Anorexia eerder diagnosticeren
Hoe dun moet ik zijn om in therapie te mogen? Wanneer zullen ze plek voor me hebben? Misschien ben ik wel te zwaar en moet ik nog meer afvallen voordat ik 'ernstig' genoeg ben. Want nu gaat het eigenlijk nog best goed...
Heel veel meisjes en jongens met anorexia hebben deze gedachten voordat ze de stap zetten om in therapie te gaan. Dat is ontzettend gevaarlijk, want de prognoses worden minder goed hoe lager je gewicht is en hoe langer je ondergewicht hebt. Van alle psychiatrische stoornissen heeft anorexia ook het hoogste sterftecijfer. Het is dus ontzettend belangrijk dat iemand met anorexia snel hulp krijgt. Daarom hebben wetenschappers een nieuwe aanpak ontwikkeld om anorexia in een eerdere fase te diagnosticeren.
De Australische onderzoekers willen dit doen aan de hand van een puntensysteem dat vergelijkbaar is met het diagnosticeren van kanker. Het aantal symptomen bepaalt in welke fase je zit. Dat betekent dat je niet pas hulp krijgt als je aan alle 'criteria' voor Anorexia Nervosa voldoet. De DSM-IV is de grote handleiding van de psychiatrie en dicteert nu bijvoorbeeld dat iemand pas anorexia heeft als het gewicht 85% is van wat wordt verwacht, in verhouding tot de lengte. Een andere voorwaarde is dat de menstruatie minimaal 3 maanden is uitgebleven.
Met de nieuwe aanpak wordt je probleem al eerder erkend. Hierdoor kan therapie eerder starten, waardoor herstel en genezing sneller en waarschijnlijker kunnen plaatsvinden.
Wat vind jij van deze nieuwe aanpak?
Bron: https://ddinews.gov.in/
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik weet nog dat ene psychiater na 1 gesprek wel dacht te weten dat ik een autistisch spectrum stoornis had, omdat ik haar niet aankeek, dat stempeltje moest ik te lang meedragen, waardoor andere mensen ook al die dingetjes op gingen merken.. En er met zo'n vraag een soort van bevestiging op de rest van die 'stoornis' zochten. Weetje, ik zou gewoon graag een aantekening krijgen dat ik mensen niet vaak aankijk (als ik me kwetsbaar voel) ipv gelijk een hele stoornis.
Zo dag DSM, dat was mijn mening.
etc.
En trouwens...de DSM heeft bij sommige stoornissen zulke algemene kenmerken dat ik iedereen wel verdenk minstens 3 of meer stoornissen te hebben (als we DSM zouden moeten geloven).
Dus idd, zeg maar dag met je handje tegen DSM!!
Echt top!
de vraag is of ze het nu ook effectief gaan doen,
ik ben zo'n maand geleden om hulp beginnen zoeken.. het wordt nogal genegeerd, dan zet je de stap eens... en dan 'valt het wel mee'
Volgens de criteria van de DSM heb ik ES NAO, maar ik kom van extreem overgewicht af en heb daardoor (gelukkig) nog geen ondergewicht. Volgens haar heb ik wel degelijk anorexia ookal voldoe ik niet aan de criteria... Het is alleen idd lastiger met een eventuele doorverwijzing... Het is zo fijn dat er in hokjes wordt gedacht! Ik heb een ES en het gaat niet goed met me (dat wordt gezien, dus ik sta er niet helemaal alleen voor)en wat maakt het dan uit in welk hokje het past!!!
Men is aan het discussiëren om het criterium bijvoorbeeld (bij anorexia) of iemand nog menstrueert eruit te halen, zo ook het criterium van hoeveel procent ondergewicht. Dus de discussie is allang gaande, de DSM kan alleen niet van de één op andere dag herschreven worden. Dus om eerlijk te zijn vind ik het ook wat overtrokken reacties van anderen om te zeggen 'zeg maar dag tegen de DSM' of 'dat mensen wakker lijken te worden'. De discussie is allang gaande, maar niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen past precies.
