Anorexiapatienten moeten sneller aankomen
Gepost op Woensdag 11 januari 2012 14:20 door Karianne in Artikelen over eetstoornissen.
Na jaren strak de controle te hebben gehad over hoeveel eten er in mijn lijf terecht kwam, was het toen ik in therapie ging ongelooflijk moeilijk die controle uit handen te geven. Opeens bepaalden anderen wat ik at, hoeveel en wanneer. De eerste eetlijsten hadden niet alleen lichamelijk invloed, maar vooral ook mentaal en emotioneel. Want het thema ‘controle hebben' is een belangrijk onderdeel van een eetstoornis. En op het moment dat je in therapie gaat, wordt er van je verwacht dat je dat los gaat laten. Maar hoe snel?
In California is onderzoek gedaan, door Andrea Garber en collega's van de Universiteit van California, naar voedingsprotocollen bij Anorexia Nervosa. Het huidige protocol heeft als stelling: ‘Begin laag en ga langzaam'. Maar volgens Garber is daar helemaal geen wetenschappelijke basis voor. Volgens haar is een strengere, meer drastische aanpak nodig, waarin patiënten sneller aankomen.
Veertig meisjes tussen de 9 en 20 jaar, die opgenomen waren voor anorexia, deden mee aan het onderzoek. Door het aankomdieet calorierijker te maken, steeg het BMI van de meisjes sneller en was de opnameperiode korter. Garber zegt hierover: hoe korter de periode van gevaarlijk ondergewicht, hoe kleiner de kans op blijvende lichamelijke schade, bijvoorbeeld aan de organen. Ook zou deze strategie het sociale -en schoolleven minder verstoren.
Het gevoel van de patiënten komt niet aan bod in dit onderzoek. Want wat betekent het voor de meisjes dat ze sneller moeten aankomen? Dat het helpt op de korte termijn is duidelijk, maar hoe zit dat op de lange termijn? Misschien zorgt het (te) snelle aankomen wel voor zoveel angst dat de meisjes zich in een tweede fase juist extra gaan verzetten tegen aankomen.
Als het aankomen langzaam gaat, wordt opgebouwd, hebben patiënten meer tijd om te wennen aan de veranderingen van het lichaam. Ook kan het gevoel van controleverlies hiermee worden beperkt. Maar daar staat tegenover dat, hoe langer gevaarlijk ondergewicht, hoe slechter voor de gezondheid en de prognose. Dus wat is wijsheid?
Wat vind jij van een strenger voedingsprotocol bij anorexia?
Bron: https://www.medscape.com/viewarticle/755723
Gerelateerde blogposts
29
Reacties
Scared - Woensdag 11 januari 2012 14:26
Een eetstoornis ging toch om meer dingen dan afvallen en aankomen? =S
JustMeXx - Woensdag 11 januari 2012 14:29
Volgens mij is het belangrijkste dat je vorderingen blijft maken. De snelheid waarmee komt op de 2de plaats. Ik heb er heel lang over gedaan vooraleer ik weer een normaal eetpatroon had maar ik heb daarna nooit een zware terugval gehad (natuurlijk wel heel wat moeilijke momenten). Nu heb ik nergens blijvende schade ondervonden aan mijn lichaam. Dat je weer gezond bent en dat het achterliggende probleem (want daar draait het meestal om) opgelost/verwerkt is lijkt mij het belangrijkste.
suus - Woensdag 11 januari 2012 14:36
Heb er weinig verstand van hoe het lichaam reageerd op zo snel aankomen. Dacht dat het juist slecht is om snel aan te komen, refeeding syndroom enzo.
Daarentegen is het wel zo dat als je langzaam aankomt je ook langer opziet tegen het eindresultaat.
Al ben ik ook een paar snel en veel aangekomen en was dat vaak reden voor een terugval..
dusja, misschien is dit wel een persoonsgebonden traject en niet perse iets wat beter bij eetstoornis patienten in t algemeen past.
Daarentegen is het wel zo dat als je langzaam aankomt je ook langer opziet tegen het eindresultaat.
Al ben ik ook een paar snel en veel aangekomen en was dat vaak reden voor een terugval..
dusja, misschien is dit wel een persoonsgebonden traject en niet perse iets wat beter bij eetstoornis patienten in t algemeen past.
