Er wordt heel wat af gediagnosticeerd in ons land en ook veel kinderen krijgen al op jonge leeftijd een diagnose. Aan de ene kant zal het nodig zijn om de kinderen een geschikte behandeling te kunnen bieden, maar aan de andere kant is het ook zorgelijk. Soms richt een diagnose meer schade aan dan dat het iets positiefs doet. Hierover is een indrukwekkend filmpje gemaakt die hoort bij de campagne die gelanceerd is: ‘gun kinderen hun eigen label'.

In dit filmpje kun je zien dat kinderen diagnoses krijgen maar dat er tegelijkertijd ook iets anders in hun schuil gaat, namelijk kwaliteiten en potentiële beroepen. Door de toegenomen prestatiedruk in onze maatschappij en de afgenomen tolerantie van afwijkend gedrag, is het aantal kinderen en jongeren dat ritalin gebruikt de afgelopen jaren verviervoudigd.

Volgens kindercoach en mediadeskundige Liesbeth Hop die de campagne heeft geïnitieerd vanuit de Nationale Academie voor Media en Maatschappij, ligt de oorzaak van overdiagnostisering bij de maatschappij. Ze geeft aan dat het al op school begint bij het competentiegerichte onderwijs. Kinderen moeten allemaal aan dezelfde norm voldoen terwijl dit een gemiddelde is. Als je daarvan afwijkt, ben je niet meer normaal. Volgens Hop speelt ook de overheid een rol. Kinderen hadden tot kort geleden nog een diagnose nodig om in aanmerking te komen voor een rugzakje voor financiële hulp. Inmiddels is dit gelukkig niet meer nodig door het passende onderwijs waarbij gekeken wordt naar de diversiteit aan kinderen.

Daarnaast ligt er ook een deel bij de ouders. Velen van ons geloven in de maakbaarheid van ons leven. Dit geldt ook voor de kinderen die bij ons leven horen. Wanneer een kind niet aan de eisen voldoet of niet past in het ideaalbeeld van de ouders, lijkt het alsof het bijna een opluchting is als een kind een diagnose krijgt. Zo wordt het probleem naar het kind verplaatst.

Liesbeth Hop probeert met filmpjes, posters, expertbijeenkomsten en een website ouders en leerkrachten aan het denken zetten. Men moet zichzelf afvragen of ze bezig zijn met de vraag wat een kind nodig heeft in plaats van wat een kind mankeert.

Een diagnose werkt vaak stigmatiserend en het plaatst kinderen in een hokje. Daarnaast zorgt het vaak ook voor buitensluiting. Daarnaast is het lastig om ooit van een label af te komen. Kinderen die een diagnose nodig hebben voor de verdere oplossing krijgen ook lang niet altijd de zorg en aandacht die zij verdienen. Zo blijkt maar dat een psychische diagnose niet altijd een oplossing is.

Bron: Metronieuws.nl