Diagnostiek, het stellen van diagnoses, criteria, antwoorden van vragenlijsten en interviews meenemen en dat is en blijft moeilijk en wikken en wegen soms. Het lijkt vaak heel makkelijk van ow die en die en die criteria, maar dat is het echt niet altijd. Het is immers vaak niet alleen een eetstoornis.
Ik merk zelf al hoe lastig het nu is om beter te worden. En al helemaal als je al een lange tijd op hetzelfde gewicht zit wordt de stap steeds groter en de motivatie steeds minder. Ik denk dat ik veel beter af geweest was als ik in een vroeg stadium hulp had gehad. Dus ik hoop dat men dit doorzet, want hoe eerder hulp hoe beter.
En niemand heeft gezegd dat dit een 'nieuwe discussie'is of wat dan ook. Ik wist zelf ook allang van de kritieken op de DSM, en vond dit een mooi moment om erop te reageren.
En dat niet iedereen hetzelfde is en niet iedereen past getuigt precies van de generaliserende werking van de DSM, dat is juist de valkuil. Het is net als met cultuurtheorieen:om een overzicht te krijgen gebruik je generalisaties, maar ze zijn lang niet allemaal adequaat en er kunnen zelfs mensen de dupe van worden. Naar mijn mening moet de DSM geen uitgangspunt meer zijn, louter een theoretische inslag, maar geen methode op zichzelf om mensen stickers op te plakken en/of niet serieus te nemen.
Naar mijn mening moet men meer persoonsgericht kijken in de plaats van op louter stoornissen. Mensen zijn net als apen en andere dieren: allemaal vertonen we afwijkend gedrag. Maar de een loopt hier tegen aan in het dagelijks leven en de ander fladdert overal lekker tussendoor. Professionals zouden meer moeten richten op de (hulp)vraag van clienten en mechanismen aanreiken die de persoon in de dagelijkse praktijk kunnen ondersteunen.
Gelukkig hebben ze dus toch bij mij de juiste diagnose gesteld desondanks dat ik toch menstrueerde. Maar jammer genoeg geldt dit niet voor veel andere mensen. Iedereen's lichaam is anders en reageert anders (op ondergewicht).
Ik denk overigens dat je naar het gedrag van mensen moet kijken in plaats van hun gewicht. Natuurlijk kan extreem ondergewicht een gevolg van anorexia zijn, maar door die 85% in te stellen gaan veel mensen volgens mij streven daarnaar en krijgt men het gevoel: als ik niet x weeg, mag ik geen hulp zoeken. En: ik ben niet dun genoeg voor een eetstoornis.
En doordat er nu zo bij anorexia door de media de nadruk wordt gelegd op extreem ondergewicht, heb ik het idee dat een eetstoornis vaak verborgen blijft totdat iemand daadwerkelijk ziekelijk dun is. Ik weet ook wel dat veel mensen er alles aan doen om hun ES verborgen te houden. Maar toen ik zelf begon met afvallen had ik een normaal gewicht en hoewel ik toen al panisch was met eten, zocht niemand er iets achter. Maar toen ik 46 kilo woog kreeg ik de vraag of ik anorexia had.
Ik vind dat we af moeten van het idee dat je extreem ondergewicht moet hebben om anorexia te hebben en dat men dat ondergewicht beter als gevolg kan noemen, of als vergevorderde fase.
Het spijt me voor dit lange bericht en het spijt me ook zeer als ik iemand hiermee beledigd heb, dat was absoluut niet mijn bedoeling!
Nu, de DSM is op zich best goed...
alleen zijn de bladzijden iets te hard.
Bij niet-gespecialiseerde psychologen loop ik vaak aan tegen gewicht/BMI blindstaren. Hierdoor heeft m'n ES de kans gekregen uit de hand te lopen. Een aantal mensen die ik ken hebben hetzelfde ondergaan. Ik hoop dat dit initiatief voorkomt dat nog meer mensen onnodig zieker worden