Streng zijn bij anorexia?
Gepost op Woensdag 4 juli 2012 20:07 door Karianne in Artikelen over eetstoornissen.
Ouders zijn altijd op zoek naar de beste manier om om te gaan met de eetstoornis van hun kind. Het is ontzettend lastig om een eetstoornis te begrijpen en er op de juiste manier mee om te gaan. Maar wat is eigenlijk de juiste manier? Moeten ouders zich helemaal inleven in het kind en geduldig wachten tot het weer wil gaan eten? Of is het nodig om de touwtjes uit handen te nemen en streng te zijn?
Professor Sue Byrne is een Australische expert op het gebied van eetstoornissen. Volgens Byrne moeten ouders streng zijn als ze een kind hebben met anorexia. Anorexia patienten zouden meer baat hebben bij de zogenaamde 'tough love', waarbij de ouders de verantwoordelijkheid voor het eten en aankomen overnemen. Een soort zero tolerance beleid naar afvallen en uithongeren, aldus Byrne.
Ze vergelijkt het met een kind dat lijdt aan kanker. De chemotherapie is zwaar, pijnlijk en ontzettend naar. Maar de ouders van een kankerpatient weten dat - ondanks dat het kind lijdt onder de behandeling - het nodig is om te kunnen herstellen.
Byrne ziet dat veel ouders een zachtere aanpak inzetten bij anorexia. Het is ook lastig om je kind te dwingen om te eten. Want moet je het niet zelf willen? Val je niet keihard terug als je tegen je zin in eet en aankomt?
Nee, zegt Byrne: als je een eetstoornis hebt, kun je geen juiste beslissingen nemen over eten en aankomen. Het is daarom van belang dat een ander tijdelijk de verantwoordelijkheid over neemt. In gezinstherapie moeten ouders hierin worden gesteund en gestuurd, zodat ze de juiste beslissingen kunnen nemen voor hun zieke dochter of zoon. Dit werkt volgens Byrne beter dan individuele therapie.
Helpt een strenge aanpak bij anorexia?
https://au.news.yahoo.com
Gerelateerde blogposts
11
Reacties
Schuimpje - Woensdag 4 juli 2012 20:10
ja.
anoniem - Woensdag 4 juli 2012 20:25
Bij mij niet. Toen alles onder dwang ging, ben ik alles gaan doen om de behandeling tegen te werken. Nu heb ik veel meer vrijheid en gaat het best wel goed.
WJW - Woensdag 4 juli 2012 20:27
Niet altijd.
En nouja ik vind niet dat het bij alleen anorexia moet zijn.,
Maar ik vind dat het aan de persoon ligt.
Het kan namelijk ook averechts werken, toen ik elke dag flauwviel zei mijn moeder: EN NU GA JE ETEN! Elke ochtend middag avond, maar dat zorgde ervoor dat ik toen juist ging braken! Juist meer ging sporten, het werkte enkel tegen.
En nouja ik vind niet dat het bij alleen anorexia moet zijn.,
Maar ik vind dat het aan de persoon ligt.
Het kan namelijk ook averechts werken, toen ik elke dag flauwviel zei mijn moeder: EN NU GA JE ETEN! Elke ochtend middag avond, maar dat zorgde ervoor dat ik toen juist ging braken! Juist meer ging sporten, het werkte enkel tegen.
Fem - Woensdag 4 juli 2012 20:28
Volledig mee eens!
Ik ga nu in tegen mijn eigen eetstoornis maar strengheid is voor mij noodzakelijk want anders blijf ik foefelen en afvallen.
Liefs, Fem
Ik ga nu in tegen mijn eigen eetstoornis maar strengheid is voor mij noodzakelijk want anders blijf ik foefelen en afvallen.
Liefs, Fem
meisje14 - Woensdag 4 juli 2012 20:46
Nee. Wel tijdelijk, maar later val je dan terug denk ik.
Jeanine - Woensdag 4 juli 2012 20:51
En als een kind met kanker geen puf of zin meer in het leven ziet? En dus chemo weigert..?
Natuurlijk staan ouders machteloos en lijkt het overnemen van de verantwoordelijkheid een goede optie. Bij sommige patienten zal het heus werkzaam zijn, maar tough love kan ook loslaten betekenen..
Als een kind niet in staat is voor zichzelf zo'n keuze te maken, moeten ouders dat doen. Maar zoals hier boven al beschreven: het kan ook averechts werken en stiekem gedrag in de hand werken. Er ligt denk ik ook een dunne grens tussen streng zijn en dwingen, maar dat is weer een andere discussie ;)
Natuurlijk staan ouders machteloos en lijkt het overnemen van de verantwoordelijkheid een goede optie. Bij sommige patienten zal het heus werkzaam zijn, maar tough love kan ook loslaten betekenen..
