ik vind het niet gek dat een zwangerschap een eetstoornis kan triggeren. je lichaam verandert dramatisch en als je al met onzekerheden/problemen rondloopt "explodeerd" dat in je hoofd als je daarnaast nog eens zwanger word.
een thema wat mij nu ook bezig houd, ik zou graag kinderen willen maar word ondanks dat ik al een jaar genezen ben nog steeds niet ongesteld.
als ik wel zwanger zou worden weet ik niet of ik het aan kan , ben heel bang om terug te vallen.
ik denk dat als je een geschiedenis hebt met eten , je heel zeker moet zijn dat je stevig in je schoenen staat als je aan een zwangerschap begint. anders kan dat je relatie met je partner, en de gezondheid van je kindje erg beschadigen.

Ik zelf heb een aantal weken een gezonde knul op de wereld mogen zetten. Toen ik zwanger was heb ik hulp gezocht voor me anorexia en ondersteuning gevraagd. Het was ontzettend moeilijk om mijn lichaam zo te zien veranderen en alle hormonen maken het moeilijk. Maar eerlijkheid is het belangrijkst en nu is mijn lichaam nog steeds anders. Het is moeilijk maar ik heb een baby gedragen en nu ligt het in mijn armen. Dan maar een huilbui extra omdat ik mijn broeken niet meer pas.

Wel vind ik dat als je een eetstoornis heb je heel goed moet weten waar je aan begint!!!

Wat moet dat moeilijk zijn! Zielig! Maar als je nadenkt over je kindje dan moet je toch bijna wel normaal kunnen eten? Ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken.... Jammer dat er niet bijstaat hoe het met haar baby is! Leeft het kindje nog? Maar in ieder geval: goed artikel Laura!

Ik ben bijna 15 weken zwanger. Heb een eetstoornis verleden. Mijn partner wilde al langer kinderen, maar ik was er niet aan toe, het kon ook gewoon niet. Hij heeft altijd gezegd 'Eerst moet jij jezelf op de rit hebben, dan kunnen we denken aan een gezin'. Ik heb wel eens gedacht 'Misschien helpt het juist om beter te worden als ik een kindje krijg'. Ik ben nu ontzettend blij dat ik eerst mezelf terug heb gevonden en dat we er samen achter stonden om een kindje te krijgen. Maar goed, dat is niet iets wat vanzelfsprekend is, kinderen krijgen. We hebben even moeten wachten, maar dat was ook goed, want nu voelde ik me ook echt sterk. Ik merk nu wel dat ik het soms wel lastig vind, maar ik heb vertrouwen en het gaat goed. Ik heb lieve mensen om mij heen en ik doe het niet alleen voor mezelf. Maar het is zo, dat je lichaam veranderd en dat vind ik ook best wel spannend.... Ook heb ik last van misselijkheid en soms is het lastig om daar mee om te gaan. Maar ik ben vol vertrouwen!

Als je zegt dat je geen contact met je lichaam hebt en wel een baby erin rond draagt is het wel zorgelijk ja… ik snap dat mensen negatief zijn als je dan geen hulp zoekt en alles stil houdt.

ik snap waarom mensen deze mails sturen, uit onbegrip en uit bezorgdheid.
maar het zijn hele erge dingen die ze schreven, iemand met een eetstoornis is niet gestoord! ze weet wat ze fout deed, en ze is 100% zeker een hele goede moeder nu. misschien zelf beter dan de gemiddelde moeder omdat ze haar waarschijnlijk zorgt dat haar kind gezond en voldoende eet.

