Contact verbreken met familie
Ik heb in mijn twintiger jaren regelmatig ruzie gehad met familie. Vaak ging het over niks, soms ging het over belangrijke zaken. Het heeft er helaas ook meerdere malen voor gezorgd dat ik familie voor een langere periode niet sprak. Dat was heel naar en vaak ook totaal overbodig. Met zwijgen en het contact vebreken schiet je in de meeste gevallen niets om. Je leert elkaar er niet beter door begrijpen en je zorgt er niet voor dat gevoelens kunnen worden uitgesproken. Het kan enkel zorgen voor een adem pauze, maar om deze nou langer te laten duren dan een aantal maanden.... Uit recent onderzoek blijkt dat er heel veel Nederlanders geen contact meer hebben met één of meer familieleden.
Bijna de helft (47%) van de ondervraagde mensen heeft geen contact meer met één of meer familieleden. In 2013 was dit nog 'maar' 33 procent. In de meeste gevallen gaat het om contact met een gezinslid dat na een ruzie is verbroken. Het onderzoek werd gedaan door te kijken naar de antwoorden van 1.700 Nederlanders op de jaarlijkse familiemonitor van Netwerk Notarissen.
De reden waarom het contact is verbroken met een familielid is vooral te zoeken in geld of erfenissen. Verder is een belangrijke oorzaak het uit elkaar vallen van het gezin door overlijden of scheiding of het gevoel hebben dat het contact te eenzijdig is.
In 2013 was 88 procent van de mensen tijdens Kerst samen met familie. Nu, twee jaar later, heeft bijna 10 procent minder, dit voornemen. Dit betekent dat zo'n 20 procent van de mensen Kerst dit jaar niet samen met famlie viert.
Het is heel naar om geen contact meer te hebben met een belangrijk familielid. Zelf deed ik er vroeger altijd een beetje 'stoer' over, dat het me niet zoveel kon deren en dat ik er ook wel even klaar mee was. Toch knaagt zoiets onbewust wel heel erg en zou je het liefst de situatie heel anders zien. Inmiddels zie ik wel in dat een ruzie het niet waard is om het contact met iemand die zo dichtbij je staat te verbreken. Natuurlijk zijn er situaties voor te stellen waarin het wel begrijpelijk en terecht is dat contact wordt verbroken, maar in de meeste gevallen zal het onnodig en vanuit koppigheid en onbegrip zijn.
Is er nu iemand met wie jij het contact (tijdelijk) hebt vebroken? Onderzoek dan eens bij jezelf of dat echt hetgeen is wat je wilt, of dat de situatie echt beter maakt? Of wil je diep van binnen eigenlijk juist heel graag goed contact en zoeken jullie nu beiden geen contact vanuit koppigheid? Wellicht is dan dit het moment om even een klein berichtje te sturen?
Bron: nu.nl
Gerelateerde blogposts
Reacties
Heb regelmatig op het punt gestaan maar ben toch blij dat ik dit niet gedaan heb.
Het verschilt natuurlijk per situatie, maar er is ook een optie voorlopig contact te stoppen. Zodat je wat ruimte hebt en het later op kunt bouwen.
(hoewel dit mij nog niet gelukt is.)
Het klinkt misschien raar, maar ik mis niemand.
Ik werd destijds verlost van minieme aandacht voor mij, en zogenaamde "leuke" opmerkingen, en nog een aantal zaken die mij danig parten hebben gespeeld.
Ik heb daarna zorgvuldig mijn leven verder opgebouwd met
4 kennissen en 1 vriend en zijn vrouw die ik al sinds mijn jeugdjaren ken.
Ik kreeg een nieuw leven en dat koester ik zeer zorgvuldig zonder de inmenging van anderen op wat voor een manier dan ook.
Ik ben nu 60 jaar en ik blijf zeker op deze manier voortleven om mijzelf er volledig voor te beschermen dat bepaalde situaties zich weer zouden voordoen met verstrekkende gevolgen.
Herkent iemand deze situatie ook in hem of haar leven?