Als een kind niet in staat is voor zichzelf zo'n keuze te maken, moeten ouders dat doen. Maar zoals hier boven al beschreven: het kan ook averechts werken en stiekem gedrag in de hand werken. Er ligt denk ik ook een dunne grens tussen streng zijn en dwingen, maar dat is weer een andere discussie ;)
fruitshoot - Woensdag 4 juli 2012 20:55
bij mij niet.
kmerk dat wanneer mn ouders strenger zijn, ik veel meer met eten smokkel als anders.
kmerk dat wanneer mn ouders strenger zijn, ik veel meer met eten smokkel als anders.
Monkey - Woensdag 4 juli 2012 21:01
Ja. helpt
Isabella. - Woensdag 4 juli 2012 21:16
Naar mijn mening niet altijd..het ligt echt aan je eigen instelling tegenover je eetstoornis, als je zelf bereid bent er aan te werken kom je ergens, iets opdringen werkt 9 van de 10 x averechts.
m - Woensdag 4 juli 2012 21:16
nee, het hielp niet bij mij, het werkte averechts
-angel - Woensdag 4 juli 2012 21:18
het kan helpen,
bij mij helpt het totaal niet, toen iedereen er bij mij bovenop zat, ging het juist steeds slechter met eten
nu heb ik zelf de regie in handen, en nu loopt het een stuk beter
bij mij helpt het totaal niet, toen iedereen er bij mij bovenop zat, ging het juist steeds slechter met eten
nu heb ik zelf de regie in handen, en nu loopt het een stuk beter
... - Woensdag 4 juli 2012 21:23
Verschilt per persoon. In het begin waren mijn ouders ook heel streng. Juist daardoor ging ik me nog meer verzetten. Onder druk lukte het me namelijk helemáál niet meer. Toen mijn ouders langzaam mij iets meer vrijheid gaven, ging het beter. Natuurlijk moet je blijven opletten, maar schreeuwen om je kind iets te laten eten heeft bij mij alleen maar averrechts gewerkt.
Suzanne - Woensdag 4 juli 2012 21:23
Wel en niet.
Soms zou ik willen dat mijn moeder zei: "En nu ga je eten en niet kotsen!" Dat ze even de controle overneemt van mij, omdat het mij gewoonweg zelf niet lukt!
Aan de andere zou het ook averechts kunnen werken...
Soms zou ik willen dat mijn moeder zei: "En nu ga je eten en niet kotsen!" Dat ze even de controle overneemt van mij, omdat het mij gewoonweg zelf niet lukt!
Aan de andere zou het ook averechts kunnen werken...
sky - Woensdag 4 juli 2012 21:37
ik heb geen idee, mijn moeder heeft het zelf gehad, en zegt daarom steeds, ja ik weet hoe je je voelt, en laat me aansudderen, ze begint pas moeilijk te doen als ik om 3u nog niet heb ontbeten, want dan val je sowieso niet af want je stofwisseling komt niet op gang, alsof ik dat geloof, en verder mijn moeder is heel zacht in mijn aanpak ertegen en weet dat als ik moet eten, ik toch compenseer, dat kan zij nooit in de hand krijgen zegt ze dus vind ze het beter als ik uit mezelf kleine beetjes eet, dan dat zij mij volpropt en ik het toch weer compenseer..
n - Woensdag 4 juli 2012 22:00
In eerste instantie wel bij mij. Door de strenge aanpak kwam ik wel aan, maar toen ik op mijn streefgewicht was, voelde ik me zo verrot dat ik meteen weer begon met afvallen. Voor de korte termijn helpt een strenge aanpak misschien, maar voor de langere termijn niet naar mijn idee, omdat je er zelf 100% achter moet staan dat je aan moet komen.
marleen - Woensdag 4 juli 2012 22:07
bij mij wel
Danique - Woensdag 4 juli 2012 22:12
Ik denk het niet. Het moet vanuit een patiënt zelf komen om te eten en niet door middel van dwang.
L - Woensdag 4 juli 2012 22:46
Bij mij niet. Maar ik weet niet of 'streng zijn' hetzelfde is als gewoon kwade ouders..
L - Woensdag 4 juli 2012 22:46
Bij mij niet. Maar ik weet niet of 'streng zijn' hetzelfde is als gewoon kwade ouders..