Marjolein - Woensdag 11 januari 2012 14:38
Juist doordat ik snel moet aankomen, ga ik me er tegen verzetten. Maar als ik het wel zou doen, dan ben je sneller op je streefgewicht, waardoor ik sneller zoiets heb van "laat maar, ik heb geen zin meer om af te vallen". Hoe langer je er over doet, hoe meer emoties de kans krijgen om de baas te worden over mij.
R. - Woensdag 11 januari 2012 14:50
Is het niet net als met overgewicht? Als je met overgewicht snel afvalt is dat ook niet gezond, en ernstig overgewicht is ook levensbedreigend. Dus snel aankomen lijkt mij ook niet perse goed...
Briesje - Woensdag 11 januari 2012 14:54
Maar daar staat tegenover dat, hoe langer gevaarlijk ondergewicht, hoe slechter voor de gezondheid en de prognose. Dus wat is wijsheid?
Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Ja het klopt wel alleen té snel aankomen kan net zo goed slecht en in sommige gevallen gevaarlijk zijn. Ook denk ik dat mentaal gezien meer mensen kans hebben om een terugval te krijgen en ik vind dat je in eerste instantie een (heftige) terugval altijd moet proberen te voorkomen. Omdat een terugval krijgen soms nog gevaarlijker kan zijn voor je gezondheid. En vooral als je daarvoor veel snel bent aangekomen. Het jojo effect zeg maar.
Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Ja het klopt wel alleen té snel aankomen kan net zo goed slecht en in sommige gevallen gevaarlijk zijn. Ook denk ik dat mentaal gezien meer mensen kans hebben om een terugval te krijgen en ik vind dat je in eerste instantie een (heftige) terugval altijd moet proberen te voorkomen. Omdat een terugval krijgen soms nog gevaarlijker kan zijn voor je gezondheid. En vooral als je daarvoor veel snel bent aangekomen. Het jojo effect zeg maar.
Shopaholic - Woensdag 11 januari 2012 15:21
Ok hier is dus de discussie kies je voor je lichamelijke of je geestelijke gezondheid... lijkt mij dat je psychische gezondheid dan toch wel belangrijker is??
Je kan wel leuk aankomen en op je streefgewicht zitten, maar dan is het nog LANG niet klaar. En als je zó snel bent aangekomen.. zie het dan maar eens op een stabiele manier vol te houden.
Doe mij maar de rustigere aanpak. Denk dat het toch echt belangrijker is dat je het allemaal kan trekken in je hoofd.
Je kan wel leuk aankomen en op je streefgewicht zitten, maar dan is het nog LANG niet klaar. En als je zó snel bent aangekomen.. zie het dan maar eens op een stabiele manier vol te houden.
Doe mij maar de rustigere aanpak. Denk dat het toch echt belangrijker is dat je het allemaal kan trekken in je hoofd.
. - Woensdag 11 januari 2012 16:14
Ik vind dat het aankomen vaak al erg snel gaat.
Dit lijkt mij alleen maar een manier om meer te bezuinigen
Aankomen zelf is niet de oplossing, iemand moet ook therapie etc. krijgen, anders blijven de gedachten en is kans op terugval in het gewicht groot
Dit lijkt mij alleen maar een manier om meer te bezuinigen
Aankomen zelf is niet de oplossing, iemand moet ook therapie etc. krijgen, anders blijven de gedachten en is kans op terugval in het gewicht groot
Layla - Woensdag 11 januari 2012 16:31
Hier ben ik het ook niet mee eens. Ik bedoel, je psychische gesteldheid is heel belangrijk in het genezingsproces. Als je nog niet op een gezond gewicht zit, maar je psychische gesteldheid is wel een stuk gezonder, blijf je stabiel en stem je er ook eerder mee in om aan te komen. Bovendien, als je tegen je wil in aankomt (wat vaak ook snel gebeurt), dan ben je in je hoofd toch vaak al plannen aan het maken om af te vallen. Ik vind dat je, mits je niet in een heel erg kritieke lichamelijke situatie zit, eerst in je hoofd beter moet worden. Het aankomen komt dan vanzelf wel, en gaat dan ook natuurlijker.