wel vind ik dat je als je nog diep in je eetstoornis zit en niet in staat bent je lichaam voldoende te voeden om er een kind in groot te brengen je best nog even wacht. maar haat krijgen omdat je zwanger bent en een eetstoornis hebt, nee dat vind ik te ver gaan, er zijn trouwens genoeg mensen zonder eetstoornis die te weinig eten terwijl ze zwanger zijn, heb ik al vaak gezien in mijn omgeving, en zelf vreemde opmerkingen als "ik ben maar ...kg aangekomen tijdens mijn zwangerschap, daar ben ik heel trots op", even voor de duidelijkheid, tijden een zwangerschap hoor je een heel aantal kilo's aan te komen, denk aan het gewicht van de baby, de moederkoek, vruchtwater,... als je niet voldoende aankomt tijdens te zwangerschap betekend dit dat je aan het afvallen bent wat gevaarlijk is voor de baby, heel erg dus dat de meeste mensen denken dat het goed is bijna niets aan te komen tijdens een zwangerschap. het zijn dus niet alleen mensen met een eetstoornis die te weinig eten en verkeerd met de gewichtstoename omgaan.

Ook ik heb nu een prachtige dochter van bijna 4 maanden.
Toen ik zwanger was (met behulp van hormoonbehandelingen) ben ik teruggegaan naar mijn dietiste om te kijken of ik genoeg af tijdens de zwangerschap. Dat was het geval, dus dat nam een stuk onzekerheid af. Ik vond het helemaal niet erg dat ik een mooie dikke buik kreeg. In het begin was ik wel bezig met "hoe zie ik er na de zwangerschap uit", maar later niet meer. Eerlijk gezegd ben ik weer terug op m'n oude gewicht en heb daar niks voor hoeven doen. Ik eet niks minder.
Ik moet juist zorgen dat ik niet meer afval. zo'n kleintje vraagt veel van je, en dan geef ik nog niet eens borstvoeding. (bij borstvoeding moet je wél meer eten).
Het is het allemaal dubbel en dwars waard. Helaas ben ik door denk ik hormoonveranderingen en ik was tijdelijk gestopt met mijn antipsychotica, last gaan krijgen van angsten, en zelfs net na de bevalling paniek aanvallen. Niet eetgerelateerd, maar angst voor de dood.
Je lichaam en geest heeft heel wat te voorduren tijdens en na de zwangerschap. Je raakt behoorlijk uit balans. wees je je daar wel van bewust en zorg voor hulptroepen om je heen!

Is de link naar die blog ook mogelijk? Ik ben er bijvoorbeeld wel benieuwd naar of ze er bewust voor heeft gekozen om zwanger te worden.
Haatmails vind ik veels te ver gaan, maar bezorgde en negatieve reacties kan ik me wel voorstellen.
Als je een eetstoornis hebt en je kiest er bewust voor om zwanger te worden, dan vind ik wel dat je fout bezig bent. Je weet dat je daarmee de gezondheid en ontwikkeling van je kind in gevaar brengt in een periode die superbelangrijk is voor de rest van zijn/haar leven.
Dan moet je wel zo eerlijk naar jezelf zijn dat ondanks je kinderwens, je eerst echt moet herstellen van je eetstoornis, voordat je zwanger wilt proberen te worden.

Vlinder, gefeliciteerd! Spannende en leuke periode voor je :). Wel heel goed inderdaad dat je eerst aan jezelf en je eetstoornis hebt gewerkt en niet midden in je eetstoornis zwanger bent geworden!

Ik vind eerlijk gezegd dat je, wanneer je kinderen wil, je verantwoordelijkheid moet nemen en er eerst alles aan moet doen om die eetstoornis te verslaan en niet te stoppen voor je daar bent. Een kind kan zijn moeder niet kiezen, en het is aan de vrouw om ervoor te zorgen dat het zo gezond mogelijk ter wereld komt in een zo gezond mogelijk gezin. Haatmails en gemene reacties gaan veel te ver, maar ik - zelf ex-anorexiapatiënte - vind dat wanneer je in verwachting bent, je zeker genoeg moet eten.
Wanneer je je eetgewoonten niet wil opgeven voor het wondertje dat eraan komt, ben je nog niet klaar om moeder te worden. Dat vraagt een zekere vorm van zelfopoffering.