Cylu - Woensdag 4 juli 2012 23:03
Nee, althans bij mij niet. Dit werkt bij mij juist averechts.
GLM1993 - Woensdag 4 juli 2012 23:06
Bij mij hielp het ook ontzettend averechts.
Hoe meer vertrouwen ik kreeg dat ik zelf verstandige keuzes kon maken,
hoe beter ik at..
Hoe meer vertrouwen ik kreeg dat ik zelf verstandige keuzes kon maken,
hoe beter ik at..
amber - Woensdag 4 juli 2012 23:10
Nee, ik vind van niet. Hoe harder mijn moeder zich tegen mijn eetstoornis verzet (en dus wil dat ik ga eten), hoe meer ik tegen haar in ga en hoe minder ik WIL eten.
Dat knopje in je hoofd moet vanzelf omgaan, dat kan niemand voor jou doen, zelfs jijzelf niet.
Dat knopje in je hoofd moet vanzelf omgaan, dat kan niemand voor jou doen, zelfs jijzelf niet.
Mona - Woensdag 4 juli 2012 23:44
Hmm een eetstoornis gaat vaak toch om controle.. dus dan heb je twee keuzes.. of je accepteert dat iemand anders er nu de verantwoordelijkheid neemt en je eet.. maar doordat je achterliggende problemen hebt ga je de controle ergens anders zoeken óf je gaat nog op meer andere manieren zorgen dat alsnog jij die controle hebt, waardoor de es juist sterker wordt.. denk ik
Marjolein - Donderdag 5 juli 2012 00:25
Dit leidt bij mij juist tot HEEL VEEL weerstand en verzet. (Gevolg; knallende ruzie). Aan de andere kant; je weet wel waar je aan toe bent
Anoniem - Donderdag 5 juli 2012 00:48
Dat ligt per individu en per situatie anders vind ik.
Sommige momenten zou ik willen dat ik wat meer gedwongen werd. Maar veel momenten werkt het juist averechts. Hoe harder iemand mij de weg wijst, hoe harder mijn eetstoornis daarin tegengaat. Dat kan zo gemeen zijn, omdat ik dan zo ver van mezelf verwijderd kan zijn.
Voor ouders en mensen uit de omgeving, is het ook niet in te schatten wat nou echt de juiste manier is. Het ene moment is het wel een zetje geven, maar het andere moment juist niet. Hun kunnen helaas niet zien wanneer het juiste moment er echt is.
Wat mij ontzettend heeft geholpen is dat ze de verantwoordelijkheid bij mij legden. Vder kreeg ik ontzettend veel liefde, dat heeft mij eruit getrokken. Het is vooral belangrijk da je voor jezelf het moment vind dat je dit echt niet meer wilr, dat je niet langer zo door wilt leven! Als je dat moment vind, ben je klaar voor de strijd. Die strijd duurt lang, heel lang, en gaat niet zonder duwen of stoten. En zullen daardoor nog veel momenten zij dat je vertrouwen erin verliest, maar die moment moet je keihard tegen je eetstoornis in durfen gaan, en contant in gedachten of opschrijven, denken waarvoor doe ik dit? Als je die momenten ziet, dan ben je al snel om en denk je ja, dat wil ik weer!
Kop op houden meiden en jongens! Als iedereen zo sterk is im ergens aan vast te houden, zal iedereen ook zo sterk zijn om de strijd te kunnen winnen!
Liefs
Sommige momenten zou ik willen dat ik wat meer gedwongen werd. Maar veel momenten werkt het juist averechts. Hoe harder iemand mij de weg wijst, hoe harder mijn eetstoornis daarin tegengaat. Dat kan zo gemeen zijn, omdat ik dan zo ver van mezelf verwijderd kan zijn.
Voor ouders en mensen uit de omgeving, is het ook niet in te schatten wat nou echt de juiste manier is. Het ene moment is het wel een zetje geven, maar het andere moment juist niet. Hun kunnen helaas niet zien wanneer het juiste moment er echt is.
Wat mij ontzettend heeft geholpen is dat ze de verantwoordelijkheid bij mij legden. Vder kreeg ik ontzettend veel liefde, dat heeft mij eruit getrokken. Het is vooral belangrijk da je voor jezelf het moment vind dat je dit echt niet meer wilr, dat je niet langer zo door wilt leven! Als je dat moment vind, ben je klaar voor de strijd. Die strijd duurt lang, heel lang, en gaat niet zonder duwen of stoten. En zullen daardoor nog veel momenten zij dat je vertrouwen erin verliest, maar die moment moet je keihard tegen je eetstoornis in durfen gaan, en contant in gedachten of opschrijven, denken waarvoor doe ik dit? Als je die momenten ziet, dan ben je al snel om en denk je ja, dat wil ik weer!
