. Dat is een zware last en zorgt voor ongezonde relaties waar je je kind niet mee wil opzadelen.

Je kind verantwoordelijk maken voor jouw acties
Net als met de emoties is het tevens belangrijk om te vermijden dat je je kind verantwoordelijk maakt voor jouw acties als ouder. Als ouder leer je je kind dat je, ongeacht de mogelijke ingewikkelde situatie, altijd verantwoordelijk blijft voor je eigen daden en het is dan niet juist als je ineens je kind ergens de schuld van gaat geven. Kregen jullie tijdens het eten ruzie over het aantal opscheplepels en begon je toen te schreeuwen tegen je kind? Zeg dan niet dat je schreeuwde omdat je kind niet meewerkte. Je schreeuwde omdat je gefrustreerd was, dat is jouw verantwoordelijkheid, niet dat van je kind. Als je merkt dat je jezelf niet meer onder controle hebt, neem dan even een time-out en kom later op een situatie terug, hoe moeilijk dit soms ook is.

Schreeuwen of fysiek contact maken om de aandacht van je kind te krijgen
Als je kind een eetstoornis en/of andere psychische problemen heeft, dan kan het lastig zijn om met hem of haar in contact te komen. Als je een eetstoornis hebt kun je behoorlijk in je eigen wereldje zitten en vast zitten in je eigen denkpatronen waar anderen maar moeilijk bij kunnen komen. Als ouders is dit vaak erg frustrerend en zou je je kind misschien weleens bij haar schouders willen pakken om haar wakker te kunnen schudden. Dit is echter niet de manier om contact met je kind te krijgen. Door te schreeuwen of misschien zelfs te slaan roep je enkel angst op en raak je nog meer uit contact dan je misschien al bent. Blijf op een rustige toon praten en je kind altijd met respect behandelen. Op die manier laat je ook zien dat dit de manier is waarop je communiceert, ook voor je kind.

Uitstelgedrag van je kind negeren
Als je merkt dat je kind de neiging heeft het maken van keuzes uit te stellen of erg twijfelt bij het maken van beslissingen, laat dit dan niet onopgemerkt voorbij gaan. Probeer samen met je kind te kijken wat haar in de weg staat een keuze te maken voor bijvoorbeeld een behandeling. Voorkom dat je de keuze voor je kind gaat maken maar probeer de opties open te leggen en je kind door moeilijke dingen heen te helpen. Hierdoor zorg je ervoor dat je kind minder stress zal ervaren en uiteindelijk belangrijke zaken minder zal gaan uitstellen.

Bron

Alles onder controle willen houden
Als ouder wil je natuurlijk het beste voor je kind. Je wil ze zoveel mogelijk sparen en voorkomen dat ze teleurgesteld worden of gekwetst raken. Sommige ouders krijgen hierdoor de neiging alles in het leven van hun kind te organiseren en te controleren. Hierdoor wordt het leven van het kind heel klein en blijft er weinig ruimte over voor ontwikkeling en persoonlijke groei. Een kind heeft het nodig om zelf dingen te gaan onderzoeken zodat het uiteindelijk successen kan ervaren. De keerzijde is uiteraard ook dat een kind een keer zal falen en verdriet zal hebben. Als ouder kun je dit echter nooit helemaal voorkomen. Kinderen die altijd maar beschermd worden zullen op den duur weinig zelfvertrouwen krijgen en erg passief worden als het gaat om het nemen van beslissingen. Zij zijn immers gewend dat hun leven erg klein is en dat alles voor hen geregeld en gecontroleerd wordt. Doe als ouder af en toe een stapje terug, je kind leert daar alleen maar van.

Liefde kopen
Iedereen kan genieten van lekker eten, plezier, leuke dingen doen en mooie spullen maar vermijd dat je enkel je liefde voor je kind laat zien door dingen voor hen te kopen. Je kind moet leren dat hij of zij geliefd wordt voor wie hij of zij is en dat er geen spullen nodig zijn om een leegte op te vullen waar eigenlijk liefde zou moeten zitten.

Het welzijn van je kinderen ten koste van alles laten gaan
Als je als ouder vroeger zelf hebt ervaren hoe het is om op te groeien in een instabiele thuissituatie, kun je de neiging krijgen om dit te gaan compenseren in jouw gezin. Je wil vermijden dat jouw kind zich ooit ongelukkig zal voelen zoals jij dat vroeger hebt gedaan. Dit komt voort uit liefde voor je kind en is in principe alleen maar goed. Het probleem is echter dat sommige ouders om deze reden absoluut willen vermijden dat er binnen hun gezin emoties als boosheid of verdriet voorkomen. Er is weinig ruimte voor conflicten of imperfecties uit angst dat het kind hier last van zou krijgen. De realiteit is dat dit ook hoort bij een normaal gezin. Juist het vermijden van dergelijke situaties en emoties is erg ongezond. Ook dit hoort binnen een normaal gezinsleven.

Niet goed voor jezelf zorgen
Veel ouders vinden hun kind belangrijker dan zichzelf. In veel gevallen lijkt dit bijna normaal te zijn maar als je je als ouder teveel opoffert, zul je hier uiteindelijk aan onderdoor gaan. Je zult gestresst raken en minder weerbaar worden wat uiteindelijk niemand ten goede komt binnen het gezin. Laat je kind zien dat hij of zij belangrijk is maar laat ook zien hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen. Zo leert je kind ook dat zij dat ook moet doen. Je bent er altijd voor je kinderen en als ouder is dat ook je taak, maar je mag ook grenzen stellen.

Bron

Heb jij nog aanvullingen op deze punten?