Positiviteit helpt niet bij laag zelfbeeld
Wanneer een vriend of vriendin een laag zelfbeeld heeft, zijn wij al snel geneigd om deze persoon te willen helpen. We komen met allerlei goed bedoelde adviezen en opbeurende woorden. Dit is helemaal niet gek; ik denk dat het een eerste reactie is omdat je wil dat de ander zich beter voelt. Maar uit onderzoek van de Universiteit van Waterloo en de Wilfrid Laurier Universiteit in Canada blijkt dat dit niet de manier is om mensen van een laag zelfbeeld af te helpen. Mensen met een laag zelfbeeld willen over het algemeen door hun dierbaren graag gezien worden zoals zij zichzelf zien.
Mensen met een laag zelfbeeld lijken resistent te zijn tegen de opmerkingen en herinneringen van hun vrienden over hoe positief zij hen zien. Ze verwerpen positieve uitingen van optimisme en bemoediging die bedoeld zijn voor het verbeteren van hun situatie. Mensen met een laag zelfbeeld blijken het lang niet altijd leuk te vinden dat familie en vrienden proberen iets te doen aan hun lage zelfbeeld door hun geest te verruimen. Ze lijken liever bevestiging te krijgen voor het negatieve en hoe zij zichzelf nu zien.
De onderzoekers vonden er geen bewijs voor dat positieve reacties en adviezen helpen bij het verbeteren van het zelfbeeld en de eigenwaarde van mensen met een laag zelfbeeld. Daarnaast gaven sommige omstanders ook aan dat het steunen van iemand met een laag zelfbeeld frustrerend kan zijn omdat ze zelden open staan voor deze positieve inspanningen van anderen.
Maar hoe help je iemand met een negatief of laag zelfbeeld dan? De onderzoekers gaven aan dat het erkennen en begrijpen van de problemen en het ondersteunen van hun gevoelens een goed begin is. Wil je toch wijzen op de lichtpuntjes in het leven? Erken dan ook die donkere wolk. Ik was best wel verbaasd over de uitkomst van dit onderzoek. Natuurlijk moet je het gevoel van de ander niet ontkennen, maar er in meegaan en positieve woorden en adviezen vermijden lijkt mij ook niet altijd helpend? Natuurlijk is het ook voor iedereen anders en zoiets specifieks niet voor iedereen helpend. Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken en wat jullie als tip hebben om om te gaan met iemand met een negatief zelfbeeld. Hieronder zal ik ook delen wat mij zou helpen, misschien heb je wat aan deze tips.
♥ Erken de gevoelens en gedachten
Een negatief zelfbeeld is er op dat moment nou eenmaal en daar is niet bewust voor gekozen. Het is naar om je zo te voelen en daarom is het belangrijk dat het door de omgeving niet ontkend wordt. Erken de gevoelens en gedachten van deze persoon en probeer het te begrijpen.
♥ Vraag wat je kunt doen
Juist omdat het voor iedereen anders is wat helpt en wat niet, is het goed om te vragen wat je kunt doen om te helpen. Misschien vindt iemand het niet fijn om er aandacht aan te besteden, maar misschien heeft hij of zij juist die positieve woorden wel nodig.
♥ Gelijke behandeling
Dat iemand een negatief zelfbeeld heeft, betekent niet dat hij of zij ook daadwerkelijk minder waard is. Behandel diegene zoals je anderen behandelt en zoals je zelf ook zou willen dat mensen met je omgaan. Wees niet betuttelend of betweterig.
♥ Deel eigen ervaringen
Soms kun je ontzettend tegen anderen opkijken als je een negatief zelfbeeld hebt. Het kan heel erg helpen om van anderen te horen dat zij ook weleens onzeker zijn en ook niet altijd blij zijn met zichzelf.
♥ Geef ruimte
Laat de ander weten dat je er bent als hij of zij je nodig heeft. Ik zou het fijn vinden om te weten dat iemand weet dat ik zo over mijzelf denk en dat ik weet dat ik bij hem of haar terecht kan. Ik zou het vervelend vinden als iemand er constant naar vraagt en er mee bezig is. Dan zou ik er namelijk ook de hele tijd mee bezig zijn. Dit is natuurlijk niet bij iedereen het geval en daarom is het goed om ruimte te geven zodat iemand dat zelf kan invullen als hij/zij dat wil.
Wil je meer blogs lezen over (laag) zelfbeeld? Hier kun je een overzicht vinden.