Kop op houden meiden en jongens! Als iedereen zo sterk is im ergens aan vast te houden, zal iedereen ook zo sterk zijn om de strijd te kunnen winnen!
Liefs
Marieke - Donderdag 5 juli 2012 08:08
Toen ze bij probeerden te dwingen werkte dat absoluut niet. Ik had voor mijn gevoel nóg minder controle over mijn eigen leven en daar werd de anorexia alleen nog maar erger van. Pas toen ik door kreeg dat ik wél controle had en ik dat op een constructieve manier kon gebruiken is het langzaam steeds een beetje beter gegaan. Ik ben er nog steeds niet, maar wel goed op weg!
Liefs
Liefs
N. - Donderdag 5 juli 2012 08:28
Mjin moeder heeft mij, in de periodes dat ik niet tot nauwelijks at, goed benaderd. Die dwong mij juist niet om te eten. Anders had het alleen averechts gewerkt en zou het contact erg slecht tussen mij en mijn moeder geworden zijn. Mijn moeder stimuleerde mij wel, maar als ik heel weinig gegeten had liet ze het voor wat het was. En voor mij was dat juist goed. Anders waren de eetmomenten nog meer een dwang/druk geweest, blokkeerde ik nog meer en ging het nog meer "fout." Bij sommige jongeren werkt het misschien niet zoals bij mij, maar ik ben blij met de aanpak van mijn moeder.
Roosjes - Donderdag 5 juli 2012 08:36
Bij mij werkt denk ik tijdelijk. Alleen door gedwongen moeten eten ga ik me vreselijk schuldig voelen. Dit lijd bij mij alleen maar tot terugval en weer opnieuw beginnen zodra ze het een keer vergeet te doen.
Dus nee voor lange termijn werkt het niet.
Het is juist belangrijk dat je vrijheid hebt om te kiezen wat je wil eten , zodat je het langzaam kan opbouwen en steeds meer gaat durven te eten.
Dus nee voor lange termijn werkt het niet.
Het is juist belangrijk dat je vrijheid hebt om te kiezen wat je wil eten , zodat je het langzaam kan opbouwen en steeds meer gaat durven te eten.
Anneke - Donderdag 5 juli 2012 09:47
Als het zo simpel was en dwang inderdaad werkte, dan was het snel opgelost.
Isa - Donderdag 5 juli 2012 10:19
Ja, maar ik zeg liever nee natuurlijk, stiekem.
En dwang is iets anders dan heel streng.
En dwang is iets anders dan heel streng.
eef - Donderdag 5 juli 2012 10:45
ja absoluut! begrijp ook niet dat er nog ouders zijn die dit niet doen, natuurlijk zeggen de meeste meisjes dat het niet werkt , omdat het tegen hun eetstoornis in gaat. maar ik ben genezen en ben (achteraf!) heel blij met alle dwang die tijdens mijn behandeling uitgevoerd is, zowel door behandelaren als mijn ouders.
eef - Donderdag 5 juli 2012 10:47
nog wel een toevoeging: het ligt er wel aan of iemand minderjarig is of niet, alleen als dat het geval is ben ik voorstander van dwang (en zeker door ouders) vanaf dat je meerderjarig bent vind ik dat ze de verantwoordelijkheid bij jezelf moeten leggen.
Anoniem - Donderdag 5 juli 2012 11:40
Ja, aan het begin wel, als je op een zo laag gewicht zit dat je helemaal niets voelt wel, maar als je zelf goed kunt denken en voelen dan kun je daar beter aan werken.
Tyrande Whisperwind - Donderdag 5 juli 2012 12:23
Bij mij is het ook onder dwang gegaan, en ondertussen inderdaad aan de psyche werken. Als ik 'toen' niet onder dwang aangekomen was, was ik nu niet zover als dat ik nu ben.
Avonden - Donderdag 5 juli 2012 16:10
moet hier een onderscheid gemaakt worden tussen jonge kinderen en adolecenten/volwassenen?
Charlotte - Donderdag 5 juli 2012 17:54
Ik word een beetje gek van alle mensen die denken dat ze 'de oplossing' tegen eetstoornissen hebben gevonden. Zo werkt het niet.
De situatie en achterliggende motieven zijn verschillend per persoon, en hoe iemand op een bepaalde aanpak reageert ook. Bij de een werkt streng zijn, bij de ander niet.
