Psychische klachten gaan vanzelf over?
Uit een recent onderzoek van U-center onder 1000 Nederlanders blijkt dat veel mensen (1 op de 5) niet naar de huisarts gaan wanneer zij kampen met psychische problemen. Dit komt volgens hen omdat deze mensen denken dat de klachten vanzelf weer weg gaan.
Het zijn met name jongeren en ouderen (65+) die denken dat de psychische problemen wel vanzelf weg gaan. Zo'n 12 procent van de jongeren is bovendien bang voor de reactie van zijn of haar omgeving op de psychische problemen. Dit speelt geen echte rol bij de ouderen.
Of er een taboe rust op psychische problemen verschilt. Een derde van de ondervraagden zegt dat het grootste taboe rust op het hebben van een verslaving. Hierna volgen een angststoornis, een depressie en een burn-out. Mannen vinden dat er meer taboe rust op een burn-out dan vrouwen.
Jongeren schamen zich daarentegen het minste voor een verslaving. Voor hen ligt de grootste taboe op het hebben van een depressie.
Denk jij weleens dat jouw problemen vanzelf over gaan?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Vooral omdat mijn ouders me niet geloven. Juist daarom zou ik het graag willen bewijzen zodat ik er iets aan kan doen, maar ik kies voor een fake smile en ga zo gewoon mogelijk verder...
Ook: "Ze eet niet, ze zal wel anorexia hebben." "Een eetstoornis is willen vermageren" "Een eetstoornis is zich aanstellen, eet gewoon een boterham meer he." "Eet je nu nog geen chocolade/taart/chips?" "Drink jij maar 2 cola's? Eet je maar zo weinig? Eet je zo veel?" Altijd ook die commentaar op eten... pfft.... vooral bij jongeren. Soms is het te veel, soms te weinig. Net alsof wij het niet al moeilijk genoeg vinden. "Ze is te dik. Eet gewoon wat minder he." Dit is zo stom.
2e plaatje, paramore lyrics :D
Één zin staat voor altijd in mijn geheugen gegrift: ze moet nu zo snel mogelijk zo veel mogelijk aankomen, anders wordt de eetstoornis chronisch.
Ik kreeg toen geen therapie hierbij. En raad eens: die hele kliniek heeft niets, maar dan ook niets geholpen. De nadruk lag alleen op aankomen en daarna schopten ze je eruit. Want aankomen en op een gezond gewicht zitten betekende dat je genezen was en "de nazorg" bestond alleen uit het opleiden van je ouders tot bewakers zodat ze je op een gezond gewicht kunnen houden.
helaas herkenbaar, zowel mijn ouders als ik vroegen telkens om psychologische begeleiding voor mij, daarvoor moest ik eerst aankomen.
Zelfs toen ik aankwam d.m.v eetbuien werd er alleen maar op mij bloedwaardes gelet of ik niet te snel aankwam. Bloedwaardes goed? Oke, prima, ga vooral zo door...
Na het bereiken van mijn streefgewicht bleven de eetbuien en het aankomen maar doorgaan. Maar ik zat op gezond gewicht, dus het was gedaan met de hulp.
Soms kan ik mij hier echt kwaad om maken; ik was de hele tijd bang dat ik zou ''doorschieten" en dat ik niet meer kon stoppen met de eetbuien.
Ik kreeg echter te horen dat ik me daar echt geen zorgen over hoefde te maken, dat zij er echt wel voor gingen zorgen dat dát niet ging gebeuren en dat ik me nu moest richten op het aankomen. Mooie woorden, jammer dat ze er later heel anders tegen aan keken.
Sommige problemen gaan nooit meer over, denk ik nu. Hopelijk kan ik er steeds beter mee omgaan en wie weet liggen ze steeds minder op de voorgrond.
daar ligt het misschien ook aan
liefs