Helemaal eens met Fiona. Mooi verwoord.
Ik heb nu ook iemand in mijn omgeving me anorexia die zwanger is. Ik word zo boos als ik daaraan denk. Zij liegt haar vriend voor en accepteert geen hulp en wil niet beter worden. Arm kindje, je zult het maar met zo'n moeder moeten doen :( Sorry als dit onaardig klinkt maar ik vind dat je als je een kind draagt, je verantwoordelijkheid moet nemen.

Ook ik heb een eetstoornis verleden en heb nu een prachtige zoon van 10 maanden!
Met zwanger zijn en het aankomen had ik gelukkig niet zo veel moeite. Ik was dan ook behoorlijk aangekomen, maar had daar pas last van na de bevalling. Mijn buik zag er niet meer uit en het ontzwangeren triggerde op sommige momenten wel mn eetstoornis. Gelukkig heb ik niet gehandeld naar mijn gedachten en ben ik op normale manier weer op mijn oude gewicht gekomen!
Verder vind ik het voor zowel moeder als kindje heel erg als iemand niet goed voor zichzelf zorgt tijdens een zwangerschap.

Ik heb zelf ook een eetstoornis, maar ik zou absoluut WEL eten als ik zwanger zou zijn. Ik begrijp de haatmails.. Of het terecht is, is een ander verhaal.

Goed en heel dapper dat ze dit taboe doorbreekt.

Oh wauw, ik zie zelfs hierboven allemaal haatreacties. Ik had toch wel iets anders verwacht, maar misschien is wat ik denk ook wel egoïstisch, ik weet het niet. Maar we kunnen er nu toch niks meer aan doen, dus laat dat kindje gewoon bij de moeder.

ik vind dat je juist die persoon moet helpen en niet verder wegduwen.
Anders wordt de eetstoornis nog erger , het helpt niet dat iemand tegen je schreeuwt. Je moet zelf beter willen worden .

Tja kan daar geen medelijden mee hebben. Ik zou 100 % eten tijdens de zwangerschap. Desnoods direct een kliniek in. Zou echt geen mensenleven op het spel zetten. En ja ik heb zelf ook anorexia gehad en ben opgenomen geweest om daar vanaf te komen.

Haatreacties lossen niets op, maar een zwangerschap tijdens een eetstoornis is zeker en vast niet aan te raden denk ik. Je hebt al zoveel energie nodig om voor jezelf te zorgen, dat een tweede iemand er zowieso teveel aan is.

@ annelie: jammer dat je onze mening meteen als haat opvat. Een kinderwens zou zo'n sterke motivatie voor eetgestoorde vrouwen kunnen zijn - dat was het onrechtstreeks voor mij. Ik wil ooit een heel erg goeie mama worden, dus die anorexia moest sowieso de laan uit.
Ik wil niet zeggen dat moeders met een eetstoornis slecht moeders zijn. Maar ik ben er wel van overtuigd dat die vrouwen NOG betere moeders zouden zijn zonder hun eetprobleem.

Stel nou dat je er alles aan hebt gedaan om beter te worden, maar nog steeds (deels) last hebt van je eetstoornis. Mag je dan nooit kinderen krijgen?
En hoe zit dat dan met mensen met een lichamelijke chronische ziekte of beperking, mogen die dan ook geen kinderen krijgen?

Ik denk dat als je weet waar je valkuilen liggen je best zwanger kunt zijn met een eetstoornis, ik heb zelf nog in enige mate een ES en drie mooie kinderen.

Overigens: een kind is een parasiet, en neemt wat hij nodig heeft. Het is bijzonder lastig om een kind te weinig te eten te geven tijdens een zwangerschap. R gaat vooral minder eten naar de moeder. Niet bijzonder gezond natuurlijk, maar ja (en Dan kom ik weer terug op wat ik bovenaan zei) mogen mensen die roken tijdens de zwangerschap dan geen kinderen ? Of drinkenden? Of medicijn gebruikenden?
Want al die dingen kunnen ook in potentie schadelijk zijn voor een ongeboren kind...

