Een wereld zonder eetstoornissen

 

Geen regen dat tikt op de ruiten, love
geen vogeltjes die vrolijk fluiten,
eventjes is het overal rustig en stil,
behalve in mijn hoofd, 
daar is steeds die chaos en dat geschreeuw.

Waarom is het zo moeilijk zelf je leven uit te kiezen, 
een leven waarin je jezelf niet zomaar kunt verliezen.
waarom zie ik niet hoe fout dit is, en wat ik door dit gedoe, 
allemaal van het echte leven mis?
Waarom voelt alles wat ik doe zo goed,
ik vraag me af waarom dit zo moet.

Soms wou ik dat ik kon vliegen,
dan vloog ik naar een land,
waar je niet steeds hoeft te liegen.

Een wereld waarin ik mijn eigen weg kan gaan, 
een wereld waar eetstoornissen niet bestaan.

 


Je wordt geboren in een leven vol kleuren,
niet wetend wat er allemaal nog gaat gebeuren.

Je volgt een pad,
tot je valt,
steeds dieper zak je weg,
je zakt steeds verder in het zwarte gat.

Langzaam beginnen de kleuren te verdwijnen,
steeds vaker vergeet de zon te schijnen.

Langzaam komt dat stemmetje in je hoofd,
ze zou me helpen,
is wat ze me had beloofd.

Aan het begin voelde het allemaal goed en zo fijn,
maar lanzamerhand deed ze me steeds meer pijn.

Langzaam begin je alles en iedereen te verliezen,
dus ga je steeds meer voor dat stemmetje kiezen.
Ze krijgt steeds meer macht bij alles wat je doet,
waarom bepaald zij hoe ik leven moet?

Vaak momenten dat ik niet meer weet wie ik nou ben,
steeds vaker het gevoel dat ik voor mezelf weg ren.

Het is zo makkelijk om voor dat stemmetje te kiezen,
maar op die manier zal je ook van haar verliezen.
Zal ze alles van je overnemen,
en raak je steeds dieper in de problemen.

Het liefst ga ik keihard gillen,
over hoe slecht ik me nu voel,
maar wat heeft het voor zin,
als niemand snapt wat ik bedoel?

Door:  Laura

 

Reacties

Robbin - Maandag 26 juli 2010 14:01
Echt een super mooi gedicht!
het raakt mij heel erg....
amanda - Maandag 26 juli 2010 16:11
supper mooi, ik snap precies wat je bedoelt, ik voel het zelfde x amanda
anoniem - Maandag 26 juli 2010 16:34
Echt heel mooi, ik snap ook wat je bedoelt het is echt heel herkenbaar voor mij(helaas.)
Kay - Maandag 26 juli 2010 17:53
Wauw, echt supermooi geschreven Laura! en heel herkenbaar..
cheyenne parijs - Dinsdag 27 juli 2010 14:08
wow, echt een heel mooi gedicht! X cheyenne
laura - Woensdag 28 juli 2010 10:14
Bedankt voor jullie lieve reacties!
x
Debbie - Zaterdag 7 augustus 2010 13:04
Mooi:) Je kan echt mooi schrijven:)

Liefs Deb

Vooral blijven schrijven
anoniem - Zaterdag 28 augustus 2010 17:32
wow dat is echt heel mooi geschreven,
ik begrijp wat je bedoelt x
Marit - Maandag 8 november 2010 17:52
mooi honey !!!!! je bent geweldig!! het gaat je lukken,
ik ben er voor je meis! Je bent het beste en liefste dinnetje die er bestaat!

xxiloveeyou
Kay - Donderdag 18 november 2010 16:47
Wauw, heel mooi geschreven Laura !
lauraa** - Woensdag 24 november 2010 21:44
thankyou all!
celine - Zaterdag 22 januari 2011 20:57
wauw... dit raakt me echt. prachtig!
Shanon - Vrijdag 19 oktober 2012 16:49
Hoi,

Ik heb je gedicht gelezen met de tranen in mijn ogen want er staat precies geschreven hoe ik me 6 jaar lang gevoeld heb maar ik ben nu al een jaar van die pijn en verdriet verlost en kan oprecht zeggen dat ik nu gelukkig ben en geniet van het leven.
Ik zou willen dat ik iedereen kon helpen om er van af te geraken want ik weet hoe zwaar het leven is met anorexia.