c'line - Woensdag 11 januari 2012 16:40
Hehe discussiepunt... Me like. Het is wat dubbel niet? Je hebt het aspect vzn gezondheid. Maar ook het mentale aspect. Ik vind het vreemd te lezen dat jullie enkel ijveren voor langere periode om jullie er aan te kunnen passen, maar hebben jullie soms niet zoiets van pfft, het duurt me te lang?! Ik kom, weliswaar van een heel laag ondergewicht maar ik zou soms niets liever willen dan op te staan met een gezond gewicht. Ik handel ook vaak zo, ik eet bij- om het hele bijkomen wat te versnellen. Het is dan pas wanneer je de dingen echt te goed kan aanpakken. Of je het nu anders zou willen of niet, je kan pas de dingen ten volle aanpakken op een gezond gewicht (geen ondergewicht meer). Zolang gewicht een issue blijft, zal het je beperken. Dus wel, van mij mag het allemaal wat sneller gaan! Uiteindelijk is het een knop die je moet omzetten. Genezing is loslaten, geen langdurige fase van aanpassing. Mijn idee is dan dat je eerder gaat lezen naar je eetstoornis dan dat je er van loskomt!
M - Woensdag 11 januari 2012 17:30
Interessant, maar eigenlijk bevestigt dit onderzoek wel mijn gevoel; juist omdát anorexia niet draait om het gewicht op zich, lijkt het mij een symptoom wat opgelost moet worden om aan de oorzaak te werken. Net als bij lichamelijke ziekten waarbij soms eerst een (pijnlijke/onaangename) behandeling nodig is om het gevaar af te wenden, alvorens de oorzaak kan worden aangepakt. Ondergewicht/ondervoeding is niet meer dan een symptoom. Door je zo te focussen op het oplossen daarvan, geef je de psyche alleen maar meer ruimte voor de ziekte, heb ik vaak het idee. Anorexia draait om controle willen hebben en daar moet je van genezen worden. Door het aankomen heel langzaam te doen, in stapjes, haalbaar, enz.enz. wordt het nogal snel een 'getut' waarbij de controle nog ontzettend aanwezig blijft. Bij het herstellen van de ziekte gebruik je dan eigenlijk de ziekte zelf! Die controlebehoefte moet juist worden aangepakt door de oorzaak ervan op te lossen, niet door zoveel mogelijk controle te blijven geven aan de patient. Laat fysiek herstel alsjeblieft geen 'uitstel van executie' gaan vormen, alsof je de ziekte/de uitzonderingspositie/het verzekerd zijn van aandacht en serieus genomen worden e.d. nog maar zo lang mogelijk bij je wilt houden. Juist daardoor houden anorexiapatienten met zn allen de relatie tussen gewicht en ernst van de ziekte in stand, terwijl we allemaal weten dat het er ten diepste niets mee te maken heeft.
Marjolein - Woensdag 11 januari 2012 18:48
Ik vind het persoonlijk niet echt een super idee. Natuurlijk; lichamelijk is het het beste, maar zoals er al gezegd wordt; in de 2e fase loop je vast. Je hebt het nooit goed kunnen accepteren dat je aankomt en dan komen de gevoelens..
Een kortere opname tijd lijkt misschien beter, maar vaak voor verder herstel juist niet en heb je meer tijd nodig om aan jezelf te werken.
Persoonlijk vind ik het een beetje kortzichtig. Eigenlijk gaat dit alleen om het aankomen, terwijl een eetstoornis zoveel meer is dan dat!
Een kortere opname tijd lijkt misschien beter, maar vaak voor verder herstel juist niet en heb je meer tijd nodig om aan jezelf te werken.