Bron: scienceworldreport
Hoe denk jij hierover?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mijn dochter verwijt me ten zeerste dat ik alleen het negatieve zie en dit met verve benadruk. Als ik verwees naar de fijne berichten die ze me in het voorjaar stuurde hoe dankbaar ze me is om mijn steun, deed ze deze af met de boodschap "dat zijn oude berichten". Pijnlijk. Alle tips zijn ook voor mij welkom, want mijn hele 'goocheldoos van ideeën, opgebouwd door therapie, lezen, studeren van psychologie, ervaring,... is helemaal opgedroogd. De grote knoop ligt bij mijn dochter zelf. Zolang zij niet wil (h)erkennen dat zij een probleem heeft, mag je naar mijn aanvoelen alles proberen, niets helpt. Echt niets! Hoe meer ik haar probeer te steunen, zelf op haar eigen vraag, hoe erger ze zich in zichzelf keert. Ze lijkt alle hulp te weigeren en lijkt zich alleen maar meer in deze slachtofferrol te wikkelen. Op een of andere manier lijkt haar dit het meeste voldoening te geven. Hoe het verder moet weet ik niet. Moet ik dan doen wat ze het meeste wilt: negeren dat ze een probleem heeft? Een radeloze moeder
Mijn dochter verwijt me ten zeerste dat ik alleen het negatieve zie en dit met verve benadruk. Als ik verwees naar de fijne berichten die ze me in het voorjaar stuurde hoe dankbaar ze me is om mijn steun, deed ze deze af met de boodschap "dat zijn oude berichten". Pijnlijk. Alle tips zijn ook voor mij welkom, want mijn hele 'goocheldoos van ideeën, opgebouwd door therapie, lezen, studeren van psychologie, ervaring,... is helemaal opgedroogd. De grote knoop ligt bij mijn dochter zelf. Zolang zij niet wil (h)erkennen dat zij een probleem heeft, mag je naar mijn aanvoelen alles proberen, niets helpt. Echt niets! Hoe meer ik haar probeer te steunen, zelf op haar eigen vraag, hoe erger ze zich in zichzelf keert. Ze lijkt alle hulp te weigeren en lijkt zich alleen maar meer in deze slachtofferrol te wikkelen. Op een of andere manier lijkt haar dit het meeste voldoening te geven. Hoe het verder moet weet ik niet. Moet ik dan doen wat ze het meeste wilt: negeren dat ze een probleem heeft? Een radeloze moeder
Ik snap dat je als bezorgde moeder/vriend/vader/zus iemand graag wil helpen maar wat mij het meest helpt is soms de vraag: maar wat vind je dan niet goed van jezelf. Gewoon even echt het luisterende oor. Ipv meteen een soort van geruststelling "het komt wel goed" of "je bent goed zoals je bent". Dus mijn tip aan de bezorgde moeder is om vooral te proberen om door te vragen, zonder meteen met een mening te komen. Alleen maar even luisteren daar heb ik het meeste aan iig.
De ervaringsverhalen hier op de site vind ik dan ook heel fijn om te lezen: mensen kunnen een normaal leven hebben en er gelukkig uitzien ondanks hun verleden. Ik ben er nog lang niet maar het helpt wel om me ergens op te kunnen focussen.
Ik vind het super moeilijk om vertrouwen te hebben in mijn leven. Als kind af aan riep ik altijd al aan elke dag komt een einde.. en zo ging ik dan met zware momenten om. Ik ben nu 28, natuurlijk nog jong maar toch zou ik willen dat ik meer kon genieten van het leven. Ik ben het laatste jaar erg eenzaam en voel me vaak depressief. Ik heb veel ‘vriendinnen’ maar zo voelt het absoluut niet. het lijkt wel alsof ik continu meer mensen nodig heb in mijn leven omdat ik zo bang ben om alleen te eindigen. Doordat ik erg perfectionistisch ben, zorgzaam, en altijd bevestiging nodig heb weet ik dat ik het leven onnodig erg zwaar maak voor mezelf. Ik wil continu opgewekt, spontaan lief en aardig zijn, dit besef ik me sinds een paar maanden maar het lukt me niet om dit te veranderden. Wel put het me uit, omdat ik hierdoor dus ook altijd teleurgesteld ben en de lat te hoog leg voor mezelf. Ik heb als kind ook vaak te horen gekregen, “kop op hoor” “kom op een beetje positief””. Hierdoor heb ik vaak mijn gevoel weggedrukt en een glimlach opgezet. Mijn broer en zus waren altijd opgewekt en ik kon moeilijk de ruimte innemen. Ik zou zo graag weten hoe ik zelf wat lichter in het leven kan staan. Ik doe drie keer yoga in de week, heb meerdere keren alleen gereisd, heb twee yoga opleidingen gedaan. Heb op mijn 24ste al een huis gekocht en twee goed betaalde banen.. mijn omgeving denkt altijd dat ik het dik voor elkaar heb, maar van binnen voel ik me leeg en heb ik altijd het gevoel alsof ik mensen belast met mijn ‘geklaag’. Toch heb ik veel vriendinnen en kennissen omdat ik mensen denk ik een fijn gevoel geef door complimenten etc. Ik kan moeilijk nee zeggen en leer om voor mezelf te kiezen. ik weet dat het nogal verwend en zeurend over komt allemaal, maar ik ben gewoon soms erg wanhopig omdat ik veel gedachtes heb die super beangstigend zijn en die me letterlijk al 10maanden bijna elke avond in thuis doen laten zitten. Ondanks dat ik veel “vriendinnen” heb, durf ik eigenlijk niemand op te bellen als ik me dramatisch ellendig voel. Ik ben al sinds vier maanden bij een psycholoog, het helpt om te praten en te delen vooral omdat hij “anonym”is . Ik ben super onzeker in relaties, leg makkelijk contacten maar onderhouden vind ik super moeilijk. Ik veroordeel al mijn vriendinnen continu in mijn hoofd en zie hun continu als Spiegel voor mezelf wat ik super confronterend vind en daardoor duw ik ze continu van me af. Trekken en duwen. Ik hoop dat iemand hier ook weleens last van heft en me misschien een tip kan geven? ik schrijf al een dagboek.. ik weet dat er gezegd zal worden, praten praten praten.. maar dat vind ik nu juist zo moeilijk..