Ik vind dat je een te groot risico neemt om met een eetstoornis zwanger te willen worden. Je kunt het wellicht opbrengen om 9 maanden 'goed' te eten, maar daarna, daarna gaat het leven gewoon weer door en red je het dan ook nog, zonder deze zeer sterke 'motivatie'. De nieuwe motivatie is dan wellicht je net geboren kindje, maar misschien verval je wel weer in het 'eetgedrag' wat je voordien had.
Dat risico zou ik iig niet durven nemen. Petje af voor alle moeders die het goed afgaat of hun kind hen idd. positief heeft veranderd tav hun eetprobleem, maar ik zou het niet durven om dat risico te nemen.

Ik had een spiraal, was 32 en dacht niet dat ik met een eetstoornis nog een kindje zou kunnen krijgen. Ik bleek toch zwanger, ik dacht alleen maar dit kindje moet ik beschermen, want dit is echt een wonder..... Het was echt heel erg zwaar, ik was zo bang en tegelijk zo trots en blij. Ik at zeker beter, dronk geen alcohol, roken deed ik al niet en ik gebruikte geen medicatie. Aan bewegingsdrang gaf ik vaak wel toe, maar dan ging ik wandelen. Ik heb het ondanks mijn eetstoornis toch ervaren als een mooie tijd waar ik echt heel bewust bezig was met mijn kindje en alles eromheen, dat in contact zijn hielp me beter te zorgen voor mezelf. Dat het een risico blijft daar ben ik het zeker mee eens....... Ik ben echt wel bang geweest....Een paar maanden na de bevalling viel ik alsnog diep terug, het blijft vechten. Maar ik noem het ipv starving for two fighting for two! Mijn zoon is gezond en gelukkig en ik ben super dankbaar dat hij in ons leven is.

De zwangerschap heeft mij ontzettend goed gedaan, hoewel ik nog niet helemaal genezen was, toen ik zwanger werd, heeft het mij het laatste duwtje in de goede richting gegeven. Voor het eerst in mijn leven was ik zo ontzettend trots op mijn lijf dat het een kindje kon 'maken'. Voor het eerst vond ik mijn lijf echt heel erg mooi.
Natuurlijk was ik bang voor het effect dat een zwangerschap op mijn llijf zou hebben: zou ik wel weer slank worden als mijn kindje er was? Maar de eerste prioriteit lag echt bij de gezondheid van mijn kindje.
En dat is nog steeds zo....ik ben moeder van een prachtige zoon en hij gaat voor alles. Dan maar niet ultra-slank. Als hij maar gezond en gelukkig is, dan ben ik het ook.
En ja....we zijn heel, heel gelukkig.

Wauw, dit is een mooi en interessant stuk. De reacties zijn waardevol! Hierover zou meer over informatie over gegeven moeten worden (:
Ook voor meiden als motivatie om beter te worden of juist wel zwanger te worden of het misschien nog even uit te stellen.

Denk dat het heel erg afhankelijk is van de persoon en de gradatie van de es of het verstandig is of niet. Voor sommigen is het de ultieme motivatie, en denk dat het dan niet heel erg is, maar als je zelfs tijdens je zwangerschap nog vreselijk worstelt en ook niet bereid bent om hulp in te schakelen... dan lijkt het me heel onverstandig. Wat mij gebeurde, was dat ik me tijdens de zwangerschap en daarvoor vrij sterk in mijn schoenen vond staan en dat ik de es genoeg onder controle had om het aan te kunnen. De zwangerschap verliep geweldig, maar... ik kreeg een huilbaby. Daar stond ik behoorlijk alleen voor en met elke nacht, elke twee uur opstaan, een half uur tot drie kwartier troosten en dan net weer in slaap vallen en dan weer opstaan, veroorzaakte toch wel een redelijke terugval in mijn es. Ik heb daar toen heel snel hulp bij gezocht en nu, anderhalf jaar verder, slaapt mijn zoontje eindelijk door. Nu gaat het voor ons allebei heel veel beter en komen we allebei eindelijk tot rust :). Maar laat dit wel iets zijn om ook rekening mee te houden. Ook zonder huilbaby kost een kindje veel energie, wat soms je es weer kan triggeren.