Persoonlijk vind ik het een beetje kortzichtig. Eigenlijk gaat dit alleen om het aankomen, terwijl een eetstoornis zoveel meer is dan dat!
anne - Woensdag 11 januari 2012 19:18
Ik ben het hier totaal niet mee eens en vind het typisch een voorbeeld van een wetenschapper die geen benul heeft van wat er op individueel niveau afspeelt. Voor ieder mens is het anders, het belangrijkste vind ik dat je in je herstel in je waarde wordt gelaten, dat je geholpen wordt te ontdekken wie je bent en dat je er mag zijn. Sommige mensen krijgen het simpelweg niet voor elkaar om snel aan te komen, krijgen zij dan straf? Worden zij dan uit de behandeling gezet? Nog strenger zijn, ja zeg, want we zijn nog niet streng genoeg voor onszelf?! Wat mij betreft geldt dat je beter kleine maar goed gewortelde stappen kan zetten dan reuze sprongen in het luchtledige... Het gaat om liefhebben niet om bestraffen, toch?
Cheyenne - Woensdag 11 januari 2012 19:34
nou, bij mij ging het aankomen al heel snel. Ik werd helemaal volgepropt met eten en mocht een halfjaar niks bewegen. Nu heb ik overal striemen en dat is heel lelijk. Snel aankomen vind ik niet goed want als je het geleidelijk doet wen je er meer aan. Soms moest ik ook bijna overgeven omdat ze me te veel naar binnen propten en dan worden ze kwaad!
Prue - Woensdag 11 januari 2012 20:19
Strenger protocol? In een woord misdadig!
Liarsdonothavetotell - Woensdag 11 januari 2012 20:59
Ik weet het niet, aan de ene kant denk ik van wel. Want hoe sneller het lichamelijk goed met je gaat, des te sneller je geestelijk ook de juiste begeleiding kan krijgen.
Als je ernstig ondergewicht hebt, gaat gezond nadenken ook niet.
Ik ben het er eigenlijk wel mee eens.
Als je ernstig ondergewicht hebt, gaat gezond nadenken ook niet.
Ik ben het er eigenlijk wel mee eens.
Jolyneke - Woensdag 11 januari 2012 21:06
Natuurlijk staat aankomen op de eerste plaats als het levensbedreigend is en komt de psyche dan even op de tweede plaats (niet voor niets is voeding levensbehoefte nr 1) maar ik denk dat motivatie van de patiënt zelf heel erg belangrijk is in het aankomen daarna. Want ik denk ook dat het erg kan afschrikken als je snel moet aankomen en je motivatie dan snel verdwijnt. Als je langzaam aankomt krijg je de tijd om er aan te wennen en is het allemaal minder heftig (en dus ook de schrikreactie en de kans op terugval)Dit is ook mijn eigen ervaring
m - Woensdag 11 januari 2012 21:51
ik had willen weten hoe ik moest leven,
anorexia was het enige wat ik daarin (nog) had op een moment in mijn leven,
als 'ze' me ... destijds..
heel snel, in korte tijd
voor hadden gedaan hoe ik kon leven of laten voelen hoe het óók kan...leven,
had ik wellicht uit mezelf weer gaan eten en zou ik niet kunnen wachten op de dag dat ik weer volop en vol energie in het leven zou staan..
uit ...levensvreugde, weer zin om mee te doen en ook geen angst daarvoor meer hebben,dus...daarvoor vanzelfsprekend genoeg willen eten.
ipv te dreigen te dreigen en te dreigen, ok ik ging eten en meer dan dat, maar daarmee vervloog ook mijn ziel..voor altijd
jammer dat de essentie van een eetprobleem, vaak nog ver te zoeken is..blijkbaar.
anorexia was het enige wat ik daarin (nog) had op een moment in mijn leven,
als 'ze' me ... destijds..
heel snel, in korte tijd
voor hadden gedaan hoe ik kon leven of laten voelen hoe het óók kan...leven,
had ik wellicht uit mezelf weer gaan eten en zou ik niet kunnen wachten op de dag dat ik weer volop en vol energie in het leven zou staan..
uit ...levensvreugde, weer zin om mee te doen en ook geen angst daarvoor meer hebben,dus...daarvoor vanzelfsprekend genoeg willen eten.
ipv te dreigen te dreigen en te dreigen, ok ik ging eten en meer dan dat, maar daarmee vervloog ook mijn ziel..voor altijd
jammer dat de essentie van een eetprobleem, vaak nog ver te zoeken is..blijkbaar.