Er is niet één oplossing voor alle anorexia/boulimia/bed/nao patienten.
De situatie en achterliggende motieven zijn verschillend per persoon, en hoe iemand op een bepaalde aanpak reageert ook. Bij de een werkt streng zijn, bij de ander niet.
Er is niet één oplossing voor alle anorexia/boulimia/bed/nao patienten.
-angel - Vrijdag 6 juli 2012 00:51
@ charlotte
helemaal mee eens :)
helemaal mee eens :)
C. - Zaterdag 7 juli 2012 09:57
Ik ben het eens met veel antwoorden hierboven, namelijk dat het per situatie afhankelijk is. Ik denk bijvoorbeeld dat leeftijd hier ook een hele grote rol inspeelt. Bij jonge kinderen is dit veel gemakkelijker toe te passen dan bij pubers. ;)
Rosa - Maandag 9 juli 2012 22:45
Bij mij wel, maar niet bij iedereen denk ik....
katsa - Dinsdag 10 juli 2012 22:26
Mijn vader wou me dwingen te etenen dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik bijna van een brug ben gesprongen. Toen ik opgenomen werd, moest ik bepaalde hoeveelheden eten en daardoor kreeg ik een nog grotere afkeer van eten (ik ben altijd al kieskeurig geweest en nu is dat nog erger). Volgens mij moet er naar elke persoon individueel gekeken worden en hij/zij moet het ook willen anders herval je zeker. Ik ben er (helaas) een voorbeeld van
justme - Dinsdag 18 september 2012 21:25
Als er te veel op me gelet wordt,voel ik me bekeken en ongemakkelijk en gaat het eten juist minder goed.
dollie - Woensdag 23 januari 2013 14:21
Bij mij zal die aanpak wel werken.
Nu lever ik een strijd op en ben net zover.
Toen ik op vakantie was en alles uit de handen had gegeven en toen ging het enigszins beter dan voor heen.
Maar ik kan niet beslissen van andere mensen.
Het is echt per persoon verschillend van aanpak.
Nu lever ik een strijd op en ben net zover.
Toen ik op vakantie was en alles uit de handen had gegeven en toen ging het enigszins beter dan voor heen.
Maar ik kan niet beslissen van andere mensen.
Het is echt per persoon verschillend van aanpak.
TheMirrorLies - Dinsdag 29 april 2014 09:29
In het begin werkt t averechts. Maar na even doorzetten brengt het je de goede kant op.
Inge - Woensdag 15 augustus 2018 11:08
bij mij is een harde aanpak nodig. Het verschilt van persoon tot persoon.
Ik ervaar ook een verschil in wie er mij 'regels en wetten' oplegt, wie mij zegt 'zo zal het zijn en niet anders'.
Van mensen die dicht bij mij staan zoals ouders, broers, zussen zal ik dat niet verdragen en in verzet gaan en werkt het averechts.
De harde aanpak van de huisarts werkt perfect, van haar kan ik dat aannemen en aanvaarden. Ze kan bikkelhard zijn maar handelt wel correct en dat apprecieer ik. Zij legt bepaalde regels op, stelt eisen maar dat wil niet zeggen dat ik geen inspraak heb, alles is bespreekbaar en zo voel ik mij betrokken, zo begrijp ik haar handelen beter.Het gevoel van betrokkenheid maakt dat je je meer begrepen voelt, er wel naar je geluisterd wordt.
Een behandeling van anorexia is denk ik heel persoonsgebonden, wat bij de ene werkt werkt bij de andere niet.Jezelf kennen is belangrijk én het durven aangeven wat je kan helpen
Ik ervaar ook een verschil in wie er mij 'regels en wetten' oplegt, wie mij zegt 'zo zal het zijn en niet anders'.
Van mensen die dicht bij mij staan zoals ouders, broers, zussen zal ik dat niet verdragen en in verzet gaan en werkt het averechts.
De harde aanpak van de huisarts werkt perfect, van haar kan ik dat aannemen en aanvaarden. Ze kan bikkelhard zijn maar handelt wel correct en dat apprecieer ik. Zij legt bepaalde regels op, stelt eisen maar dat wil niet zeggen dat ik geen inspraak heb, alles is bespreekbaar en zo voel ik mij betrokken, zo begrijp ik haar handelen beter.Het gevoel van betrokkenheid maakt dat je je meer begrepen voelt, er wel naar je geluisterd wordt.
Een behandeling van anorexia is denk ik heel persoonsgebonden, wat bij de ene werkt werkt bij de andere niet.Jezelf kennen is belangrijk én het durven aangeven wat je kan helpen