Dwangvoeding bij anorexia?
Vorige week bepaalde een rechter in Engeland dat een 32 jarige vrouw met anorexia dwangvoeding moet krijgen. De rechter nam de beslissing voor mevrouw E. omdat zij deze niet zelf zou kunnen nemen en het "voor haar eigen bestwil" is. Toen het bekend werd, kwamen er gelijk allerlei reacties op het besluit van rechter Peter Jackson. Sommige mensen vinden namelijk dat het ingaat tegen de vrije keuze van E.
De vrouw uit Londen ondergaat sinds 2006 behandelingen, in centra voor eetstoornissen. Ze is momenteel opgenomen in een ziekenhuis en wil niet meer eten en leven. De rechter vond het een moeilijk besluit. Enerzijds wilde hij respect hebben voor haar persoonlijke vrijheid en onafhankelijkheid en anderzijds vond hij dat mevrouw E. niet in staat is om zelf de juiste beslissing te nemen, door haar psychische toestand.
Als je heel erg ziek bent, is het moeilijk om weloverwogen keuzes te maken. De wereld en het leven zien er heel anders uit als je ernstig ondergewicht hebt of andere psychiatrische en lichamelijke klachten hebt. De vraag is of iemand met dergelijke klachten een belangrijke levensbeslissing kan nemen.
Volgens de rechter is E. ernstig ziek, maar niet ongeneeslijk. Daarom heeft hij besloten dat ze tegen haar wil in gevoed moet worden. De vrouw ziet zelf het nut van haar leven niet meer en wil haar eigen beslissing over eten nemen. Ze is zich bewust van het feit dat, als ze niet meer eet, ze zal sterven.
Volgens sommigen is het haar recht om hier zelf over te beslissen. Anderen staan aan de kant van de rechter en vinden dat de vrouw niet in staat is zelf een weloverwogen keuze te maken vanwege haar ziekte.
Wat vind jij?
www.bbc.co.uk
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik denk.. dat die rechter hier inderdaad een verstandig besluit mee heeft genomen.
Al is het wel een moeilijk concept
Stond vorige week niet iets soortgelijks in Medisch Contact, maar dan in Nederland?
Ohja... gevonden. 11 mei.
Of een anorexiapatiente voor euthanasie mag kiezen...
Artikel is een gesloten artikel...
maar het is lastig!
Ik snap ook dat de rechter anders beslist want niemand maakt vrijwillig de keuze een ander te laten sterven.
Ik ben het wel eens met de rechter
IBS is in bewaar stelling.. Dat heeft ook met een rm temaken.,. ;)
Ik ben het heel erg met de rechter eens, maar Sunbeam heeft ook gelijk.
Ik heb het zelf ook mee moeten maken, en als ik er nu op terug kijk.. Het was een hel maar als ze niet hadden ingegrepen was ik er niet meer geweest, en had ik mijn leventjee die ik terug gekregen heb niet meer meegemaakt.! :((
Maaar idd, Een trauma... Dat hou je er wel aan over, tenminstee hele erge angst..
Maar dat lijkt me in dit geval beter dan dat je je leven kwijt bent!
Het is voor haar anorexia niet leuk dat ze wordt gevoed maar ze is niet ongeneeslijk. En daarbij, misschien krijgt de rechter straks de dood op zijn geweten.. De vrouw kan nu zelf geen keuze's maken.
iedereen moet voor zichzelf beslissen niet voor een ander!!!!!!!!!!!
Ik heb zelf ook in een situatie gezeten waarin ik niets meer over mezelf te zeggen had en waarin ik dwangvoeding kreeg (en waar ook met andersoortige dwangmiddelen werd gewerkt). Achteraf gezien heeft het mijn leven gered en daar ben ik blij om. Tegelijkertijd weet ik ook heel goed wat dwang met iemand kan doen, hoeveel invloed het ook nog kan hebben op latere behandelingen, etc.
In alle behandelingen die ik na mijn eerste behandeling met dwangvoeding en andere dwangmiddelen heb gevolgd, heb ik heel veel tijd en energie moet steken om een klein beetje vertrouwen op te bouwen. Met mijn huidige therapeute heb ik inmiddels een goede band, maar dit heeft veel tijd en moeite gekost.
Ik kan me heel goed voorstellen dat de rechter het besluit heeft genomen wat hij genomen heeft, echter ik vraag me oprecht af in hoeverre dwang in een behandeling werkt.
Bovendien kun je in klinieken meestal 6 maanden achtereen in behandeling intern en sta je na zo'n periode vaak weer op straat.( tenminste in ons geval).
Gebleken is nu bij ons kind dat je van de ene hulpverlener naar de andere wordt doorgestuurd en telkens opnieuw een band met een behandelaar moet opbouwen.
Dat is ook al een stressvolle situatie.
Wanneer in dit geval een vrouw na zovele jaren niet meer opnieuw de schouders er onder wil zetten omdat ze simpelweg "uitgevochten" is? Wie zijn wij dan om te willen voorkomen dat zij moet blijven leven.
Natuurlijk gaat het hier over leven en dood.
Maar de vrouw heeft niet om anorexia gevraagd maar heeft er wel vele jaren tegen gevochten.
Is het dan niet zo dat wij iemand uit liefde moeten kunnen laten gaan?
Wij kunnen niet in dat hoofd kijken en wij horen niet het geschreeuw wat de anorect wel hoort 24/7 en DAT al jaren lang.............voorbeeld:
Als iemand je constant met z'n vinger in je zij prikt en je probeert het met al je kracht weg te duwen en je al herhaaldelijk heb gezegd "houd daarmee op" en er wordt niet geluisterd en dat elke dag opnieuw dan is dat toch om stapelgek van te worden?
Een rechter beslist dan vanuit ethiek.
Maar hoe fair zijn ingrijpen ook mag zijn?
De anorexia patiënt die het lijden ondergaat verdiend uiteindelijk ook haar/zijn rust.
En hoewel ik mijn kind nog lang niet kan missen en vreselijk veel van haar houd?
Haar wens dat het geschreeuw in haar hoofd zou mogen ophouden telt voor mij nu het zwaarst.