c'line - Donderdag 12 januari 2012 00:41
idd, zoals hierboven even werd aangehaald door m- als we allemaal weten dat een eetprobleem niets te maken heeft met louter het gewicht/afvallen, waarom het dan als hét probleem zien. Het is juist daarachter dat de essentie schuilt. Waarom is het bijkomen zo moeilijk, nou wat zou er in de plaats komen? Dan moet je onder ogen komen waar het probleem 'wel' zit. Ik wil niet grof zijn, maar als (laat ons het even met het eng woord)patiënten zeggen zich blijven 'schuilen'achter hun gewicht dan houden, ze naar mijn mening, nog iets vast. Pas wanneer je het voor jezelf toelaat, in te gaan tegen symptomen raak je de kern van het probleem. En zoals zo mooi gezegd; (onder)gewicht is een symptoom.
xxxsaf - Donderdag 19 januari 2012 13:18
Dat is echt dom want als je het niet psychisch kan verwerken dan val je best snel terug en je geeft de meiden alleen maar een röntgenoloog
xxxsaf - Donderdag 19 januari 2012 13:19
Dat is echt dom want als je het niet psychisch kan verwerken dan val je best snel terug en je geeft de meiden alleen maar een röntgenoloog
Sonya - Dinsdag 7 februari 2012 16:02
Ik was supersnel aangekomen in een kliniek. Ik at me te pletter zogezegd. Ze vonden allemaal dat het hartstikke goed ging. Verder zei ik immers ook niks, ik klaagde niet, at netjes mijn bord leeg en stiekem zelfs soms nog meer dan dat. Maar eenmaal thuis was ik echt snel weer teruggevallen...
Naad - Dinsdag 7 februari 2012 16:03
Ik heb zelf de ervaring gehad dat je dit juist NIET moet doen maar dat verschilt per persoon.
Een familielid van me heeft anorexia gehad en schrok zo erg toen ik dat ontwikkelde dat zij een reactie had: ik moest eten. Ook na meerder malen en avonden en lange gesprekken, wilde ik niet. Maar op een gegeven moment, moest ik eten. Dit resulteerde in het feit dat ik boos werd innerlijk en het opkropte. Tegelijkertijd ontwikkelde ik een angst waardoor ik moeilijk nee kon zeggen omdat ik bang werd dat mensen boos/geirriteerd zouden reageren of me zouden afwijzen. Telkens als ik geen nee durfde zeggen, kwam een eetbuit opdagen. Dat was de manier waarop ik mijn boosheid uitte en dat was het moment waarop ik omsloeg in boulimia.
Een familielid van me heeft anorexia gehad en schrok zo erg toen ik dat ontwikkelde dat zij een reactie had: ik moest eten. Ook na meerder malen en avonden en lange gesprekken, wilde ik niet. Maar op een gegeven moment, moest ik eten. Dit resulteerde in het feit dat ik boos werd innerlijk en het opkropte. Tegelijkertijd ontwikkelde ik een angst waardoor ik moeilijk nee kon zeggen omdat ik bang werd dat mensen boos/geirriteerd zouden reageren of me zouden afwijzen. Telkens als ik geen nee durfde zeggen, kwam een eetbuit opdagen. Dat was de manier waarop ik mijn boosheid uitte en dat was het moment waarop ik omsloeg in boulimia.
R - Zaterdag 7 april 2012 18:26
Ik heb de ervaring dat je dit niet moet doen. Als je snel moet aankomen, ga je je er juist tegen verzetten. Als je iets langzamer aankomt, kan je lichamelijk en geestelijk beter 'wennen' denk ik.
Eef - Donderdag 25 juli 2013 18:29
Ik denk dat het wel goed is om wel een tempo vast te houden, want als je te lang bezig bent ga je aan een nog te mager lichaam wennen en wil je niet meer verder aankomen. Dat is nu bij mij het geval...
Lulu - Zondag 6 oktober 2013 22:24
Snel aankomen kan niet gezond zijn emotioneel en lichamelijk. Vroeger was ik heel voorzichtig, onzeker en angstig. Ze hebben me gedwongen om aan te komen. Tot ik mijn geduld verloor. Ik ben dan heel impulsief beginnen aankomen met eetbuien. Ik ben van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan. Nu heb ik er een eet(bui)verslaving aan over gehouden. Ik vind dat er naast aankomen andere dingen moeten behandeld worden.