Soms wou ik dat ik 30 jaar geleden afscheid had genomen. ik ben het altijd blijven proberen.. Nu ben ik bijna 60, de lieve vrede hoeft niet meer sinds mijn moeder is overleden. Trauma's steken de kop op. Had ik toen maar een ander leven opgebouwd. Nu moet ik daar alsnog aan beginnen en het valt me zwaar. Soms wil ik van de wereld verdwijnen alleen al om het idee dat ik als ik sterf ik niet begraven wil worden door mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben gemaakt en mij nooit hebben gezien.
Hier hetzelfde. Heb van jongs af aan zoveel pijn, vernedering, verraad en andere ellende ondervonden van vooral moeder (overleden 2003), mijn 2 broers en een zus. Zoveel geslikt en maar weer vergeven. Tot het niet meer ging. Hun gedrag veranderde nooit maar werd alleen maar erger. Feitelijk hebben zij toen het contact met mij verbroken door hun extreem negatieve gedrag naar mij. 16 jaar geleden ben ik gewoon gestopt met moeite doen om nog contact op te nemen, kaartjes te sturen etc. En ik hoorde gewoon helemaal niets meer van ze. Ook van mijn andere 2 zussen en rest van de familie niet meer. 3 Jaar later (2008) kreeg ik een kaart van mijn zus waarin ze mij meldde, dat ze definitief met mij het contact verbrak, zonder opgaaf van reden. In 2011 stond ineens mijn oudere broer aan de deur van mijn appartement die ik toen al 6 jaar bewoonde en hij dus voor de 1ste keer in die 6 jaar betrad. Ik liet hem beleefd binnen en was zelfs blij hem weer eens te zien na 6 jaar.
Maar dat duurde erg kort. Hij stak gelijk (als vanouds) van wal (zonder zijn jas uit te doen) over zijn nieuwe peperdure auto en de successen die hij allemaal had geboekt. Vroeg mij verder niets en deed domweg alsof er nooit iets gebeurd was. Ik onderbrak hem met de opmerking, dat ik hem 6 jaar niet gezien of gesproken had en, dat ik eerst het e.e.a. daarover wou bespreken. Zijn reactie?
Hij hield bij hoog en laag vol, dat hij een jaar daarvoor nog op bezoek was geweest en wij elkaar gesproken hadden in dit huis van mij. Toen ik hem zei, dat dit de eerste keer was dat hij mijn huis betrad in de 6 jaar dat ik er toen woonde beweerde hij zonder een krimp te geven, dat ik nog maar 1 1/2 jaar in dit huis woonde! Ben erg boos geworden en heb hem toen de deur gewezen. Sindsdien nooit meer iets van hem (en gezin) vernomen.
In 2015 heb ik nog een soort van bemiddelingspoging gedaan door een gesprek te vragen met de man van mijn oudste zus. Ook om duidelijker te krijgen wat er nu aan de hand was en waarom. In dit gesprek werd niets duidelijker. Wat hem betrof was er niets bijzonders aan de hand. Op mijn vraag waarom zij dan ook al 16 jaar geen contact meer hadden opgenomen, kreeg ik het 'alles verklarende' antwoord, dat ik ze in 2005 geen adreswijziging had gestuurd, nadat ik na een zwaar auto-ongeluk 3 maanden een zomerhuisje bij een vriend had betrokken om te herstellen. Met deze flut-verklaring ben ik vertrokken. Verder nooit meer iets van gehoord.
Achteraf gezien; wat zonde van al die pijn, energie en tijd.
Net als jij had ik op zijn minst 30 jaar geleden het contact al volledig moeten verbreken. Maar ja, achteraf hè...
Ik zou graag eens praten met iemand zoals jij.
Sterkte gewenst!
Ik herken dit loepzuiver qua situatie.
Ook ik heb al jaren geen contact meer met mijn familie op wat voor manier dan ook.
Zoals je schreef, je bent verlost van de zogenaamde leuke opmerkingen, vooral hier in Nederland als je ook maar 1 millimeter boven het maaiveld uitkomt.
Ooit las ik van Henk van der Meyden het volgende citaat:
Men vergeeft je in dit land van alles,behalve.........succes.
Zelden heb ik het zo treffend gelezen, want die ervaring deel ik met hem.
Wat ik nu heb aan mijn twee vrienden en drie kennissen koester ik zorgvuldig en deel ik letterlijk met niemand meer.